1 Σεπ 2007

Με την πρώτη

Ξημερώματα Παρασκευής προς Σάββατο, η Χριστίνα γέννησε το Λευτεράκι. Την ώρα που έσπασαν τα νερά, κατά τις επτά το απόγευμα, ήμουν με τη Μαρία (την αδελφή της) στην Αττική Οδό, καθ' οδόν προς το γάμο της πρώτης ξαδέλφης μου. Η Μαρία έφυγε αμέσως μετά την τελετή κι εγώ απέμεινα μόνος σ' ένα κτήμα στο Κορωπί ανάμεσα σε συγγενείς που άντε να είχα ξαναγνωρίσει μία φορά ακόμη στη ζωή μου, κλαρινιτζήδες που είχαν πάρει πολύ στα σοβαρά την έμπνευσή τους να διασκευάζουν στο πιο γαμήλιο ό,τι δημοτικό και νησιώτικο ήξεραν κι έναν DJ που μίξαρε (και δεν το έκανε μόνο μία φορά!) το "You Know I'm No Good" της Amy Winehouse με το "Ποιος έχει λόγο στην αγάπη" του Φίλιππου Πλιάτσικα. Όποιος έχει παρακολουθήσει τις εμμονές του "Πο Πο Culture!" θα έχει ήδη γελάσει με την καρδιά του και μόνο στην ιδέα του κοστουμαρισμένου Homo Ludens να θέλει να σηκωθεί και να πνίξει τον καραφλό DJ με τα πέντε μπουκάλια αδιάφορου Αγιωργήτικου που γύρευαν θαραλέο οινοπότη στη ροτόντα του.

Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι ότι ούτε το γάμο απόλαυσα, γιατί το μυαλό μου ήταν στη Μαρία και τη Χριστίνα, ούτε την αγωνία τους έζησα γιατί δεν μπορούσα να φύγω από το γλέντι και να πάω στην κλινική (δεν είχα και μεταφορικό, η Μαρία είχε φύγει με το αυτοκίνητό μου). Τελικά, την κοπάνησα κατά τις δύο τη νύχτα. Ευτυχώς, πρόλαβα να δω τη Χριστίνα πριν κοιμηθεί. Όχι όμως το μωρό. Τα οικογενειακά μου, υποθέτω, δεν αφορούν κανένα, αλλά όλα τα παραπάνω παίζουν ένα διπλό ρόλο:

Πρώτον ήταν ένα συμπληρωματικό σχόλιο περί ελπίδας σ' εκείνο που είχα postάρει προ ημερών με τα πλατάνια που συνεχίζουν να ζουν λίγο πιο κάτω από το κατεστραμμένο σπίτι του πατέρα της Μαρίας, στον Ταΰγετο. Τώρα ο κύριος Δημήτρης έχει άλλη μια πηγή ελπίδας. Το νέο του εγγονάκι...

Δεύτερον, ήθελα από καιρό να κράξω τους κριτικούς για τους διθυράμβους που έπλεξαν για το "Με την πρώτη". Ναι, αυτή τη σχεδόν κωμωδία περί εγκυμοσύνης, οικογένειας, ευθυνών που παίζεται ακόμη στα σινεμά (σε κάτι multiplex κυρίως) και που υποτίθεται ότι έφερε μια νέα ματιά στον τομέα της ηθικογραφικής κομεντί. Στο αγαπημένο μου "Movies for the Masses" υιοθετούν αμέσως τον χαρακτηρισμό "Καλλίτερη αμερικανική κωμωδία της χρονιάς" (κάτι πρέπει να μας πει αυτό για το πού οδεύει η αμερικανική κωμωδία), αλλά εγώ επιμένω ότι γέλιο πολύ δεν έβγαλα. Οι πιο κωμικές στιγμές είναι όταν ο Judd Apatow καταφεύγει στην πρακτική της σεναριακής απιθανότητας και όταν επικαλείται τις χοντράδες μιας εφηβικής-dude-κωμωδίας. Κοινώς, το μίγμα κοινωνικού σχολιασμού και άκριτου χαβαλέ, δεν λειτουργεί, οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν δεν είναι αστείες και, το χειρότερο, (αν υποθέσουμε ότι ο Apatow δεν ήθελε ακριβώς να μας κάνει να γελάσουμε, αλλά ήθελε και λίγο να μας προβληματίσει) δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικού σχολίου, ένα ηθικό δίδαγμα έστω, ένας μπούσουλας για να λες στο τέλος ότι είδες μια ταινία με κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Φαντάζομαι ένα παρόμοιο σενάριο στα χέρια του Woody Allen και σχεδόν παθαίνω ονείρωξη με το πόσο θα εξίταρε τον Zelig και τι είδους κείμενο θα γεννούσε για τούτο εδώ το blog...



