"Είναι ωραίο που η νεολαία κρατά τις παραδόσεις", σχολίαζε ο ταξιτζής που μας πήρε από την Κουμουνδούρου (είχαμε πάει στο Champagne bar "Philipp", απέναντι από την αρμένικη εκκλησία, να πας) τους μασκαράδες (δεν πιστεύω ότι χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη) στου Ψυρρή και το Γκάζι. Ήταν το ξεκίνημα ενός κλασικού ταξιτζίστικου (ταξικού;) παραληρήματος, που δεν χρειάζεται να αναπαραγάγω. Παρ' όλα αυτά, κι ενώ θεωρητικά μένω ασυγκίνητος από τα καρναβάλια, όταν σκεφτόμουν πιο κομμάτι του Django Reinhardt να ανεβάσω σ' αυτό το Django Weekend, το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το Sheik of Araby - ένα κομμάτι δηλαδή που αναφέρεται σε ένα από τα κλασσικά κλισέ των μεταμφιέσεων. Μεγάλο σουξέ του ελαφρού τραγουδιου, γνώρισε δεκάδες διασκευές και προσφερόταν για θεατράλε ερμηνευτές της τζαζ και του σουίνγκ όπως ο τεράστιος Fats Waller και ο πληθωρικός και υποτιμημένος Louis Prima (σε ένα καταπληκτικό medley όπου κομματιάζει επίσης το When you're smiling). Προσωπικά αγαπώ πολύ την εκτέλεση του Sidney Bechet, ενώ αυτή του Quintette du Hot Club de France είναι όπως πάντα απλώς απολαυστική. Η φωτογραφία είναι από τον Σεΐχη, τεράστια επιτυχία του Ροντόλφο Βαλεντίνο. Διάλεξα μια σκηνή ζευγαριού που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρότυπο για μελλοντικά ζευγάρια καρναβαλιστών - φέτος διαπίστωσα ένα σαφές trend σε στολές "τσάρλεστον" ή μεσοπολέμου. Για να είμαι ειλικρινής, έψαχνα μια άλλη φωτογραφία, τον ηρωικό Αλμπέρτο Σόρντι από τον Λευκό Σεΐχη, του Φελίνι - που είναι μια από τις πιο ανάλαφρες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ, από αυτές που μου αρέσει να βλέπω τα καλοκαιρινά βράδια, αργά τη νύχτα, με τα παράθυρα ανοιχτά, συνοδεία παγωμένου κρασιού και φρούτων (εντάξει, δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό, αλλά υπόσχομαι να το κάνω, ώστε να γίνει αληθής η περιγραφή) . Δεν βρήκα Σόρντι, βρήκα όμως μια άλλη ωραία, τυχαία, τελείως φελινική εικόνα. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου