(Επίσης, ούτε η τηλεόραση θα επαναστατήσει, μεταξύ μας)

Ήθελα να γράψω κάτι για τον Τζεφ Κοναγουεϊ, τον άνθρωπο με το δερμάτινο μπουφάν, αλλά με πρόλαβε ο Homo Ludens. Oπότε δεν μου μένει παρά να ασχοληθώ με τον άλλο μεγάλο εκλιπόντα του weekend, τον Γκιλ Σκοτ-Χέρον. Μόλις έμαθα για τον θάνατό του, έψαξα και βρήκα κάτι που είχα γράψει πριν από δέκα χρόνια, για μια σειρά μονόλεπτων που ετοίμαζα για τον "Σταθμό 101,3" (εξ ου και η γλώσσα) με τίτλο "VistaVision - νεότερα από το μέτωπο της μαζικής κουλτούρας". Το αναδημοσιεύω, όχι γιατί το θεωρώ σπουδαίο, αλλά γιατί δεν έχω κάτι άλλο να πω:



"Ακόμη και αν αγαπάτε το ραπ και το χιπ χοπ, μπορεί να μην ξέρετε το όνομα του Γκιλ Σκοτ Χέρον. Κι όμως, είναι εκείνος, που έθεσε τα θεμέλια της κουλτούρας των γκέτο, όταν στη δεκαετία του ’70 τραγουδούσε το πρώτο οργισμένο ραπ κομμάτι, το ήδη κλασικό και προφητικό The Revolution Will Not Be Televised, που ξανατραγούδησαν οι Public Enemy, στο ξεκίνημά τους. Την εποχή της παγκοσμιοποίησης, στίχοι όπως Η Επανάσταση δεν θα έχει διάλειμμα για διαφημίσεις, γιατί η Επανάσταση δεν θα μεταδοθεί από την τηλεόραση, αποκτούν μια τρομακτική επικαιρότητα.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που ο Γκιλ Σκοτ Χέρον επανέρχεται στο προσκήνιο, και συνεχίζει να διαδίδει το προσωπικό φανκ του. Σχεδόν κάθε χρόνο, ταξιδεύει από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο, για να παίξει με το συγκρότημά του, τους Amnesia Express, στα τζαζ κλαμπ της ευρωπαϊκής μητρόπολης. Φέτος, η περιοδεία του παραλίγο να ματαιωθεί, λόγω της σύλληψής του για κατοχή ποσότητας κρακ.
Γιατί, αν στη δεκαετία του ’70, ο ποιητής των γκέτο, που έγραψε το πρώτο του βιβλίο στα 19 και έβγαλε τον πρώτο του δίσκο στα 21 αντιμετωπιζόταν ως ένα φαινόμενο, ένας άνθρωπος που αφύπνιζε συνειδήσεις με το λόγο του, ως ένα είδος μαύρου Μπομπ Ντύλαν, σήμερα αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Και μπορεί να του αφιερώνουν χώρο οι σημαντικότερες εφημερίδες του κόσμου, από την Observer και τους New York Times μέχρι την εναλλακτική Village Voice, δεν είναι όμως απαραίτητα για καλό.
Στα 52 του, ο Γκιλ Σκοτ Χέρον μένει σε δημόσιους ξενώνες και τεκέδες, η πυκνή άφρο κώμη του έχει αραιώσει, τα δόντια του έχουν πέσει και το πρόσωπό του είναι εξίσου τσαλακωμένο με τα ρούχα του.
Ο άνθρωπος που με τα τραγούδια του άλλαζε τη ζωή των άλλων, έχει δει τη δική του ζωή να καταστρέφεται, από την απροθυμία του να συμμετάσχει στη μουσική βιομηχανία, και φυσικά από τις εξαρτήσεις του. Ο ίδιος βέβαια, αρνείται ότι είναι εξαρτημένος από οτιδήποτε. Περιστασιακά, καπνίζει κάνναβη μόνο, αλλά ποτέ δεν κάνει σκληρά ναρκωτικά, ανεξαρτήτως αν οι κοντινοί του ισχυρίζονται το αντίθετο. Τη σύλληψή του τη θεωρεί αποτέλεσμα του ρατσισμού της αστυνομίας. Σκιά του παλιού εαυτού του, παραμένει πολιτικοποιημένος όσο ποτέ, και στην ερώτηση της Village Voice, αν νιώθει ότι παραβιάστηκε η προσωπική του ζωή, απαντά ότι αυτό είναι κάτι που το νιώθει πάντα".

Πέρσι φάνηκε ότι όλο αυτό αλλάζει - ο Σκοτ-Χέρον έβγαλε ένα άλμπουμ με τον σαρκαστικό τίτλο "I'm new here", που χαιρετίστηκε ως ένα αριστουργηματικό comeback. Τελικά ήταν ένα ταιριαστό κύκνειο άσμα, με ένα τραγούδι που αγάπησα, το "I'll take care of you". Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο αποχαιρετισμό.