Μεγάλο εορταστικό post (που θα μπορούσε να είναι πολλά μικρά ποστάκια)

Πρώτα απ' όλα, σήμερα είναι η εαρινή ισημερία - η επίσημη πρώτη της άνοιξης. Δεν έχει σημασία ότι έξω βρέχει, θα το γιορτάσουμε ακούγοντας στο repeat το Swing Spring, από τον Miles Davis και τους "Modern Jazz Giants" (δηλαδή τον Thelonious Monk και τα 3/4 του Modern Jazz Quartet: Milt Jackson, Percy Heath, Kenny Clarke) - όταν πέσει το βράδυ θα σερβίρουμε και Gin & Tonics.

Κατά τ' άλλα, σήμερα το "Πο πο Culture" κλείνει ένα χρόνο ζωής στη μπλογκόσφαιρα - του εύχομαι να είναι κορακοζώητο και να θάψει τους εχθρούς του (όχι ότι έχει τέτοιους). Δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω δημόσια τον Homo Ludens που με κάλεσε να συνεισφέρω σ' αυτό το blog. Έβρισκα το blogging συναρπαστικό πολύ προτού κολλήσω με τις περιπέτειες της Queen of Sky (την οποία και ξεπέρασα, πολύ γρήγορα) αλλά δεν τολμούσα να ξεκινήσω ένα δικό μου blog - με τρόμαζε η αμηχανία του πρώτου ποστ. Ο Homo Ludens μου έλυσε αυτό το πρόβλημα (το συνάντησα ξανά αργότερα, βέβαια).

(στη φωτογραφία η Έλεν Σιμονέτι, που έχασε τη δουλειά της αεροσυνοδού, επειδή ακριβώς οι εργοδότες της είδαν αυτήν την πόζα στο μπλογκ της, το Queen of Sky - αποτέλεσμα ήταν η μετατροπή της σε υπέρμαχο των δικαιωμάτων των μπλόγκερ - χε)

Ακόμα και για έναν άνθρωπο που επί δώδεκα χρόνια πληρώνεται για να γράφει εξυπνάδες σε διάφορα περιοδικά, το blogging έχει ενδιαφέρον. Χάρη σ' αυτό, κατάφερα να γράψω ένα κείμενο, όπως αυτό, για το οποίο δεν θα με πλήρωνε κανείς - αλλά που κι εγώ θα απέφευγα να γράψω στο Jazz&Τζαζ, θεωρώντας ότι ο αναγνώστης δεν το έχει καθόλου ανάγκη.

Ο βασικός λόγος που ήθελα να κάνω blog ήταν για να γράψω για το Gloomy Sunday. Το ανέβαλλα συνεχώς, μέχρι που με πρόλαβε ο Μάρκος μ' αυτό το κολοσσιαίο post, το πιο πλήρες και διεξοδικό αφιέρωμα σ' αυτό το καταραμένο κομμάτι. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι μια εκτέλεση από το τζαζ ρεπερτόριο (που εσκεμμένα απέφυγε εκείνος), από το σαξόφωνο του Ούγγρου Tony Lakatos. Αυτό ακριβώς είναι που μου προσφέρει το blogging σε σχέση με ένα κείμενο: τη δυνατότητα να το εμπλουτίζω με μουσικές. Θα γινόμουν blogger και μόνο για τα Django Weekends, που ξέρω ότι πολλοί τα βαριούνται, αλλά σκασίλα μου. Πριν από λίγες μέρες έλαβα ένα mail από ένα μικρό σχήμα που παίζει Gipsy Swing, τους Diminuita Swing Trio. Έχω ακόμα υπ' όψιν μου τους Swing Shoes, τους (για κάποιο λόγο ανενεργούς) Belleville Duet και το Hot Club de Grece (με τη σαγηνευτική Εύα Κοτανίδη στο chanson) - δεν έχω καταφέρει να πάω ν' ακούσω κανένα από αυτά τα σχήματα, αλλά θα το κάνω οπωσδήποτε (ειδικά τους Hot Club de Grece, κάθε Κυριακή απόγευμα ορκίζομαι να πάω στο Ginger Ale στα Εξάρχεια και μόλις πέσει το βράδυ το αναβάλλω). Σε όλους αυτούς, αφιερώνω το Shine, ένα απολύτως ανοιξιάτικο κομμάτι, με τη φωνή του Freddy Taylor και το ντουέτο Django-Grappely σε μεγάλα κέφια. Επίσης, στο blog δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό παρά μόνο στον εαυτό σου - ούτε καν στον (δυνητικό ή πραγματικό) αναγνώστη σου. Σε ένα περιοδικό δηλαδή δεν θα τολμούσα ποτέ να ανεβάσω μια χαρούμενη φωτογραφία όπως αυτή που δημιούργησε ένα μικρό ντόρο στο μπλογκ. Γιορτάζω αυτήν την ελευθερία ανεβάζοντας ένα από τα αγαπημένα μου έργα τέχνης:

