Σύντομα Ανέκδοτα: 5. Πήγα χθες σε μια καλή ταινία

Είδα τις προάλλες το «Βαμμένο Πέπλο». Ή μάλλον, αυτή την ταινία με τον Έντουαρντ Νόρτον και τη Ναόμι Γουότς στην Κίνα, της οποίας το όνομα κανείς δεν θα θυμάται σε μερικά χρόνια και απλώς όλοι θα την προσδιορίζουν ως «αυτήν την ταινία με τον Έντουαρντ Νόρτον και τη Ναόμι Γουότς στην Κίνα». Σε μια σεζόν – ντροπή για την κινηματογραφική παραγωγή, η ταινία με το αδιάφορο όνομα που βρήκε διανομή μόλις στα τέλη Απριλίου ήταν μια μικρή όαση. Συνολικά, ολόκληρη τη σεζόν, άντε να υπήρξαν άλλες 6-7 τέτοιες οάσεις. Προσοχή! Μιλάω μόνο για οάσεις. Για ευχάριστα διαλείμματα μέσα σε μια έρημο πλήξης ή ηλιθιότητας. Δεν μιλάω για αριστουργήματα. Τέτοια δεν εδέησε ο κινηματογραφικός Θεός να μας πουλήσει από τον Σεπτέμβριο. Α, δεν έχω δει τα «Παιδιά των Ανθρώπων». Όλο κάτι τύχαινε και τελικά το έχασα. Και τώρα που βγήκε σε DVD, είναι συνεχώς νοικιασμένο.
Φυσικά, μέσα στη σεζόν είχαμε 2-3 παραληρήματα από το κοινό: Το κορυφαίο ήταν με τις «Ζωές των Άλλων», το γερμανικό επιτηδευμένο μελό με την πληκτική εξέλιξη και το συγκινητικό φινάλε (που, βέβαια, έτσι όπως είχε γυριστεί, το είχες πάρει είδηση πέντε λεπτά πριν και ούτε να κλάψεις δεν σού ‘βγαινε). Μια άτεχνη ταινία -με μόνο της ατού την ατμόσφαιρα μιας εποχής που δεν γνωρίσαμε ποτέ γιατί ποτέ δεν βγήκε προς τα έξω από το καθεστώς που την επέβαλε- κατάφερε να γίνει word of mouth επειδή ακριβώς ΔΕΝ ήλθε με τις αβάντες ενός μεγάλου στούντιο και ΔΕΝ μας μπούχτισε στην διαφήμιση και το πουσάρισμα. Το κοινό αντέδρασε υγιώς: από τις κουράδες που μας πασάρουν, προτιμότερη είναι η κουράδα που ανακαλύψαμε μόνοι μας. Μπορούμε να το παίξουμε και ψαγμένοι στους φίλους μας. Αλλά οι «Ζωές των Άλλων» ήταν απλώς μια ικανοποιητική ταινία, τίποτε το φοβερό, κανένα αριστούργημα. Όπως δεν ήταν και το «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» και, φυσικά, ο «Πληροφοριοδότης» που έδωσε τελικά στον Σκορσέζε το Όσκαρ που έπρεπε με το ζόρι να πάρει για να του φύγει το κόμπλεξ.
Για να δεις μια καλή ταινία τη σήμερον ημέρα πρέπει να έχει προκύψει απίστευτη συναστρία, μου φαίνεται. Αν, για παράδειγμα, μετά το “Amores Perros” και τα «21 γραμμάρια» ο Ινιαρίτου βγάζει ίσα ίσα ένα «Βαβέλ», αν τα blockbusters σήμερα είναι χαζοβιόλικοι αχταρμάδες σαν τους «Πειρατές της Καραϊβικής 2» ή μελό ερωτικά δράματα που θα ήθελαν να είναι περιπέτειες («Ο Σούπερμαν επιστρέφει») και αν η πιο τίμια ταινία της χρονιάς είναι η 21η του Τζέιμς Μποντ, ε κάτι πάει στραβά. Ευτυχώς που υπάρχουν οι αμερικανικές σειρές τύπου «Lost», τα torrent sites και τα home cinemas. Και δεν αγχωνόμαστε με το πώς σκατά θα αναπληρώσουμε το κενό του κινηματογράφου…

Ιδού μια λίστα με τις 5 καλλίτερες, κατά την άποψή μου, ταινίες της σεζόν. Στείλτε και τις δικές σας, να κάνουμε χαβαλέ παρέα:

5. The Devil Wears Prada

Δεν ήταν τόσο η ερμηνεία της Μέριλ Στριπ. Ήταν που όταν δουλεύεις τόσο χρόνια στα περιοδικά και βλέπεις όλο το σύστημα τόσο καλά ξερασμένο πάνω στη μεγάλη οθόνη, ε, σου κάνει κάπως και γουστάρεις. Είπαμε, η λίστα είναι υποκειμενική. Είναι η δική μου λίστα! Αλλά για την Αν Χάθαγουεϊ δεν θέλω πολλά. Ήταν η «θεά» της σεζόν.

4. La Science des Reves

Ο Μισέλ Γκοντρί θα ήθελε ένα λίγο πιο «πειραγμένο» σενάριο, αλλά με τον Μπερνάλ και την Γκενσμπούργκ σε τέτοια φόρμα, τη δική του φαντασία να παίζει μπακότερμα με το υποσυνείδητό μας και ένα τόσο ευρύχωρο θέμα σαν τα όνειρα να του στρώνει τόσο φιλόξενο καμβά για να απλώσει τις μπογιές του πάνω, η ταινία ήταν καταδικασμένη να είναι υπέροχη!

3. Casino Royale

Μια καλή περιπέτεια δεν θέλει μόνο εκρήξεις και κοιλιακούς. Θέλει πλοκή, θέλει χαρακτήρες, θέλει συναίσθημα, θέλει εξυπνάδα, σπιρτάδα, ανοικτό βλέμμα στο τι είναι fun σήμερα. Μοναδική παραφωνία το μαγιουδάκι του Ντάνιελ Κρεγκ που τον έκανε να μοιάζει με Πολωνό γυψοσανιδά στην παραλία του Σχοινιά.

2. Borat

Ανευλαβής σάτιρα της σύγχρονης ποπ κουλτούρας που οι ΗΠΑ θα ήθελαν να επιβάλλουν και από την οποία ο υπόλοιπος κόσμος –ευτυχώς- ακόμη μπορεί να κρατά μόνο τα συστατικά που γουστάρει. Τον χοντροκομμένο βλάκα μόνο ένας χοντροκομμένος βλάκας μπορεί να τον ξετινάξει, και ο Σάσα Μπάρον Κοέν τον υποδύεται με τον πιο πειστικό τρόπο.

1. 300

Γιατί: α. Έφεραν μια νέα «κινηματογραφική» ματιά, β. Είχαν ένα ωραίο στόρι (άσχετα με το αν ήταν ελληνοκεντρικό ή –έστω- οικείο, η θυσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες είναι μια σπουδαία ιστορία), γ. Δεν πλάτειασε, δεν σε έκανε να νοιώσεις βλάκας, δεν σε εκνεύρισε, σου έβγαλε μια συγκίνηση. Θα μου πείτε, «ούτε σε προβλημάτισε, εξύψωσε το πνεύμα σου, μίλησε στην ψυχή σου». Συμφωνώ. Πείτε μου τώρα ποια ταινία το πέτυχε αυτό φέτος…