Γιατί, Θεέ μου, γιατί, γιατί, γιατί;

Ξύπνησα το πρωί, τεντώθηκα, κατούρησα, πήγα στην κουζίνα, ήπια ένα ποτήρι νερό, άλλαξα ημερομηνία στο ημερολόγιο, γέμισα το πιατάκι της γάτας (τρώει μόνο τα άγρια μεσάνυχτα, το βλαμμένο) και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Διαπίστωσα ότι, για κάποιο λόγο το juke box του μυαλού μου έχει κολλήσει και παίζει συνέχεια ένα τραγούδι, τελείως ξεκάρφωτο. "Άλλο και τούτο πάλι", είπα από μέσα μου, χαμογελώντας (μπορεί να είπα και "καλό και τούτο πάλι", δεν είμαι σίγουρος). Δώδεκα ώρες μετά, πάω να τρελαθώ. Έχω ακούσει διαδοχικά από τις δέκα το πρωί (σε βινύλιο ή cd) Nino Rota (το soundtrack του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας), Stephane Grappelli & Yehudi Menuhin, Johnny Mathis, Joss Baselli (γαλλική musette, ακορντεόν και τέτοια), Dave Brubeck (το κλασικό Time Out), το soundtrack του Hairspray (ψιλομαλακία, αλλά τραγουδά η θεά Michelle Pfeiffer), τo best της Diana Krall (ΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ - ακολουθεί ανάλυση μετά τις εκλογές), το Money Jungle του θεϊκού τρίο Ellington-Mingus-Roach και παρ' όλα αυτά, το juke box του μυαλού μου συνεχίζει να παίζει αδιάκοπα:
"Τώρα κι οι γύφτοι κάνουν λίφτινγκ/ και χορεύουν τσα-τσα"!
Μου έρχεται να καρφώσω το μολύβι μου στα αυτιά μου...

UPDATE: Μου την είπε ο Homo Ludens, επειδή δεν βάζω τραγούδια και φωτογραφίες στα post μου. Ωραία λοιπόν. Και τραγουδάκια ανέβασα (όποια είχα πρόχειρα - και φυσικά όχι τη Ρίτα) και φωτογραφία έβαλα (τη γάτα μου, όπως ήταν όταν τη γνώρισα - και πάλι, σιγά μη βάλω τη Ρίτα).