- Δεν ήμουν καθόλου σε party mood.
- Δεν ήμουν καθόλου σε αποκριάτικο mood - για την ακρίβεια δεν είμαι ποτέ.
- Πέρασα τη μισή μου μέρα με πολύ τρέξιμο στην πρωινή μου δουλειά, με αποτέλεσμα να είμαι κομμάτια.
- Είχα χρέος να γιατροπορέψω ένα γατάκι που ξύπνησε σήμερα σε έναν θάλαμο κλινικής μικρών ζώων με ράμματα στην κοιλιά του (στείρωση) και περιφέρεται μουδιασμένο στο σπίτι με ύφος "μαλάκα, άσε, τα 'χω δει όλα".
- Η παρέα με την οποία θα ερχόμουν διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη: πρώτη αποχώρησε η μοναδική που είχε νοικιάσει στολή για την περίσταση, μετά ο άλλος που δεν έβρισκε καμιά ιδέα να ντυθεί, ο τρίτος προτίμησε να πάει στο σπίτι του τέταρτου να παίξει wii κ.ο.κ.
- Διαπίστωσα ότι θα ήξερα μόλις τρία άτομα εκεί μέσα - και είχα διάθεση να δω περίπου τους μισούς.
- Το μεσημέρι έχω κανονίσει μια συνάντηση πολύ σημαντική - δεν θέλω να εμφανιστώ ξενυχτισμένος και με hangover, δεν είμαι πια 20 ετών.
(η φωτογραφία από πάρτι της tupperware, το μόνο είδος πάρτι στο οποίο προβλέπω να με καλούν στο μέλλον)
4 σχόλια:
Άσχετο! Έτσι εξηγήται γιατί δεν έχεις γκρινιάξει κι εσύ για τις τρελές τιμές του καφέ. Δουλεύεις σε καφέ.
Και σαν να μην έφτανε γενικά η τιμή του καφέ, όλα τα jazz μαγαζιά είναι λίγο ακριβότερα από τα άλλα. Απευθύνοται σε πιο πλούσιο κοινό;
Υπόψιν και για να μην παρεξηγούμαστε, στο Χαλάνδρι δεν έχω έρθει ποτέ.
Με συγκίνησες!
Ιιιιι εσύ είσαι ο ιδιοκτήτης του Petit Fleur, κακώς πληρωσα προχθές! (:-P)
Το πάρτυ είχε σούπερ γκομενάκια, δλδ είπα να βγάλω στο μπλογκ μου κατάλογο με τις μανούλες που συγχαίρω για τους γιούς τους. Ο τρίμετρος που είχε ντυθεί χορεύτρια οριεντάλ, τζήζους, πήγα και του ζήτησα αυτόγραφο. 12packs κοιλιακών είχα καιρό να δω. Φτου στο παλικάρι, να το χαίρεται η μανούλα του.
Ήταν πολύ ωραία, αν ερχόσασταν κι εσείς και κάτι άλλοι φιλοι θα περνούσαμε κι εμείς πολύ καλύτερα.
Μετά από αυτό το "σούπερ γκομενάκια", ο Αθήναιος θα έπρεπε να έχει καταλάβει γιατί κοροϊδεύουμε τους Συσσοβίτηδες και τους Μπαρδέμ αυτού του κόσμου σ' αυτό το μπλογκ. Α
πό 'κει και πέρα μας λείψατε πολύ. Προσωπικά, έζησα το χειρότερο πάρτυ της ζωής μου (κυρίως για άσχετους με το πάρτυ λόγους). Λυπήθηκα πάρα πολύ για τις "απώλειες". Ρε μπας κι έχουμε γεράσει πια πολύ; Όταν από μια βάση 800-900 ατόμων που έρχονται πάντα, ξαφνικά εμφανίζονται μόνο 600 και όλοι οι υπόλοιποι απλά δηλώνουν ότι δεν είχαν όρεξη, αρχίζεις και αναρωτιέσαι: Πού πήγε όλη αυτή η όρεξη; Και μήπως το ότι ο ίδιος έχεις πάντα όρεξη είναι λίγο "με το ζόρι κέφι";
Δημοσίευση σχολίου