Ο τίτλος του αφιερώματος είναι "Πέρα από τον Τρίτο Άνθρωπο", αλλά είναι τόσο δύσκολο να παραμερίσεις αυτήν την ταινία, που έχουν προγραμματιστεί δύο προβολές της: απόψε και την Τρίτη. Δεν έχω αποφασίσει πότε θα πάω, αλλά θα πάω σίγουρα - δεν έχεις πολλές φορές την ευκαιρία να δεις τέτοιες ταινίες σε μεγάλη οθόνη.
Ανυπομονώ, να χωθώ στην αίθουσα και να αρχίσω κι εγώ να περιπλανιέμαι στη μεταπολεμική Βιέννη, όπως ο (θεός) Τζόζεφ Κότεν, κυνηγώντας σκιές. Ειδικά η σκηνή που ανάμεσα στις σκιές εμφανίζεται ξαφνικά ο περιβόητος Χάρι Λάιμ, με το πρόσωπο (κι αυτή τη φωνή) του Όρσον Ουέλς, είναι τόσο συναρπαστική, που ανατριχιάζω στη σκέψη της. Και είναι φυσικά κι αυτή η ανεπανάληπτη μουσική που έγραψε ο Anton Karas, που δεν θυμίζει σε τίποτα τις μουσικές που έγραφαν στο σινεμά πριν το '50.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Django Reinhardt; Καμία. Αν όμως υπάρχει ένας ήχος που βρίσκεται σε επικοινωνία με το zither που παίζει το θέμα του Τρίτου Ανθρώπου, αυτός βγαίνει από την κιθάρα του Django που συνδυάζει μοναδικά τη τζαζ με τις ευρωπαϊκές λαϊκές μουσικές. Στο μυαλό μου, το εναλλακτικό soundtrack του Τρίτου Ανθρώπου, δεν είναι άλλο από το In the still of the night, όπως το ερμήνευε το Quintette du Hot Club de France - είναι εξίσου σκοτεινό, σκιώδες, νουάρ και αναμφισβήτητα ευρωπαϊκό. Η πλάκα είναι ότι γι' αυτό το post έψαχνα κάποιο κομμάτι του Django που να λέει "βιέννη", ή έστω κεντροδυτική Ευρώπη. Το κοντινότερο που βρήκα είναι ελαφρώς πιο ανατολικά: το Hungaria - δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς η Αυστρία με την Ουγγαρία ήταν κάποτε ένα κράτος, αν θυμάμαι καλά όσα έμαθα στο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
1 σχόλιο:
kai nai exeis apoluto dikio... h austria kai h ouggaria htan h idia xwra mexri to 1 pagkosmio polemo.
Δημοσίευση σχολίου