Ξεκίνησαν οι Νύχτες Πρεμιέρας

Μόλις γύρισα σπίτι από την Πρεμιέρα των "Νυχτών Πρεμιέρας" (ναι, κάτι δεν πάει καλά με τον τίτλο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας) και χαζέυω το πρόγραμμα, να δω ποιες ταινίες θα δω. Ας πάρω τα τμήματα ένα ένα:

• Διεθνές Διαγωνιστικό - δεν με ενδιαφέρει τίποτα (και οι πηγές μου επιβεβαιώνουν το αρχικό μου ένστικτο). Αν ήμουν είκοσι, φοιτητής και πωρωμένος με το νέο σινεμά, θα έτρεχα, αλλά δεν...
  
• Μουσική & Φιλμ - διαγωνιστικό. Φαγώθηκαν να κάνουν διαγωνιστικό το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φεστιβάλ (από τότε που ατόνησε το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά και εξαντλήθηκαν οι Έλληνες της διασποράς). Δεν έχουν άδικο, βέβαια. Στο τμήμα περιλαμβάνεται ένα αφιέρωμα στους Love, ένα για τους Sigur Ros, η ιστορία του Thrash Metal. Χέστηκα. Εγώ θα πάω στο ντοκιμαντέρ για την Anita O' Day. Περισσότερα σε επόμενο post.

• Μουσική & Φιλμ - εκτός συναγωνισμού. Θεωρητικά, αυτές είναι οι πιο ενδιαφέρουσες μουσικές ταινίες - γιατί περιλαμβάνουν ντοκιμαντέρ για ήρωες, όπως ο Τζο Στράμερ και ο Ίαν Κέρτις. Δεν αντιλέγω, αλλά δεν θα δω τίποτα από αυτά. Με ενδιαφέρει μόνο η Anita O' Day.


• Πανόραμα - εδώ μπαίνουν οι καλές ταινίες που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο διαγωνιστικό. Από σεβασμό στη μνήμη του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, λέω να πάω να δω την ταινία της κόρης του Κασσαβέτη (παρά το γεγονός ότι μισώ το γιο του), ενώ μου λένε τα καλύτερα και για την ταινία του Ρόι Άντερσον (αλλά δεν είχα δει τα "Τραγούδια από το δεύτερο όροφο"). Οι θαμώνες του Pop και των μπαρ της Αβραμιώτου θα τρέξουν να δουν την ταινία της Τζέιν Μπίρκιν (που θα έρθει κιόλας επ' ευκαιρία, για ένα φιλανθρωπικό γκαλά με σκοπό την θεραπεία του καρκίνου του μαστού), ενώ όσοι ενδιαφέρονται για την ιστορία των skinheads, θα πρέπει οπωσδήποτε να δουν αυτό.


• Ντοκιμαντέρ - το είδος έχει γίνει τόσο της μόδας, που δεν θα δω τίποτα από αντίδραση (είμαι ΤΟΣΟ κομπλεξικός).


• Σινεμά στα όρια - όπως έλεγα πιο πάνω, αν ήμουν είκοσι θα ψηνόμουν περισσότερο για το πιο "δημιουργικό", "ψαγμένο", πειραματικό σινεμά. Εγώ όμως είμαι πια ρετρολάγνος, γι' αυτό και μ'ενδιαφέρει κυρίως η επόμενη ενότητα.

• Αφιέρωμα στον Μαξ Οφίλς - για να είμαι ειλικρινής, το όνομά του μόλις και μου λέει κάτι. Για την ακρίβεια, μου φέρνει στο μυαλό εκείνα τα "νοσταλγικά" μοντάζ των όσκαρ, με σκηνές από διάφορες παλιές ταινίες. Θα πάω για να καλύψω τα κενά μου. Θα δω τη Λόλα Μοντές (που δεν είχα ιδέα ότι συγκαταλέγεται στις εκατό καλύτερες ταινίες της ιστορίας του σινεμά) και το La Ronde, που είναι ο μόνος τίτλος που αναγνωρίζω, γιατί την εποχή που δούλευα στο Αθηνόραμα, μεταδιδόταν συνέχεια από το Seven X και την έβρισκα συνέχεια μπροστά μου.


• Αφιέρωμα στον Μπούνταντεμπ Ντασγκούπτα - σε ποιον; Μάλλον κάνετε λάθος, κυρία μου...
  
• Θεματικό αφιέρωμα: Grindhouse - εδώ είμαστε. Μας έκαναν ζημιά τελικά ο Ταραντίνο και ο Ροντρίγκες, αλλά δεν πειράζει. Έχω ήδη κλείσει ραντεβού με τον Homo Ludens το Σάββατο το βράδυ, για το Supervixens, ενώ ετοιμάζω ξεχωριστό post για το Coffy, την άλλη εβδομάδα...

• Ειδικές προβολές - άλλως πώς τα ξέμπαρκα. Εδώ χωράνε το Ψωνιστήρι και ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες, του Γουίλιαμ Φρίντκιν (που θα βρίσκεται στην Αθήνα), μαζί με τη θρυλική Χιονάτη του Ντίσνεϊ (η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους), και το τετράωρο ντοκιμαντέρ του Μαρσέλ Οφίλς (γιου του ως άνω τιμώμενου σκηνοθέτη), με θέμα τη συνενοχή των κατακτημένων από τους Ναζί Γάλλων στα του Ολοκαυτώματος - είναι η ταινία που τρέχει να δει ο Γούντι Άλλεν με την Νταϊάν Κίτον στο Νευρικό Εραστή (περισσότερα εν καιρώ). Φοβάμαι ότι θα προλάβω μόνο το Ντίσνεϊ...
  
• Έχει και κανονικές πρεμιέρες (θα τις δω όταν βγουν στις αίθουσες, με το πάσο μου), και κάτι μικρού μήκους (βαριέμαι) και μια άλλη κατηγορία που ούτε τι είναι δεν με νοιάζει να μάθω...
• Για το κλείσιμο, έχουν κρατήσει το I'm not there, την ταινία που όπου η Κέιτ Μπλάνσετ, ο Ρίτσαρντ Γκιρ και άλλα τέσσερα πρόσωπα ενσαρκώνουν τις διαφορετικές πτυχές του Μπομπ Ντύλαν - δεν το χάνω με τίποτα.

Αύριο το απόγευμα, πάω να βγάλω εισιτήρια. Γενικά, μπορεί να μην το δείχνω, αλλά με ενθουσιάζει αυτό το φεστιβάλ, παρά τις όποιες αδυναμίες του. Το έχω ζήσει δε τόσα χρόνια από πολύ κοντά, που το νιώθω πολύ οικογενειακή υποθεση. Και ξέρεις πώς είναι οι οικογενειακές εκδηλώσεις...