Η εβδομάδα των Παθών (του Ντόνι)

Ακόμη δεν μπορώ να αποφασίσω αν το δωδεκάωρο που έφαγα σήμερα (χθες) στο περιοδικό ήταν για καλό ή για κακό. Γιατί, αν δεν έπηζα μέχρι τις δύο παρά τη νύκτα, θα ήμουν σπίτι και θα παρακολουθούσα ένα από το εφιαλτικότερα θεάματα που έχουν προβληθεί ποτέ είτε σε CRT είτε σε LCD, από τότε που το παλιό μου PC έτρωγε BSOD κάθε δύο μέρες. Και, εντάξει, λατρεμένη η Βαλένθια, αλλά τη συγχωρείς που κάθισε κι έχασε από την Τσέλσι στο '90 γιατί βαθειά μέσα σου θες (λίγο) το παρεάκι που μάζεψε ο Αμπράμοβιτς και ο στρυφνός Μουρίνιο να πάρει ένα μεγάλο τίτλο και μετά από χρόνια να αναλύεις την 11άδα της (και την 16άδα -και την 22άδα...) στα εγγόνια σου. Αλλά το να σκοράρει 7 η Μάντσεστερ δεν αντέχεται με τίποτε. Με τόσο τίποτε που μόνο μεταφυσικού τύπου εξηγήσεις μπορεί να γεννήσει το φτωχό μου μυαλουδάκι. Η επικρατέστερη: Μήπως η επτάρα -δεν είναι τυχαίος ο "μαγικός" αριθμός 7- ήταν η θεία τιμωρία για την ομάδα-ψέμμα που επιμένει να καμουφλάρει με ιταλικά ονόματα τους Βραζιλιάνους μισθοφόρους της; Πόσους ακόμη μη Ιταλούς Ντόνι, Μαντσίνι, Ταντέι, Μπερτανιόλι και Ντεφέντι μπορεί να αντέξει η κουρασμένη από την υπερπληροφόρηση μνήμη μας;

Να υπενθυμίσω, με την ευκαιρία, και την υπέροχη δημοσκόπηση του "Πο Πο Culture" για τα νέα στατιστικά της UEFA, την οποία θα βρείτε αποκλειστικά εδώ.