Starbucks

Chris Cornell - Carry On
Το ξέρεις το όνομά μου!

Ο Κορνέλ ποτέ δεν πεθαίνει. Απλά καμμιά φορά αράζει στο παγκάκι στην άκρη του χωμάτινου δρόμου της εναλλακτικής σκηνής και ξαποσταίνει. Αφού ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά καροπουκαμισοφόρων νεανιών με μακριά μαλλιά και μούσια, γράφοντας ύμνους για τους Soundgarden, αφού πειραματίσθηκε με τους Temple of the Dog, αφού κονόμησε με τους Audioslave, αφού το έπαιξε Φοίβος της σκληρής ροκ, μοιράζοντας χιτάκια σε διάφορους σχεδόν τελειωμένους μαλλιάδες -αλλά και στον τελευταίο 007-, ξαπλώνει ραχάτικα στον καναπέ του σπιτιού του και πλασάρει ένα δισκάκι που ονομάζει "Carry On" -πιο πολύ για να τ' ακούσει ο ίδιος και να μην τον πάρει ο πολύ πολύ βαθύς ύπνος. Ροκ άλλης εποχής, πιο κοντά στους Soundgarden παρά στους Audioslave, φωνητικά πιο ώριμα από τα χεβιμεταλικά ουρλιαχτά του των τελών της δεκαετίας του '80, αλλά και ολίγον "εύκολα", εμπνεύσεις αμφιβόλου ποιότητας (π.χ. μια μπαλαντοειδής διασκευή του "Billie Jean" του Μάικλ Τζάκσον -εντάξει, πλάκα έχει) και η απαιτούμενη ένεση χιτ (το "You Know My Name" από το Casino Royale χώρεσε μια χαρά μέσα στο "Carry On") συνιστούν ένα αλμπουμάκι μια χαρά για τα Starbucks -για να δικαιολογήσω τον τίτλο του post- αλλά όχι και κανα αριστούργημα από αυτά που κάποτε τα είχε για πλάκα ο Κρις...

---

Electrelane - No Shouts, No Calls
Μια απ' τα ίδια (κι αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό)

Προφανώς και έχουμε ανάγκη από τον ήχο των Electrelane που είναι (με αυτήν ακριβώς τη σειρά): α. ηλεκτρικός, β. μοναδικός, γ. ταξιδιάρικος, δ. γεμάτος υπέροχα μπάσα και τσιριχτά πιατίνια, ε. επιθετικά γυναικείος, στ. επικά ρυθμικός, ζ. ανακουφιστικός, η. ατμοσφαιρικός, θ. απόλυτα ανεξάρτητος από εμπνεύσεις, επιρροές, δισκογραφικές, ραδιοφωνικούς σταθμούς, μουσικά κανάλια (ΟΚ, δέχομαι ότι υπάρχει μια αύρα Velvet Underground πάνω πάνω). Αλλά... Είναι το τέταρτο (πολύ καλό) άλμπουμ τους κι ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω ένα τραγούδι που να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Όλα μου ακούγονται ίδια. Υπέροχα, αλλά ίδια. Τι να κάνω γιατρέ μου;

---

Paul McCartney - Memory Almost Full
Απλά μαθήματα «ζωντανού» μελωδικού ροκ

Επειδή είναι αδύνατον να αγγίξει ο οποιοσδήποτε γράφει σε κάποιο έντυπο το έργο του McCartney χωρίς να νιώθει ανατρίχιασμα από το δέος, ίσως είναι και αδύνατον να γραφτεί ποτέ αντικειμενική κριτική για τα άλμπουμ του. Είχα σκοπό να κάνω λίγη πλάκα με το γεγονός ότι κάθε χρόνο γράφει και από ένα -κάπως σαν τους αστέρες των ελληνικών μπουζουκιών-, αλλά αυτό το τόσο βέβηλο σχόλιο είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει στην παραδειγματική μου τιμωρία από τον θεό του ροκ. Γι’ αυτό και το παίρνω πίσω, τη στιγμή μάλιστα που η αδρεναλίνη φουντώνει μέσα μου συνειδητοποιώντας ότι το λογοπαίγνιο του «Memory Almost Full» έρχεται ακριβώς 40 χρόνια μετά το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Αν, πάντως, με τον σκληρό του δίσκο τόσο γεμάτο ο 64χρονος McCartney καταφέρνει ακόμη να σκαρώνει τόσο υπέροχες ροκ μελωδίες, τότε όλοι οι υπόλοιποι μήπως πρέπει να ξανασκεφτούν το μέλλον τους ως μουσικοί;

---

John Vanderslice - Emerald City
Ο αναζωογονητής της ανεξάρτητης ροκ στο 6ο (υπέροχο) άλμπουμ του

Στον γαλαξία του «Indie Rock» υπάρχουν αρκετοί μεγάλοι πλανήτες απ’ όπου κάθε τόσο εκτοξεύονται ροζ και λαχανί διαστημοπλοιάκια που πάνε και τρυγάνε εμπνεύσεις από μικρά αστεράκια που βολτάρουν γύρω-γύρω. Ενα από αυτά λέγεται Τζον Βαντερσλάις και τώρα τελευταία έχει για πρωτεύουσα τη Διαμαντένια Πόλη. Με το που προσγειώνονται οι χρωματιστοί διαστημάνθρωποι, τους υποδέχονται απρόβλεπτες μελωδίες από κιθάρες και ένας κατάξανθος 40άρης τούς αφηγείται μια ιστορία για το κορίτσι του, μια belle από τη Γαλλία που έχασε τη βίζα της για τις ΗΠΑ. Τον ακούν όλοι προσηλωμένοι, μέχρι που εκείνος τους ζητά ευγενικά να φύγουν. Και στο ταξίδι της επιστροφής όλοι τους σχολιάζουν στον ασύρματο πόση εντύπωση τους έκανε - και μετά μουρμουρίζουν τραγουδάκια με παράξενους τίτλους όπως «Kookaburra» και «The Minaret».

---

Brett Anderson - Brett Anderson
Ο Μπρετ σαραντάρισε. Και γλύκανε

ΟΚ, η πρώτη αντίδραση είναι: «Καμία σχέση με το “Nude”. Ούτε με το “Dog man star”». Και τώρα ξεκόλλα. Οι Suede πέθαναν πάνω στη δόξα τους, μέσα στην παραζάλη του σκοτεινού μεγαλείου-παρένθεσης της Βρετανίας στα mid-90s. Πρώτοι έγραψαν μουσική που σε ταξιδεύει σε σκηνικά τύπου «Τα παιδιά των ανθρώπων» και που στήνει ολόκληρες κινηματογραφικές σκηνές μπροστά στα μάτια σου. Πρώτοι και τελευταίοι. Ο Μπρετ κρατά κάτι από εκείνες τις ένδοξες στιγμές, μόνο που η δική του ταινία μοιάζει πιο πολύ με νεανικό road movie ανεξάρτητου σκηνοθέτη. Γυρισμένο με handycam από το πίσω κάθισμα ενός παλιού Ford Cortina που διασχίζει τα βρετανικά λιβάδια μια μέρα με ψιλόβροχο. Είναι γλυκό, γεμάτο, αργόσυρτο. Σχεδόν σοφό. Οσο «σχεδόν» κάτι ήταν πάντα ο Μπρετ.

---

Δωράκια για όσους έφτασαν ως εδώ: Chris Cornell - Billie Jean, Paul McCartney - Only Mama Knows, John Vanderslice - Kookaburra, Brett Anderson - The more we possess, the less we own course.