Έχω στο γραφείο μου ένα cd που με έχει προβληματίσει πάρα πολύ. Είναι το best της Diana Krall - σε έκδοση διπλού digipack, με DVD - το DVD δεν το έχω δει ακόμα, άκουσα όμως το cd και τολμώ να πω ότι σκυλοβαρέθηκα. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω την Diana Krall. Υπάρχουν δύο προτεινόμενες στάσεις απέναντί της:
Η μια είναι αυτή που έχουν οι μεγάλες ελληνικές εφημερίδες. Επειδή τα πολιτιστικά τους γράφονται από ανθρώπους που ξέρουν λίγο ροκ και καθόλου τζαζ, αντιμετωπίζουν την Diana Krall ως (α) κούκλα (β) σούπερ επιτυχημένη τραγουδίστρια της τζαζ (γ) σύζυγο του Elvis Costello. Η σειρά δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι (α)+(β)+(γ)=σεβασμός.
Η άλλη άποψη προκύπτει από το ιερατείο της τζαζ, που σέβεται μεν τα μακριά πόδια και τις ξανθές μπούκλες της Diana Krall, αλλά στο στρατόπεδο παίρνει τη θέση της Dee Dee Bridgewater και απορρίπτει το υποτονικό τραγούδισμα της Krall ως βαρετό. Επίσης για το τζαζ ιερατείο, η εμπορική επιτυχία είναι κάτι σαν εκφυλιστική νόσος - κατά τ' άλλα, το τζαζ ιερατείο νοσταλγεί την εποχή (δεκαετία '50), που η τζαζ αντιπροσώπευε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το 3% επί των πωλήσεων.
Εγώ είμαι κάπου στη μέση: υπάρχουν τραγούδια της που μου αρέσουν κι άλλα που με βυθίζουν στην πλήξη. Βρίσκω το βαθύ, αισθησιακό της τραγούδισμα κάπως ψυχρό, αλλά όταν πήγα να την ακούσω πέρσι στο Ηρώδειο, βρέθηκα μπροστά σε μια εσωστρεφή ερμηνεύτρια, που παίζει καταπληκτικό πιάνο και μας χάρισε μια μοναδική εκτέλεση του Little Girl Blue, εφάμιλλη της Nina Simone.
Όσο για το ξανθό μαλλί και τις ατελείωτες ποδάρες της, Ok, δεν με αφήνουν ασυγκίνητο, αλλά μπορώ να δω και πίσω από αυτά. Κι αυτό που βλέπω (και δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό) είναι εκείνη η ψηλή και άχαρη κοπέλα που όλοι είχαμε συμμαθήτρια, που κανείς δεν της έριχνε δεύτερη ματιά, που έπαιζε βόλεϊ συνήθως - αν μάθαινε και πιάνο στο ωδείο, τότε ήταν που όλοι την απέρριπταν ως φυτούκλα. Αυτό είναι για μένα η Diana Krall. Κι από τότε που την φαντάζομαι έτσι, τη συμπαθώ περισσότερο.
Και μετά βάζω να ακούσω το best. Και φτάνω στο Peel me a grape - τον ύμνο της απαιτητικής γκόμενας. Και πεθαίνω από πλήξη, γιατί την ακούω και φαντάζομαι μια κατατονική τύπισσα που τραγουδά peel me a grape κι εννοεί "καθάρισέ μου ένα φρούτο να φάω, γιατί πρέπει να πάρω τα αντικαταθλιπτικά μου και δεν θέλω να έχω άδειο στομάχι". Ενώ το Peel me a grape σημαίνει: ξεφλούδισέ μου ένα σταφύλι, σκλαβάκι, κι αν δεν το κάνεις σωστά ξέχνα με. Θέλει τσαχπινιά, ειρωνία, επίγνωση της δύναμης που είναι η γυναικεία σεξουαλικότητα - θέλει τον τρόπο που το τραγουδά η Anita O Day, υποτάσσοντας το βιμπράφωνο (χεχε, ξέρω, αυτό ήταν πολύ φτηνό) του Cal Tjader...
Φυτούκλα-ξεφυτούκλα, η Diana δεν κρατούσε σημειώσεις όταν η μεγαλύτερη λευκή τζαζ τραγουδίστρια παρέδιδε μαθήματα ερμηνείας.Υγ. Ναι, ξέρω στο τσακ πρόλαβα μην περάσει η μέρα χωρίς να ανεβάσω την ημερήσια Ανίτα. Αύριο θα πρέπει να κινηθώ πολύ πιο γρήγορα...
1 σχόλιο:
Ποτέ δεν κατάλαβα όλη αυτή την τρέλα με την Νταϊάνα Κραλ (ή μήπως Κρολ;). Ίσως γιατί το βασικότερο στοιχείο (ξανθό μαλλί - μακρύ πόδι) που την ξεχώριζε από τις υπόλοιπες τζαζ τραγουδίστριες με συγκινούσε ελάχιστα. Δεν θέλω να το παινευτώ, αλλά έχω συναντήσει στη ζωή μου -και συνευρευθεί- με πολλές πιο όμορφες, με πιο εντυπωσιακά πόδια και πιο εκθαμβωτικά μαλλιά γυναίκες. Συνεπώς, η Νταϊάνα Κραλ δεν με καύλωσε ποτέ τόσο ώστε να κλείσω τ' αυτιά μου σ' αυτό που άκουγα. Κι αυτό που άκουγα ήταν πάντα βαρετό. Πιο βαρετό κι από αυτό που τραγουδούσε η Νόρα Τζόουνς.
Το παραπάνω κείμενο λειτουργεί και ως απάντηση (με την κατάλληλη αλλαγή ονομάτων) και στο σχόλιο περί Μαντλίν Πεϊρού που δημοσιεύτηκε σ' ετούτο εδώ το μπλόγκ...
Δημοσίευση σχολίου