Έργα, όχι λόγια*

Με έφερε προ των ευθυνών μου ο Homo Ludens, όταν μου επεσήμανε ότι δεν έχω γράψει λέξη για τον Max Roach, που μας άφησε χρόνους στις 16 Αυγούστου. Η αλήθεια είναι ότι το έμαθα με δέκα μέρες καθυστέρηση. Η άλλη αλήθεια είναι ότι, όταν σκέφτομαι τον Roach, μου έρχεται στο μυαλό αυτό το υπέροχο εξώφυλλο του δίσκου Deeds, not words. To ξέρω ότι δεν πρέπει να αγοράζουμε δίσκους και βιβλία από το εξώφυλλο, αλλά η τζαζ έχει μακρά παράδοση στο design εξωφύλλων - και σε τελική ανάλυση, δεν θα χάσεις ποτέ από το περιεχόμενο ενός δίσκου του Max Roach. Επιστρέφω στο θέμα μου: deeds, not words - έργα, όχι λόγια. Τι να πεις, με άλλα λόγια για έναν ντράμερ που δημιούργησε (μαζί με τον Dizzy, τον Miles, τον Monk, τον Charlie Parker) ένα μουσικό είδος - το bebop - βγάζοντας τη τζαζ από τις αίθουσες χορού και χαρίζοντάς της το status της υψηλής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο τύπος ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή από τα μέσα του '40 μέχρι που πέθανε, αποτελώντας μια σχολή από μόνος του. Λιγότερο εξωστρεφής από τον Art Blakey, o Roach έπαιζε με έναν ακαταμάχητο, ανάλαφρο τρόπο, φροντίζοντας να παραμένει μελωδικός κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Θα του χρωστούσαμε χάρη και μόνο για τις ηχογραφήσεις του με τον τρομπετίστα Clifford Brown: το γκρουπ τους ήταν το καλύτερο σχήμα "μοντέρνας" τζαζ στα μέσα του '50, και ποιος ξέρει πού θα έφτανε, αν δεν πέθαιναν πρόωρα σε τροχαίο ο Brown (στα 25 του) με τον πιανίστα Richie Powell το 1956, τη στιγμή που είχε έρθει στο γκρουπ ο (θεός) Sonny Rollins...

R.I.P.

UPDATE: Ο μέγιστος κριτικός της τζαζ/ σχολιαστής του αμερικανικού πολιτικού συστήματος Nat Hentoff, αφιερώνει στον Max Roach την... πολιτική του στήλη στη Village Voice.

*(το ότι ακόμα και χωρίς να το θέλω, μου βγαίνει το προεκλογικό ακόμα και στα πιο άσχετα θέματα, τι σημαίνει;)