Τι κοινό έχουν η Adele, οι Coheed & Cambria κι ο Eddie Vedder; Τα "D" και τα "E" στα ονόματά τους. Και μερικές εξαιρετικές πρόσφατες κυκλοφορίες... Η επιτροπή διανομής αστεριών του «Πο Πο Culture!» (δηλαδή ο Homo Ludens, γιατί ο Mr. Arkadin αρνείται την συμβατικότητα της βαθμολόγησης) άκουσε και αξιολόγησε:
EvangelicalsThe Evening Descends
Αν οι Yeasayer αποφάσιζαν να συνεργαστούν με τους Arcade Fire, θα ακούγονταν ακριβώς όπως οι Evangelicals. Θα έπαιζαν αυτό το λουπάτο, ψυχεδελικό ροκ, με τις επηρμένες ενορχηστρώσεις που -ειδικά άμα έχεις κατεβάσει κανα δυο κουμπάκια- σε στέλνει στη Βαρβάκειο για πατσά. Πιο κατανοητοί από τους Animal Collective, πιο uptempo από τους Band of Horses, είναι "a group to keep an eye on", ακατέργαστοι ακόμη, μα πρωτότυποι και γεμάτοι ιδέες. Indie rock for the future...
Eddie Vedder Into the Wild
Υπήρξαν κριτικοί που έσφαξαν τούτο το soundtrack (της ταινίας του Σον Πεν) ως «καθόλου πρωτότυπο». Ιερόσυλοι! Ο frontman των Pearl Jam (του σπουδαιότερου, κατά την ταπεινή μου γνώμη, γκρουπ της grunge) κανένα λόγο δεν έχει για να πρωτοτυπήσει. Αρκεί να μείνει πιστός στο δικό του μουσικό δόγμα, όπως αυτό αποκαλύφθηκε στον κόσμο από την εποχή του "Ten" για να δημιουργήσει έναν ακόμη κλασσικό δίσκο. Προσθέτεις ότι στο "Into the Wild" ο Βέντερ είναι κυριολεκτικά μια μπάντα μόνος του (ηχογράφησε όλα τα όργανα) και υποκλίνεσαι στην δημιουργικότητα της τελευταίας θεότητας που απέμεινε από την προηγούμενη δεκαετία. Ένα άλμπουμ ελεύθερο, λυτρωτικό, εξαγνιστικό...
Adele 19
Γιατί η Αντέλ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η νέα Έιμι Γουάινχάουζ (όπως αυτοπαραμυθιάζονται τα βρετανικά μουσικά ΜΜΕ): γιατί είναι χοντρή, άσχημη, χωρίς ιδιαίτερο αυτοκαταστροφικό δράμα ως πηγή έμπνευσης και χωρίς τις συγκλονιστικές συνθέσεις του «Back to Black». Γιατί η Αντέλ, παρ' όλ' αυτά, θα μπορούσε τουλάχιστον να γίνει η νέα Τζος Στόουν: γιατί έχει φωνάρα, είναι μόλις 19 ετών (το λέει κι ο τίτλος του ντεμπούτου της), γιατί το "Chasing Pavements" έχει τη δύναμη να μας συγκινεί όσο έκανε πριν 5 χρόνια του "Fell in Love With A Boy" και γιατί τα τραγούδια είναι δικά της (στο ντεμπούτο της Τζος όχι). Σοουλίζουσα ροκ, από αυτή που μοιάζει ξαφνικά να είναι η πιο εύκολη παραγωγή για τους Αγγλάρες...
Coheed & Cambria No World For Tomorrow
Και μόνο που στο άκρως πωρωτικό emo rock των τεσσάρων νεοϋορκέζων ανακαλύπτω ψήγματα του μεγαλείου των Queensryche και των Iron Maiden, ανακατεμένα με την πόζα των εκνευριστικών boy bands των αρχών της δεκαετίας του '90, είναι λόγοι να μην ξεκολλά το Sony Walkman μου από την κάθε καινούργια τους κυκλοφορία. Συνεπές στο μεταλλίζοντα δρόμο που τράβηξαν από το 2002 και το νέο τους άλμπουμ γεμίζει κοφτά ριφ και μελωδικά ρεφρέν το κεφάλι μου και με ξετινάζει με τα ποπίστικα φωνητικά του Σάντσες που είναι παμμέγιστος, θεός, ημίθεος και βάλε. Ο δίσκος κλείνει τον κύκλο των concept albums με θέματα που ομολογώ ότι ούτε κι εγώ μπορώ να παρακολουθήσω και μου δίνει την ελπίδα ότι στον επόμενό τους, απελευθερωμένοι πια από τις εμμονές τους, θα εκτοξευθούν εκεί που τους αξίζει: στο πάνθεον της νέας χεβι-μέταλ φουρνιάς, που αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες που άφησε πίσω του το grunge και ξαναβάζει στόχο να κατακτήσει τον κόσμο :-)
The Puppini SistersThe Rise and Fall of Ruby Woo
Οι Bangles διασκευασμένες με το ύφος των φωνητικών γυναικείων τρίο της δεκαετίας του '30; Ο Μπάρι Μάνιλοου; Τέλειο! Μαζί και κλασσικά τραγούδια, των οποίων η εκδοχή των τριών αδελφών θα έκανε τον Mr.Arkadin να τη δει Ράμπο και να ζωστεί τα πολυβόλα του (κι όμως το "It don't mean a thing if it ain't got that swing" ακούγεται υπέροχο κι έτσι!)... Αν δεν τις πάρεις στα σοβαρά, θα καλοπεράσεις. Τα τρία κορίτσια δεν είναι αδελφές, αλλά είναι δροσερές, με χιούμορ και με διάθεση. Ικανές να σβήσουν μια και καλή τον κομήτη Pink Martini από το μουσικό χάρτη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου