Starbucks και ΣΙΑ

Πώς αντιμετωπίζεις τα εμφανή σημάδια κατάθλιψης που ξαναβγαίνουν σαν ενοχλητικά σπυράκια πάνω σου, με το που σε βλέπει ο ήλιος αυτής της υπέροχης μέρας; Πώς καταφέρνεις επιτέλους ν’ απολαύσεις τη μυρωδιά της θάλασσας που έρχεται πετώντας πάνω απ’ το Φάληρο, αλλά τα ρουθούνια σου τη στέλνουν πίσω με μια ξεγυρισμένη χυλόπιτα; -κι ας τους δίνεις εσύ άλλη εντολή... Ως τώρα, το Xanax της ημέρας λέγεται Sia - Some People Have Real Problems. Ακριβώς! Κάποιοι έχουν πραγματικά προβλήματα... Όχι σαν τα δικά σου ;-)



Η Sia (Furler) είναι μια Amy Winehouse που κατάπιε λευκές και κίτρινες μαργαρίτες μια ξέφρενη μέρα στην εξοχή (ίσως νά ‘χε κάνει και μανιτάρια πρώτα, αλλά δεν κόβω και τον πούτσο μου), μια Leslie Feist που αποφάσισε να μην ξαναφορέσει ποτέ τζιν -μόνο πλισέ φουστανάκια χωρίς κυλότα από κάτω- και να το ρίξει στη γιόγκα και τη σαϊεντολογία. Ακούγεται ακριβώς έτσι. Είναι η επιτέλους ποιοτική διάδοχος όλων των Dido, Nelly Furtadο και Jewel αυτού του κόσμου, μια Aimee Mann στο πιο χαρωπό της, ένας θηλυκός Beck... Είναι η συνδρομή της Αυστραλίας στην indie pop σκηνή (έπρεπε, βέβαια, να μετακομίσει στο Λονδίνο για να την πάρουν είδηση down under), μια άσχημη, ξεπλυμένη ξανθιά, με μηδενικό γούστο στη σύνθεση των εξωφύλλων της, με υπό το μηδέν γούστο στο ντύσιμο, αλλά με μια ενδιαφέρουσα παρέα να την πλαισιώνει (όταν σου κάνουν φωνητικά ο Beck, o Jason Lee κι ο Giovanni Ribisi, πρέπει να αισθάνεσαι πολύ κουλ!), που όταν αποφάσισε να το γυρίσει από το απαλό ηλεκτρονικό άκουσμα σ’ ένα πιο uptempo ποπίστικο στυλ, κατάφερε να φτιάξει το άλμπουμ της καριέρας της. Κοινώς, κλείσε τα μάτια κι άνοιξε τον ήχο!

Ακούω το “Some People Have Real Problems” κι όντως σχεδόν κοντεύω να ξεχάσω τα δικά μου. Είναι το άλμπουμ της χρονιάς ως τώρα -πολύ καλλίτερο από τις over-hyped δουλειές της Adele και των Drive-By Truckers. Ειδικά αυτό το “Soon We ’ll Be Found” (πιο πάνω σ' ένα gig έξω από κάποια Starbucks, η δισκογραφική των οποίων έβγαλε το άλμπουμ) θέλω να το πάρω από το άλμπουμ, να το κόψω γύρω γύρω μ’ ένα ψαλίδι και να το κολλήσω με UHU Stick πάνω στο κολάζ με το soundtrack της ταινίας της ζωής μου. Που δείχνει εμένα, μόνο μου, σε μια τεράστια ανοικτή Oldsmobile του ‘56, να οδηγώ απ’ το Μεσολόγγι προς τη Λευκάδα, από τον παραλιακό δρόμο...