5 σχόλια:

hasapi grammata είπε...

To blog pou anaferis einai odos doulemeno me poli agapi gia to cinema kai enan afthormitismo pou lipei apo tous "vamenous kritikous". Skeftode kai milane afthormita alla me skepsi kai exodas pada so piso meros tou mialou tous ton stoxo tou dimiourgou otan ekane tin tenia.
mia gennisi simvolizi pada mia nea arhi... otan se afti tin arhi dilonis parousia, tote eisai kai esi melos mias istorias...
ksekinisa to blog mou me kinimatografiki diathesi alla i istoria me epiase "loutso" kai afethika na odigitho apo to enstikto mou
to diko sou enstikto mou deixnei enan anthropo me endiaferon, amesotita kai zodania.
kali sinexeia na exeis kai na pernas kala

alexander είπε...

Ομολογώ ότι ψιλο-απογοητεύτηκα από αυτή την ταινία. Όχι γιατί ήταν κακή αλλά μετά από τόσους διθυράμβους περιμένεις να δεις κάτι πραγματικά καλό. Τελικά οι καλύτεροι κριτικοί είναι οι φίλοι μου...

Homo Ludens είπε...

@ hasapi grammata: Χαίρομαι που η ιστορία σου άλλαξε διάθεση για το blog σου, γιατί όπως σου βγήκε τελικά,μου αρέσει πολύ. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πιο κάτω, ξανασχολιάζεις σ' ένα κείμενο για τον Μπέργκμαν. Εκεί είναι ο Zelig που υπογράφει. Άρα μας συμπάθησες και τους 2! Αυτό το ημερολόγιο το συμπληρώνουμε δύο άνθρωποι και προφανώς σε καλωσορίζουμε αμφότεροι.
@ alexander: Συνήθως οι φίλοι σου είναι οι καλλίτεροι κριτικοί. Ειδικά για τέτοιου τύπου ταινίες. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά, νοιώθω ότι οι κριτικοί έχουν κάτι να πουν μόνο αν εξετάζουν ταινίες βαρειάς κουλτούρας ή το ακριβώς αντίθετό τους: σκουπιδάκια και b-movies αμφιβόλου αισθητικής. Ακριβώς, δηλαδή, τα κινηματογραφικά είδη που χρήσουν ανάλυσης για να κατανοήσει ο απλός θεατής τη χρησιμότητά τους...

Nikos Fotakis είπε...

1ον: να σας ζήσει - κι επιτέλους, ακούω ότι γεννιούνται και αγόρια στον κόσμο: στον ευρύτερο κύκλο μου, υπάρχουν μόνο κοριτσάκια!
2ον: ο dj είναι θεός!
3ον: είχα στενοχωρηθεί που δεν είδα αυτήν την ταινία - τώρα ηρέμησα. είχα πατήσει κι εγώ την πεπονόφλουδα των αμερικανών κριτικών που θόλωσε το κριτήριό μου - δεν διαφημίζεις ταινία με τη φράση "από το δημιουργό του Παρθένου Σάράντα Ετών"...

Homo Ludens είπε...

@ zelig: 1ον: Ευχαριστούμε! Πάντως στο ΙΑΣΩ τα περισσότερα κρεββατάκια είχαν γαλάζιες κουβερτούλες. Λες να γυρίζει το κλίμα;
2ον: Και ξέχασα να πω ότι ήταν και ο Τσίπρας στο γάμο, ντυμμένος σαν τον Πάνο Χαρίτο όταν κάνει ανταποκρίσεις από το μέτωπο.
3ον: Των Αμερικανών κριτικών και των Ελλήνων αντιγραφέων τους, ε;