Πώς το "Πο Πο Culture!" άλλαξε την ιστορία της ελληνικής μπλογκόσφαιρας

Αυτός είναι ο άνθρωπος πίσω από τον Homo Ludens. Δεν είναι μουσάτος και δεν είναι μαλλιάς (πια). Δεν είναι όσο νέος φαίνεται (φαίνεται νέος αλήθεια;) και δεν είναι όσο σοφός θέλει να φαίνεται. Δεν είναι καλός στο Pro, δεν ντριμπλάρει ποτέ στο κανονικό ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να κάνει άλματα με το snowboard του. Κοινώς, δεν είναι αυτός που δείχνει στα posts του και δεν υπάρχει ποτέ κανένας λόγος να τον πάρετε στα σοβαρά. Σκεφθείτε μόνο πως το πρώτο nickname που διάλεξε για τούτο εδώ το blog, όταν το ξεκινούσε πριν ένα ακριβώς χρόνο, ήταν το "μπαρμπα-Μαθιός" (τότε τα Ζουζούνια είχαν μπει στο Top 5).

---

Το παιχνίδι του blogging το είδα με εντελώς άλλο μάτι όταν έφτιαξα το "Πο Πο Culture!". Είχα πάντα να λέω ότι ήμουν από τους πιο παλιούς "ιντερνετάδες" στην Ελλάδα (παλιό μέλος της ΕΕΧΙ, για όσους τη θυμούνται, το athletix.org το άνοιξα μόλις το '97, δούλεψα για κάποιο διάστημα στον ειδικό Τύπο), ωστόσο την τρέλλα των blogs δεν μπορούσα να την εκτιμήσω, μέχρι την ημέρα που ένοιωσα έντονα ότι έχω πολλά να γράψω, που δεν μπορούσαν να δημοσιευθούν στα έντυπα που δούλευα -και χρειάζονταν μια άλλη διέξοδο. Στον ένα χρόνο του "Πο Πο Culture!" ανοίχτηκα όσο ποτέ στον έξω κόσμο. Ακόμη κι αν το 99% των κειμένων μου είναι σκέτος χαβαλές -κι ας είναι το συναισθηματικό γράψιμο το μεγάλο φόρτε μου-, ποτέ παλιότερα δεν άφησα τους γύρω μου να μάθουν τόσα πολλά για μένα. Μέσα στο χαβαλέ, λες τις μεγαλύτερες αλήθειες για τον εαυτό σου. Κυρίως, κάνεις σαφές σε όλο τον κόσμο ποια είναι η κοσμοθεωρία σου. Στη σοβαροφάνεια και την βαθιά φιλοσοφία συνήθως βρίσκει κανείς την υποκρισία. Στον χαβαλέ, άντε να βρεις λίγη υπερβολή...

Το "Πο Πο Culture!" ήταν από την πρώτη μέρα αληθινό και δεν προσποιήθηκε ποτέ κάτι που δεν του ταίριαζε (σαν τα editorials του Θέμου στο "Πρώτο Θέμα" ακούστηκα τώρα). Ίσως και γι' αυτό αποτέλεσε το όχημα για να γνωρίσω μερικούς υπέροχους ανθρώπους (τη Βίβιαν του "Αθήναιου", για παράδειγμα, ή τον Γιώργο των "Αμπελοφιλοσοφιών") και φυσικά τον συμblogger μου Νίκο. Το στοιχείο του "Πο Πο Culture!" που λατρεύω περισσότερο είναι το παιχνίδι που στήνει ο ένας στον άλλον, post στο post, σχόλιο στο σχόλιο. Σαν το "Μυθιστόρημα των τεσσάρων" (Βενέζης, Καραγάτσης, Τερζάκης, Μυριβήλης) ή το "Παιχνίδι των τεσσάρων" (Μουρσελάς, Σκούρτης, Σουρούνης, Τατσόπουλος) αργότερα. Δεν μετανιώνω στιγμή που τον κάλεσα να συμβάλει σ' αυτό το blog. Όπως στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό να το παρατήσω, όπως συνέβη ακόμη και στους καλλίτερους bloggers.

