Για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω πάρα πολύ αστεία αυτήν την ιστορία με τους τσιγγάνους που έτρεξαν να πάρουν το επίδομα - οφείλει κανείς να σεβαστεί την ευρηματικότητα των απατεώνων (και το χιούμορ τους). Κι ενώ αντηχεί ακόμα στο κεφάλι μου (από την Πέμπτη) το σχόλιο του Μανώλη Καψή στο Mega ότι "έχει αδειάσει το Ζεφύρι, έχουν πάει όλοι στον Πύργο", ένα πράγμα με προβληματίζει: η απροθυμία των "σχολιαστών" να αναφερθούν στους τσιγγάνους, καθώς είναι πιο "πολιτικά ευπρεπές" (έτσι μεταφράζεται κανονικά το politically correct, btw) να περιγράφουν τους επιτήδειους με γενικότητες τύπου "αυτοί που δεν έχουν μόνιμη κατοικία, αλλά τους δόθηκε δελτίο ταυτότητας"κλπ, δηλαδή με πιο ρατσιστικό λόγο.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Django Reinhardt; Μα, ως γνωστόν, ο Django ήταν τσιγγάνος (όχι Ρομ, όμως, ούτε από αυτούς που πέρασαν από την Αίγυπτο στην Ισπανία, αλλά από τους Manouche, που βρέθηκαν στην κεντροδυτική Ευρώπη), γι' αυτό και η μουσική του λέγεται gipsy swing ή jazz manouche. Κι αν υπήρξε ένας τσιγγάνος που ήξερε από πυρκαϊές, αυτός ήταν ο Django. Η ίδια η ιστορία του Django ξεκινά από την περίφημη φωτιά που έκαψε το τροχόσπιτό του και τον έστειλε στο νοσοκομείο με βαρύτατο έγκαυμα, που του άφησε μια μόνιμη βλάβη στο δεξί χέρι: τα δύο δάχτυλα του, ο παράμεσος και ο μικρός ήταν αγκυλωμένα θυμίζοντας νύχια αρπακτικού. Αν έχεις κρατήσει ποτέ κιθάρα στα χέρια σου, ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις και τα τέσσερα δάχτυλα του χεριού ελεύθερα να κινούνται στα τάστα. Εκείνος, πάλι, δεν το έβαλε κάτω: ανέπτυξε μια δική του τεχνική, χρησιμοποιώντας μόνο τα δυο υγιή του δάχτυλα - κι έγινε ο κορυφαίος σολίστας της εποχής του, ένας ταχύτατος δεξιοτέχνης, μια τεράστια περίπτωση καλλιτέχνη.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Django Reinhardt; Μα, ως γνωστόν, ο Django ήταν τσιγγάνος (όχι Ρομ, όμως, ούτε από αυτούς που πέρασαν από την Αίγυπτο στην Ισπανία, αλλά από τους Manouche, που βρέθηκαν στην κεντροδυτική Ευρώπη), γι' αυτό και η μουσική του λέγεται gipsy swing ή jazz manouche. Κι αν υπήρξε ένας τσιγγάνος που ήξερε από πυρκαϊές, αυτός ήταν ο Django. Η ίδια η ιστορία του Django ξεκινά από την περίφημη φωτιά που έκαψε το τροχόσπιτό του και τον έστειλε στο νοσοκομείο με βαρύτατο έγκαυμα, που του άφησε μια μόνιμη βλάβη στο δεξί χέρι: τα δύο δάχτυλα του, ο παράμεσος και ο μικρός ήταν αγκυλωμένα θυμίζοντας νύχια αρπακτικού. Αν έχεις κρατήσει ποτέ κιθάρα στα χέρια σου, ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να έχεις και τα τέσσερα δάχτυλα του χεριού ελεύθερα να κινούνται στα τάστα. Εκείνος, πάλι, δεν το έβαλε κάτω: ανέπτυξε μια δική του τεχνική, χρησιμοποιώντας μόνο τα δυο υγιή του δάχτυλα - κι έγινε ο κορυφαίος σολίστας της εποχής του, ένας ταχύτατος δεξιοτέχνης, μια τεράστια περίπτωση καλλιτέχνη. Μια εβδομάδα μετά το weekend που κατέστρεψε την Ελλάδα, κι ενώ γύρω μου κείτονται τρία κιλά κυριακάτικων εφημερίδων σε βαθύ πένθος, μου αρέσει να φαντάζομαι ότι έχω δίπλα μου το φάντασμα του Django, να αυτοσχεδιάζει ένα μελαγχολικό σκοπό (με μερικά ξεσπάσαμτα αλεγρίας). Δεν κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας - δεν έχει ανάγκη κάτι τέτοιο. Απλώς αφήνει τα δάχτυλά του να χορέψουν στα τάστα, και να πουν αυτά που δεν μπορεί κανείς να εκφράσει επαρκώς με λόγια. Ό,τι κάνει η μουσική, γενικώς, δηλαδή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου