Με την πρώτη

Ξημερώματα Παρασκευής προς Σάββατο, η Χριστίνα γέννησε το Λευτεράκι. Την ώρα που έσπασαν τα νερά, κατά τις επτά το απόγευμα, ήμουν με τη Μαρία (την αδελφή της) στην Αττική Οδό, καθ' οδόν προς το γάμο της πρώτης ξαδέλφης μου. Η Μαρία έφυγε αμέσως μετά την τελετή κι εγώ απέμεινα μόνος σ' ένα κτήμα στο Κορωπί ανάμεσα σε συγγενείς που άντε να είχα ξαναγνωρίσει μία φορά ακόμη στη ζωή μου, κλαρινιτζήδες που είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά την έμπνευσή τους να διασκευάζουν στο πιο γαμήλιο ό,τι δημοτικό και νησιώτικο ήξεραν κι έναν DJ που μίξαρε (και δεν το έκανε μόνο μία φορά!) το "You Know I'm No Good" της Amy Winehouse με το "Ποιος έχει λόγο στην αγάπη" του Φίλιππου Πλιάτσικα. Όποιος έχει παρακολουθήσει τις εμμονές του "Πο Πο Culture!" θα έχει ήδη γελάσει με την καρδιά του και μόνο στην ιδέα του κοστουμαρισμένου Homo Ludens να θέλει να σηκωθεί και να πνίξει τον καραφλό DJ με τα πέντε μπουκάλια αδιάφορου Αγιωργήτικου που γύρευαν θαραλέο οινοπότη στη ροτόντα του.

Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι ότι ούτε το γάμο απόλαυσα, γιατί το μυαλό μου ήταν στη Μαρία και τη Χριστίνα, ούτε την αγωνία τους έζησα γιατί δεν μπορούσα να φύγω από το γλέντι και να πάω στην κλινική (δεν είχα και μεταφορικό, η Μαρία είχε φύγει με το αυτοκίνητό μου). Τελικά, την κοπάνησα κατά τις δύο τη νύχτα. Ευτυχώς, πρόλαβα να δω τη Χριστίνα πριν κοιμηθεί. Όχι όμως το μωρό. Τα οικογενειακά μου, υποθέτω, δεν αφορούν κανένα, αλλά όλα τα παραπάνω παίζουν ένα διπλό ρόλο:

Πρώτον ήταν ένα συμπληρωματικό σχόλιο περί ελπίδας σ' εκείνο που είχα postάρει προ ημερών με τα πλατάνια που συνεχίζουν να ζουν λίγο πιο κάτω από το κατεστραμμένο σπίτι του πατέρα της Μαρίας, στον Ταΰγετο. Τώρα ο κύριος Δημήτρης έχει άλλη μια πηγή ελπίδας. Το νέο του εγγονάκι...

Δεύτερον, ήθελα από καιρό να κράξω τους κριτικούς για τους διθυράμβους που έπλεξαν για το "Με την πρώτη". Ναι, αυτή τη σχεδόν κωμωδία περί εγκυμοσύνης, οικογένειας, ευθυνών που παίζεται ακόμη στα σινεμά (σε κάτι multiplex κυρίως) και που υποτίθεται ότι έφερε μια νέα ματιά στον τομέα της ηθικογραφικής κομεντί. Στο αγαπημένο μου "Movies for the Masses" υιοθετούν αμέσως τον χαρακτηρισμό "Καλλίτερη αμερικανική κωμωδία της χρονιάς" (κάτι πρέπει να μας πει αυτό για το πού οδεύει η αμερικανική κωμωδία), αλλά εγώ επιμένω ότι γέλιο πολύ δεν έβγαλα. Οι πιο κωμικές στιγμές είναι όταν ο Judd Apatow καταφεύγει στην πρακτική της σεναριακής απιθανότητας και όταν επικαλείται τις χοντράδες μιας εφηβικής-dude-κωμωδίας. Κοινώς, το μίγμα κοινωνικού σχολιασμού και άκριτου χαβαλέ, δεν λειτουργεί, οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν δεν είναι αστείες και, το χειρότερο, (αν υποθέσουμε ότι ο Apatow δεν ήθελε ακριβώς να μας κάνει να γελάσουμε, αλλά ήθελε και λίγο να μας προβληματίσει) δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικού σχολίου, ένα ηθικό δίδαγμα έστω, ένας μπούσουλας για να λες στο τέλος ότι είδες μια ταινία με κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Φαντάζομαι ένα παρόμοιο σενάριο στα χέρια του Woody Allen και σχεδόν παθαίνω ονείρωξη με το πόσο θα εξίταρε τον Zelig και τι είδους κείμενο θα γεννούσε για τούτο εδώ το blog...