Οι ξανθές το γλεντάνε - Μέρος 1ον

Γνώρισα την Εύα Καϊλή σε κάποια από τις εκδηλώσεις του Mega - αν θυμάμαι καλά, ήταν λίγο καιρό πριν βγει στο δελτίο ειδήσεων, τότε που κυκλοφορούσε η φήμη ότι της έκαναν εντατικά μαθήματα παρουσίασης, με σκληρές προπονήσεις. Της άρχισα την πλάκα: "τι πας να κάνεις, ξέρεις πού μπλέκεις" και τέτοια χαζά. Κρυάδες. Στην πορεία της συζήτησης τη συμπάθησα, κυρίως γιατί δεν μου φάνηκε ότι διαθέτει δεύτερο επίπεδο. Δεν είναι δηλαδή η κλασική ξανθιά killer, είναι ακριβώς αυτό που βλέπεις. Ένα κορίτσι με μεγάλα μάτια, που προφανώς πιστεύει αυτό που κάνει - μια κλασική Πασπίτισα, που θυμάται να πηγαίνει με τον πατέρα της στις ομιλίες του Αντρέα (προσοχή, δεν ξέρω αν αυτή είναι η αληθινή εικόνα, είναι μια εικόνα τυπικής πασπίτισας που έχω στο μυαλό μου). Έκτοτε ξαναβρεθήκαμε σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, και είναι πάντα καλόκαρδη κι ευγενική (δηλαδή το αντίθετο από ό,τι κυκλοφορεί στα κανάλια).

Στο δελτίο πάλι, ήταν καλύτερη από ό,τι περίμενα - αν και για να είμαι ειλικρινής, ως άνθρωπος που ασχολείται με το γράψιμο, δεν καταλαβαίνω ακριβώς ποια δημοσιογραφικά αντανακλαστικά είναι απαραίτητα για να παρουσιάσεις ένα δελτίο.

Θεωρώ με άλλα λόγια ότι, τόσο στην πολιτική της απόπειρα, όσο και στη δημοσιογραφική (τέλος πάντων), η Εύα Καϊλή έχει δαιμονοποιηθεί περισσότερο από ό,τι πραγματικά της αξίζει. Υφίσταται ένα είδος σεξισμού, πολύ περίεργο. Αρκεί να μπει κανείς στο προεκλογικό της blog για να δει με τι λύσσα της επιτίθενται διάφοροι αργόσχολοι - ούτε ο Λαλιώτης ο ίδιος να ήταν, με ξανθιά περούκα (ωραία εικών!). Και κυρίως, το συνδυασμό δυναμισμού και coolness με τον οποία απαντά η ίδια.

Όχι ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να την ψηφίσω, βέβαια.

Αφ' ενός μεν δεν ψηφίζω στη Θεσσαλονίκη.

Αφ' ετέρου δεν με βλέπω να ψηφίζω ποτέ ΠαΣόΚ.

Απλώς νιώθω μια περίεργη ανάγκη να την υπερασπιστώ, τρέχα γύρευε γιατί - γερνάω, μάλλον...