Η μεθυσμένη Φουρτάδο

Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση ενός απολαυστικού κειμένου. Το έγραψε ο περίφημος Σάσα Φρερ Τζόουνς στο τεύχος του «New Yorker» που κυκλοφόρησε στις 3 Μαρτίου (και που τις τελευταίες τρεις εβδομάδες καθόταν άθικτο στην κορυφή της ντάνας με τα ξένα περιοδικά που αποτελεί το περήφανο στολίδι του γραφείου μου). Το άρθρο μού άρεσε γιατί ασχολήθηκε με τη μουσική της Έιμι Γουάινχάουζ, ψύχραιμα και χρονικά παράταιρα -προφανώς επίτηδες, αφού πια η μικρή Έιμι απασχολεί για άλλους λόγους τα Μήδεια του κόσμου.

Επικεντρώνει την προσοχή του -σωστά- στην παραγωγή του Μαρκ Ρόνσον στο «Back to Black», αλλά και στην συμβολή των Dap-Kings στα live της Γουάινχάουζ, που όμως τα βρίσκει υποδεέστερα εκείνων της Σάρον Τζόουνς, που συνοδεύεται από την ίδια μπάντα. Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα να κάνω περίληψη εδώ, μπες στο link που δίνω παραπάνω και διάβασέ το. Ο λόγος που γράφω αυτό το post είναι ότι θέλω να κάνω copy - paste μια πρόταση, για να μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά του «Πο Πο Culture!». Ιδού:

(“Frank” sounds a bit like a drunken Furtado working a piano bar without the benefit of a decent songbook.)