Μια συζήτηση με τη Suzanne Vega...

Έτρεχα ήδη να προλάβω διάφορα deadline όταν με πήρε η Γιούλη να μου θυμίσει ότι είχα υποσχεθεί κάτι κείμενα για το Jazz & Τζαζ και συνειδητοποίησα ότι το φθινοπωρινό τεύχος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Το περιοδικό βρίσκεται ακόμα σε καλοκαιρινό mood, όπως και πολύς κόσμος γύρω μου, που σημαίνει ότι είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ακόμα στο περίπτερο το καλοκαιρινό τεύχος, με αυτό το σούπερ cd με ξεχασμένα Lounge jazz διαμαντάκια. Σ' αυτό, υπάρχει και μια συνέντευξη που έκανα με τη Suzanne Vega, με αφορμή το δίσκο που έβγαλε στη Blue Note.

Δεν είχα ποτέ κανένα ιδιαίτερο κόλλημα με τη Suzanne Vega (νομίζω κανένας, οι έννοιες "κόλλημα" και "Suzanne Vega" πρέπει να είναι κάπως ασύμβατες, αν και σαφέστατα της χρωστάμε ευγνωμοσύνη για τραγούδια όπως το Luca και το Tom's Diner), αλλά μου ήταν πάντα συμπαθής και στη συνομιλία τη συμπάθησα ακόμα περισσότερο. Έχει έναν κάπως "ξηρό" τρόπο ομιλίας (δεν βρίσκω άλλη λέξη), που διανθίζεται από ένα αξιολάτρευτο κοφτό γελάκι.

Μη φοβάσαι, δεν θα ανεβάσω εδώ όλη τη συνέντευξη, όπως είχα κάνει με τη Dee Dee Bridgewater - μόνο μερικά αποσπάσματα:

Είσαι η πρώτη καλλιτέχνις που έδωσε συναυλία στο second life. Πώς το αποφάσισες;
Με κάλεσε μια ραδιοφωνική εκπομπή που λέγεται «The infinite mind» και είχα μεγάλη περιέργεια. Ήταν σαν να στέλνεις Instant Message σε κάποιον που δεν ξέρεις, μόνο σε μεγαλύτερη κλίμακα – έβλεπα τι έκαναν στα φανταστικά τους σώματα, κι εκείνοι έβλεπαν εμένα να τραγουδάω στο φανταστικό μου σώμα. Ήταν πολύ ενδιαφέρον και πολύ αυθεντικό, ως συναυλία.
Τι σε συγκινεί στη δυνατότητα ενός εικονικού εαυτού;
Η δυνατότητα να αλλάζω μορφή. Είναι κάτι που κάνω στα τραγούδια, παίζω κατά καιρούς το ρόλο των ηρώων του τραγουδιού. Νομίζω ότι όσο προχωρά η τεχνολογία μπορούμε να γινόμαστε άλλα πράγματα, παραμένοντας ο εαυτός μας. Η ειρωνία όμως είναι ότι στη συναυλία ήθελαν η εικονική μου μορφή να μοιάζει με την πραγματική. Ήταν λίγο περιοριστικό...

Δεν έχω βρεθεί ποτέ στη Νέα Υόρκη, κι ακούγοντας τα τραγούδια σου έχω πάντα αυτήν την αίσθηση ότι διαβάζω γράμματα από μια φίλη που μένει εκεί...
Αυτό είναι πολύ ωραίο! Κι εγώ το ένιωθα αυτό, ακούγοντας κάποιους δίσκους, όταν ήμουν μικρή. Συγκεκριμένα μου συνέβαινε με τα τραγούδια του Λέοναρντ Κοέν. Κάποια ήταν σαν να έγραφε σε μένα, για έναν χρόνο κι έναν τόπο που καταλάβαινα. Κι όταν τον γνώρισα και είδα τις καταστάσεις για τις οποίες μιλούσε, όλα είχαν νόημα. Ίσως έρθεις στη Νέα Υόρκη και νιώσεις τα ίδια πράγματα, ίσως πάλι δεν έχει σημασία, ίσως σου συμβεί σε κάποια άλλη πόλη. Ίσως πάλι δεν έχει να κάνει με την πόλη, αλλά με μια πνευματική κατάσταση.
Πώς αποφάσισες να γράψεις ένα τραγούδι για τη σχέση της Άβα Γκάρντνερ με τον Φρανκ Σινάτρα;
Πάντα μου άρεσε να διαβάζω για τις ζωές των διάσημων λαμπερών σταρ, όπως η Μαρλένε Ντίτριχ. Διάβαζα λοιπόν τη βιογραφία της Άβα Γκάρντνερ κι έλεγε σε κάποιο σημείο ότι τα προβλήματά τους ξεκινούσαν από τη στιγμή που σηκώνονταν από το κρεβάτι. Μου φάνηκε πολύ αστεία αντίληψη και μου θύμισε συγκεκριμένες καταστάσεις στη δική μου ζωή και φαντάζομαι ότι πολλοί θα έχουν ζήσει κάτι τέτοιο – δυο άνθρωποι που τα πάνε καλά στο κρεβάτι αλλά όχι μετά.
Υπάρχει κάποιο θέμα με το οποίο θέλεις να καταπιαστείς, αλλά δεν έχεις βρει τον τρόπο;
Υπάρχει στο δίσκο ένα ερωτικό τραγούδι, που ίσως μπορούσα να το γράψω διαφορετικά. Ο άντρας μου θεωρεί ότι είναι πολύ σκοτεινό και μελαγχολικό κι έχει μάλλον δίκιο. Υπάρχει ένα χαρούμενο, αληθινό ερωτικό τραγούδι που περιμένει να το γράψω.
Συμφωνώ. Χρειαζόμαστε μερικά χαρούμενα ερωτικά τραγούδια, που δεν μιλούν για το χωρισμό, αλλά για τη χαρά της ερωτικής σχέσης.
Ίσως στον επόμενο δίσκο.