Mercy, mercy, mercy

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που αποφασίζεις ότι αγαπάς τη τζαζ, αποφασίζεις να αποχαιρετάς τον έναν μετά τον άλλον, τους ήρωες του ιδιώματος. Διακινδυνεύοντας να μετατρέψω το blog σε χώρο νεκρολογιών, νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετήσω τον Joe Zawinul, που ξεκίνησε από την Αυστρία για να κατακτήσει την Αμερική και να αφήσει τη σφραγίδα του σε ένα είδος που δεν θα μπορούσε να ξεπηδήσει καμία άλλη εποχή από τα '70s: το jazz-rock fusion. Για να είμαι ειλικρινής, σιχαίνομαι το fusion - κι αυτή ήταν η δικαιολογία που έφερα στον εαυτό μου, όταν αποφάσισα πέρσι να μην πάω τελικά να ακούσω τον Zawinul, όταν ήταν στην Αθήνα. Ο πραγματικός λόγος είναι ότι το μαγαζί του Φακανά πέφτει κάπως μακριά από το σπίτι μου και βαριέμαι, αλλά αν ήταν κάποιος άλλος, μάλλον δεν θα το σκεφτόμουν. Εδώ πήγα στους Beirut...

Δεν είναι του παρόντος οι αισθητικές/ιδεολογικές συζητήσεις. Το ότι στενοχωρήθηκα που πέθανε ο σπουδαίος αυτός πιανίστας δεν έχει να κάνει με το αν μου αρέσει το jazz-rock. Στενοχωρήθηκα γιατί έχει γράψει ένα κομμάτι που αγαπώ πολύ - το Mercy Mercy Mercy. Ήταν την εποχή που συμμετείχε στο κουιντέτο του τεράστιου (από πολλές απόψεις) Cannonball Adderley - ο χοντρός σαξοφωνίστας προλόγιζε με το απαράμιλλο ύφος του, κι άρχιζε να παίζει τα μπλουζ, ενώ ο ψηλόλιγνος Αυστριακός συνόδευε στο ηλεκτρικό πιάνο... Ωραίες στιγμές.