(Γκουστάβ Κουρμπέ, μουστάκια! Οριζίν ντυ μοντ, μουστάκια! 1866, μουστάκια! Κι εμείς εκατόν σαράντα χρόνια μετά, μιλάμε περί ασέμνων και κατεβάζουμε έργα από εκθέσεις...)

Αλλάζω θέμα:

ως de facto υπεύθυνος της στήλης "νεκρολογίες" αυτού του blog, βρέθηκα να απολογούμαι που δεν έχω γράψει μέχρι στιγμής λέξη για τις αποδημίες του Ζακ Μεναχέμ, του Άντονι Μινγκέλα και του Άρθουρ Κλαρκ. Είναι γιατί κανένας από αυτούς τους θανάτους δεν με επηρεάζει σε κανένα επίπεδο: δεν κατάφερα ποτέ να περάσω την τρίτη σελίδα βιβλίου του Κλαρκ, δεν έχω ακούσει παρά θραύσματα εκπομπών του Μεναχέμ, (κι έχω απλώς την εικόνα ενός γλυκού κυριούλη με ζεστή φωνή που πρόφερε το όνομά του με δασύ J και ένα ωραιότατο, throaty - πώς το λέτε εσείς εδώ; - "χ") και το σινεμά του Μινγκέλα το βαριέμαι.

Εξαιρείται ο Ρίπλεϊ, για δύο λόγους: το καστ και την ιδιοφυή του ιδέα να μετατοπίσει το σημείο αναφοράς των ηρώων από τη ζωγραφική στη τζαζ του '50. Η σκηνή όπου ο Ρίπλεϊ/ Ντέιμον αναγνωρίζει στα τυφλά το Koko του Τσάρλι Πάρκερ μπορεί να συγκινήσει κάθε φίλο της τζαζ που θυμάται τη μύησή του στο είδος. Χάρη σ' αυτήν την ταινία, επίσης, κατάφερε να γίνει mainstream σουξέ το Tu vuo fa l' americano, του Ρενάτο Καροσόνε.Ένα τραγούδι που μιλά για έναν αμερικανόπληκτο στη μεταπολεμική Ιταλία. Εμείς εδώ, αυτούς που από την τοπική παράδοση τους προτιμούν το ροκ εν ρολ και τη τζαζ τους λέμε "κοσμοπολίτες" - και νομίζω ότι ο Μεναχέμ, που διέδιδε το μεγάλο αμερικανικό songbook σε μια πόλη βυθισμένη στα σκυλάδικα, θα συμφωνούσε. Στη μνήμη του, ακούω την εκτέλεση της (θεάς, έτσι κι αλλιώς) Σοφία Λόρεν, αλλά και την πιο πρόσφατη καταγεγραμμένη εκτέλεση που έχω υπ' όψιν μου, από τις Puppini Sisters, που νομίζω ότι θα συμπαθούσε ιδιαιτέρως.

Αυτά. Καλή άνοιξη