Είμαι έξαλλος με το κανάλι της Βουλής!

Αντιλαμβάνομαι τη γελοιότητα της φράσης και κάνω μια παύση. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1988 ο Ρόμπερτ Άλτμαν δημιούργησε μια μίνι σειρά για το νέο (τότε) καλωδιακό κανάλι HBO, με τίτλο Tanner 88. Η σειρά ήταν μια πικρή δηκτική πολιτική σάτιρα που παρακολουθούσε την προεκλογική εκστρατεία του Τζακ Τάνερ, που ήταν υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών για την Προεδρεία - χρίσμα που έχασε από τον Δουκάκη, με τα γνωστά αποτελέσματα. Όπως συμβαίνει συνήθως στο έργο του Άλτμαν, η σειρά ήταν γεμάτη guest stars, ηθοποιούς, πολιτικούς, σε μια υποδειγματική ανάμειξη της φαντασίας (Τάνερ) με την πολιτική πραγματικότητα (Γκάρι Χαρτ, Τζέσε Τζάκσον, Δουκάκης, Μπους κ.ο.κ.).

Το σενάριο υπέγραφε ο Γκάρι Τριντό - ο δημιουργός του Doonesbury. Θεωρώ ότι ο Άλτμαν είναι γνωστός, οπότε θα μείνω λίγο στην περίπτωση Τριντό. Το Doonesbury είναι ένα κόμικ στριπ που ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια, σε κάποιο κολεγιακό έντυπο. Κατέγραφε τη ζωή του Mike Doonesbury και των φίλων του, που ήταν φοιτητές στο κολέγιο Walden.
Ήταν η δεκαετία του '70, τότε που δεν ήταν δυνατόν να είσαι φοιτητής και να μην είσαι πολιτικοποιημένος, οπότε στο κόμικ αναφέρονταν (και σατιρίζονταν) οι Μαύροι Πάνθηρες, ο Πόλεμος του Βιετνάμ, η αντικουλτούρα της εποχής, τα πάντα. Τρεις δεκαετίες αργότερα, το κόμικ στριπ συνεχίζεται ακάθεκτο: οι ήρωες έχουν μεγαλώσει, ο πρωταγωνιστής Μάικ επέζησε της φούσκας του ίντερνετ, είναι πια ρεπουμπλικάνος, ο φίλος του ο BD, ο απολιτικός χαρακτήρας - βετεράνος του Βιετνάμ έχασε ένα πόδι πολεμώντας στο Ιράκ κλπ.

Το κόμικ παραμένει πολιτικό, είναι το μοναδικό που έχει κερδίσει βραβείο πούλιτζερ, δημοσιεύεται σε δεκάδες εφημερίδες ανά τον κόσμο, και αποτελεί την πιο καθαρή πηγή σχολίων για την αμερικανική πολιτική. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει ένας τόμος, ανθολογία των στριπ της δεκαετίας του '80, όπου ο Τριντό κάνει με τα κρεμμυδάκια την Αμερική του Ρέιγκαν. Εγώ το διαβάζω καθημερινά στο ίντερνετ (ενώ όταν ξεκίνησα ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να μπορώ ελεύθερα να διαβάσω όλο το αρχείο από την πρώτη μέρα, βλέποντας τη σταδιακή εξέλιξη και την ωρίμανση του κόμικ από το Watergate και μετά).

Κλείνει η παρένθεση - αυτός λοιπόν είναι ο σεναριογράφος του Tanner.

Πρωταγωνιστής της σειράς, στο ρόλο του ιδεαλιστή υποψηφίου, που προσγειώνεται απότομα, ήταν ο συμπαθέστατος Μάικλ Μέρφι, έχοντας στο πλευρό του τη Σίνθια Νίξον (προ Sex & the City), στο ρόλο της κόρης του.

Δεκαέξι χρόνια μετά τη σειρά, ο Άλτμαν και ο Τριντό ξανασυνεργάστηκαν για το Tanner on Tanner. Σ' αυτό, η κόρη του Τάνερ, που έχει γίνει στο μεταξύ σκηνοθέτις ντοκιμαντέρ, αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για εκείνη την προεκλογική εκστρατεία κι έρχεται αντιμέτωπη με την αμερικανική πολιτική κουλτούρα, αλλά και το ενδεχόμενο ο πατέρας της να μην είναι ο ακέραιος ήρωας που λατρεύει. Η σειρά συνέπεσε εσκεμμένα με την προεκλογική αναμέτρηση Μπους-Κέρι, η οποία αποτελεί το background της δράσης και αποτελεί φυσικά μια ακόμα υποδειγματική πολιτική σάτιρα, που ρίχνει βέλη και στη σύγχρονη μόδα των ντοκιμαντέρ τύπου Μάικλ Μουρ.

Ε, αυτή τη σειρά έδειξε το κανάλι της Βουλής, χωρίς να φροντίσει να κάνει κανενός είδους διαφήμιση - δεν πρέπει να έστειλε μισό δελτίο τύπου.

Είναι να μην εξαγριώνομαι;