Εμένα αυτό το blog μου έδωσε ένα βήμα για να πω πράγματα που ήθελα να πω, να γελάσω με αυτά που μου φαίνονται αστεία, να αποθεώσω αυτά που λατρεύω και, φυσικά, να παίξω τις μουσικές μου στο virtual DJ booth μου. Σ' εσάς έδωσε ό,τι ήθελε να πάρει ο καθένας σας. Και είμαι σίγουρος ότι είστε ετερόκλητο κοινό. Οι παρακάτω λίστες (πάντα λάτρευα τα top 10) το αποδεικνύουν:

Οι σελίδες με τις περισσότερες επισκέψεις

10. Ο βρώμικος πόλεμος Παπανδρέου - Βενιζέλου
09. Ο παραλληλισμός Ζαχόπουλου - Ρον Τζέρεμι
08. Ένας αγώνας τένις μεταξύ Φέντερερ και Ναδάλ
07. Μια αποθέωση του Κακά
06. Η "προαναγγελία" της αντικατάστασής μου στο Big Fish
05. H αρετουσάριστη φωτογραφίας της Δέσποινας Βανδή
04. Το βίντεο που έντυσε με εικόνα την φάρσα "Τέλος"
03. Τα βυζιά της Εύας Λάσκαρη
02. Τα βυζιά της Όλγας Φαρμάκη
01. Τα βυζιά της Τζούλιας Αλεξανδράτου

(το Τop 3 αποδεικνύει πολλά για το ποιόν και του γράφοντος -σιγά μην ανέβαζε τέτοια posts ο Φωτάκης- και του κοινού του...)

Τα posts με τα περισσότερα σχόλια


10. iMalakia
09. Λαϊκός Ορμονικός Συναγερμός
08. Οι ξανθές το γλεντάνε - Μέρος 2ον
07. Dee Dee Bridgewater - African Queen
06. Για αεροδρόμιο, φαίνεται ειδυλλιακό έτσι;
05. Εμένα πάλι, ο Ελεύθερος Τύπος μου αρέσει
04. Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 1. Οι συστάσεις
03. Γιατί ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει τόσο πολύ;
02. Καταραμένο Ποπ Είδωλο
01. Bjork - Volta

(Mε Μπιορκ, Έιμι Γουάινχάουζ και Πλιάτσικα, κάπως το σώσατε εδώ...)

Τα posts που διαβάστηκαν λιγότερο από όλα


05. Δεκέμβριος στο Cotton Club: Harlem River Quiver
04. Δεκέμβριος στο Cotton Club: Jazz Age
03. Και τώρα...
02. Οι Megadeth στο Κύπελλο UEFA
01. Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 7. Η επανάσταση δεν έχει συγκεκριμένη μέρα

Οι μέρες με τις περισσότερες επισκέψεις
05. 24 Ιανουαρίου 2008 (Μετά το θάνατο του Χιθ Λέτζερ και την δημοσίευση του διαλόγου Καμπουράκη - Παπαγιάννη...)
04. 17 Σεπτεμβρίου 2007 (Μια μέρα μετά τις εκλογές)
03. 28 Ιανουαρίου 2008 (Όταν -δεν- πενθήσαμε για τον Χριστόδουλο)
02. 27 Φεβρουαρίου 2008 (Μάλλον χάρη σ' ένα χαζό post για την στοχοποίηση των bloggers)
01. 8 Οκτωβρίου 2007 (Τελείως κουλό, αλλά ήταν η ημέρα που εισήγαγα το "Μεταλλουργείο")

Tα κείμενα που θεωρώ "δικά μου" περισσότερο από όλα
(χωρίς top 10...)
Χθες απεργούσα...
Με αφορμή τον θρίαμβο της Amy Winehouse στα Grammy...
Έχω χάσει πια τελείως τη μπάλα;
Δεν ντρέπεσαι ρε Τζιν (Χάκμαν;)
Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 6. Φονεύς γιγάντων
Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 2.Το Νέο Μουσείο Ακρόπολης
Τα νταν, τα ντάν!
Γιατί ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει τόσο πολύ;
Τι είναι τώρα αυτά τα Μεταλλικά;
Cocorosie παν' στη Ρεματιά
Τι κακό έχει ο Κάρτσωνας δηλαδή;
Bjork - Volta
To κατά μπαρμπα-Ματθαίον ευαγγέλιο
Τα εξώφυλλα που λατρέψαμε


Αυτή την στιγμή, σύμφωνα με την Alexa, είμαστε το #688.407 blog στον κόσμο (και μέσα στα 200 πρώτα στην Ελλάδα). Κάποιους από εσάς που μας διαβάζετε σας ξέρω. Θα ευχόμουν να άφηναν και οι υπόλοιποι ένα σχόλιο εδώ από κάτω -έστω μόνο το ψευδώνυμό τους- για να σας γνώριζα όλους...