Χαρταετοί

Όταν οι περαστικοί σταματάνε για να εκφράσουν το θαυμασμό τους, μάλλον κάτι κάνεις καλά. Κι εμείς το κάναμε. Σταματήσαμε στον κοντινότερο (ελαφρώς) απομονωμένο κολπίσκο του Υπολοίπου Αττικής, απλώσαμε ψάθες κουβέρτες κ.ο.κ., απιθώσαμε σ' αυτά διάφορα θαλασσινά (και διάφορες μαγειρευτές μαλακιούλες από το Αθηναϊκόν), βγάλαμε και τέσσερα γυάλινα κολωνάτα ποτήρια κρασιού από το ψάθινο καλάθι του πικνίκ (γιατί είμαι τόσο ψώνιο που δεν θα κάνω πικνίκ με πλαστικά ποτήρια) και εκφράσαμε την περιφρόνησή μας για όσους τρέχουν καθαροδευτεριάτικα στα μεζεδοπωλεία, ενώ εμείς παλεύαμε με τα μαχαίρια να ανοίξουμε φρέσκα κυδώνια. Μερικές ώρες αργότερα, παραμέναμε ξαπλωμένοι να χαζεύουμε τους χαρταετούς πάνω από το κεφάλι μας - ένας ήταν δεμένος σε μια σημαδούρα και αφημένος στην τύχη του, να πετάει πάνω από μια βραχονησίδα. Ένα θέαμα που μου φέρνει σταθερά δύο πράγματα στο μυαλό. Το ένα είναι ο Τσάρλι Μπράουν και ο αιώνιος αγώνας του να καταφέρει να πετάξει έναν χαρταετό χωρίς να τον τσακίσει πάνω σε ένα δέντρο (το χαρταετοφάγο δέντρο, σύμφωνα με τη θεωρία που ανέπτυξε αργότερα). Το άλλο είναι αυτό το υπέροχο, ανεμοδαρμένο τραγούδι του Σάιμον Ντουπρί και των Big Sound, το Kites. Τίποτα καλύτερο από λίγη ψυχεδέλεια, για να συνέλθεις μετά από ένα μεσημέρι με κρασί και θαλασσινά...