Η δεύτερη αγαπημένη μου ιταλική ομάδα...

...είναι η Ρόμα. Η πρώτη είναι, φυσικά, το cult φαινόμενο που λέγεται Φιορεντίνα, αλλά έχει να παίξει από το '99 -αν δεν κάνω λάθος- στο Champions League, οπότε δεν τη θυμάμαι και πολύ, για να μη λυπάμαι. Η Ρόμα, που λέτε, με τη σημερινή εμφάνιση στο Σαντιάγο Μπερναμπέου, είναι η ομάδα που έδειξε ότι αξίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τον φετινό τίτλο. Αλλά, δεν συνεχίζω, γιατί και πέρσι τόλμησα να γράψω κάτι καλό για τη Ρόμα και μετά ήλθε η επτάρα στο Ολντ Τράφορντ. Μην το γκαντεμιάσω πάλι. Ας γράψω μόνο για τους υπόλοιπους δυο-τρεις απλές διαπιστώσεις: Η Μπάρτσα δείχνει υπερβολική σιγουριά. Είναι η αγαπημένη μου ομάδα, αλλά μου τη σπάει να τους βλέπω να τριγυρνάνε με τέτοια έπαρση, όση μπαλάρα κι αν παίζουν στην Ευρώπη, ειδικά από τη στιγμή που τα στραβοπατήματά τους στην Ισπανία θα έπρεπε να τους διδάξουν κάποιο μάθημα. Η Μάντσεστερ βασίζεται πάρα πολύ σε ένα και μόνο παίκτη, αλλά ένας Ρονάλντο δεν φέρνει την άνοιξη. Η Άρσεναλ έχει ένα επίπεδο, αλλά πάντα νοιώθεις ότι απλά προετοιμάζεται για του χρόνου. Η Λίβερπουλ έχει πετύχει τόσα τα τελευταία χρόνια, πόσο ακόμη θα συνεχίζει να είναι τόσο τυχερή; Η Σάλκε και η Φενέρμπαχτσε έχουν ήδη κάνει άθλο που έφτασαν ως εδώ. Μένει μόνο η Τσέλσι. Μακάρι να δούμε Τσέλσι - Ρόμα στον τελικό. Θα είναι ματσάρα. Ανταλλάζω μία από τις δύο μόνο με την Μπαρτσελόνα, αλλά με την Μπαρτσελόνα που παλεύει, όχι την Μπαρτσελόνα που βαριέται. Για τη Ρόμα, τα πράγματα είναι απλά: λειτουργεί ως ομάδα, όχι ως μια αρμαθιά από βεντέτες. Το έκανε υπέροχα πέρσι, το κάνει ακόμη καλλίτερα φέτος. Κι έχει και διαχρονικά το πιο όμορφο έμβλημα (μετά της Φιορεντίνα, εννοείται) με το Ρωμύλο, το Ρέμο και τη λύκαινα...