Arcade Fire - Neon Bible

Ο Γιώργος ο Τσίρος, ο αρχισυντάκτης του "Κ" με πλησίασε με ενθουσιασμό, σίγουρος ότι το είχα ακούσει –κι ας ήταν μόλις 9 Μαρτίου, τρεις μέρες μετά την κυκλοφορία του “Neon Bible”. «Απίστευτο έτσι;» με ρωτούσε κι εγώ δεν είχα τι να του απαντήσω. Μια βδομάδα μετά ο Φώτης ο Βαλλάτος, κατάφερνε νέο συντριπτικό άπερκατ στο σακατεμένο μου σαγόνι, ανακηρύσσοντάς τους ως το «καλλίτερο γκρουπ της εποχής μας» στο «Nitro», την ίδια ώρα που εγώ ακόμη πάσχιζα να κατεβάσω το νέο άλμπουμ των Arcade Fire από το eMule (το Μάρτιο αποφάσισα να σταματήσω να αφαιμάζω το οικογενειακό budget τόσο άγρια όσο έκανα το προηγούμενο εξάμηνο ακουμπώντας ένα γενναίο πακέτο ευρώ στο Fnac κάθε μήνα για CDs).

Τελικά το άκουσα, μετά μου κάηκε το Sony Walkman (πριν καν κυκλοφορήσει στην ελληνική αγορά, εγώ πρόλαβα να το χαλάσω) και μου έμειναν μόνο κάτι ξενύκτια μπροστά στο PC για να επιβεβαιώσω το αρχικό μου συμπέρασμα για το νέο άλμπουμ των παιδιών απ’ το Μόντρεαλ: Οι Arcade Fire είναι όντως “on fire”, αλλά όχι όσο ο Αστέρας Τρίπολης που –αυτός μάλιστα!- είναι το πραγματικό καμάρι της Αρκαδίας και πάει φουλ για την Α’ Εθνική. Οι Καναδομπούμπουρες παίζουν κι αυτοί στην Α’ Εθνική του ανεξάρτητου και πειραματικού ροκ, αλλά δεν μπορείς να τους πεις και το «καλλίτερο» συγκρότημα εκεί έξω ρε Φώτη, κυρίως γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν είναι όπως πριν μια δεκαπενταετία που έβγαιναν οι Pearl Jam και οι Nirvana και ήσουν σίγουρος γι΄αυτό που άκουγες.

Ακόμη και τώρα, που το έχω ακούσει ίσα με εικοσιπέντε φορές, δεν έχω καταλήξει αν τούτο εδώ είναι καλλίτερο, ή το “Funeral” που έβγαλαν προ τριετίας. Και δεν θα καταλήξω γιατί είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Εγώ στο “Neon Bible” –πείτε με τρελλό- βλέπω πολύ Μπιλι Τζόελ και James και Radiohead και γουστάρω που ο Γουίν Μπάτλερ και το γυναικάκι του, η Ρεζίν Κασάν (Regine Chassagne), μαζί με το υπόλοιπο παρεάκι μεγάλωσαν και σοβάρεψαν, αλλά το “Funeral” μολονότι έλεγε «Κηδεία», εμένα μου έκανε πιο φωτεινό και χαρούμενο. Εδώ τα πάντα είναι υπολογισμένα. Έχουμε 4-5 αριστουργήματα («Intervention», «The Well and the Lighthouse», «No Cars Go» και κυρίως «Windowsill» και «My Body is a Cage») κι άλλα έξι κομμάτια για να βγει το άλμπουμ, έχουμε αισιοδοξία για το μέλλον και τη σιγουριά του ώριμου πια ροκά, αλλά δεν έχουμε την σπιρτάδα του “Funeral”.
Κοινώς, αν ήταν γκόμενα, θα ήταν αυτή η κάπως παχουλή, κάπως κακοντυμένη, κάπως απόμακρη, κάπως δύστροπη, αλλά με μια αλλόκοτη σεξουαλικότητα συνάδελφος, που ένα βράδι μετά από πολλή δουλειά σε έβγαλε έξω για ένα ποτό και μετά σου έκανε κι ένα ασύλληπτο γαμήσι (sex, σεξ!), αλλά εσύ το άλλο πρωί που ξύπνησες δεν ήσουν ακόμη σίγουρος για το τι σκατά ήθελες να κάνεις μαζί της στο μέλλον...