Επιστροφή στο αστεροσκοπείο

Έχει περάσει ακριβώς ένας μήνας από τότε που κλαιγόμουν πως το 2011 είναι πολύ μέτριο μουσικά. Και ήταν τόσο μικρή και τόσο απογοητευτική η συγκομιδή που πέρασε από τα ηχεία μου έκτοτε, που αποφάσισα να αφήσω κατά μέρος το εβδομαδιαίο φορμά των Δισκοκριτικών για το μήνα Μάιο, να το ξαναγυρίσω σε μηνιαίο, και βλέπουμε από το καλοκαίρι. Το elafini είχε σπεύσει, βέβαια, στο τελευταίο αστροpost μου, να μού προτείνει μερικά ακούσματα που πίστευε ότι θα με συγκινούσαν -και όντως, οι Other Lives έχουν βγάλει ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ-, αλλά δεν κατάφερε να μού αντιστρέψει τη γενική γκρίνια. Ένας άλλος λόγος που καθυστέρησα να ανεβάσω δισκοκριτικές στο blog όμως είναι κι αυτός: Πόσο εύκολα, μετά από τις τόσες μάχες που έχω δώσει από εδώ για να πείσω τον κόσμο ότι οι Animal Collective είναι υπερτιμημένοι, θα μπορούσα να παραδεχτώ ότι o Panda Bear έχει βγάλει τέτοια δισκάρα;

Panda Bear
Tomboy
(Απρίλιος 2011)

Αναγκαστικά θα φορέσω κάποιου είδους απολογητικό ύφος σ' ετούτη την παράγραφο αφού ο Νόα Λένοξ, ο Panda Bear δηλαδή, είναι μέλος των Animal Collective, των οποίων την "εξεπίτηδες δυσκολία" έχω πολλές φορές κράξει από εδώ -και τους οπαδούς τους πολλάκις κατηγορήσει ως "δηθενάκηδες". Η απολογία βέβαια δεν θα διαρκέσει και πολύ. Γιατί ο λόγος που μού αρέσει τόσο πολύ το "Tomboy" και όχι ας πούμε το "Person Pitch" (χάρη στο οποίο είχαν κιτρινίσει από πρόωρη εκσπερμάτιση πολλά σώβρακα προ τετραετίας) είναι ο εξής απλός: Ο Panda Bear εγκαταλείπει επιτέλους τα ανελέητα σαμπλαρίσματα και τις πολύπλοκες σταυροβελονιές μεταξύ τους και δημιουργεί σχετικά εύπεπτη μουσική, ξέρεις, με κιθάρες και ντραμς και άλλα τέτοια κανονικά μουσικά όργανα. Όχι ότι δεν τα επεξεργάζεται όλα αυτά με ένα υποδόριο στρώμα ανιμαλοκολλεκτιβιάδας, αλλά τουλάχιστον το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι αποξενωτικό. Σαν μια πιο ηλεκτρονική εκδοχή των Fleet Foxes, ο Panda Bear μοιάζει να έχει σαν πιο μεγάλη επιρροή τους Beach Boys και αυτό που δημιουργεί το λες και ambient psycho-pop. Κατοικεί περίπου στην ίδια κατηγορία με το "Congratulations" των MGMT, μόνο που, αντικειμενικά, βρίσκεται ένα επίπεδο επάνω.

Panda Bear - Last Night at the Jetty / Benfica (Live)


The Felice Brothers
Celebration, Florida
(Απρίλιος 2011)

Dylanesque with a contemporary twist, αυτό είναι η μουσική των Felice Brothers στο καινούργιο τους πόνημα, για να δείξουμε ότι κατέχουμε και την αγγλικήν. Η πιο συναρπαστική μπάντα της country-folk δεν παίζει πια country-folk, αλλά κάτι καινούργιο, αναπάντεχο, ανεξερεύνητο ακόμη από τα περισσότερα αυτιά, δημιουργώντας έτσι το σπουδαιότερο άλμπουμ της καριέρας της. Και, ναι, η φωνή του Ίαν Φέλις μπορεί να μιμείται εδώ εκείνη του Μπομπ Ντίλαν όσο ποτέ στο παρελθόν, αλλά η συμβολή της στην ιδιοσυγκρασία αυτού του δίσκου είναι σχετικά μικρή. Γιατί δεν συγκρίνεται με τους άλλους άσσους που βγάζουν απ' το μανίκι τους αυτοί που κάποτε είχα χαρακτηρίσει "Κονιτοπουλαίους της Αμερικής": τις επιρροές από το hip-hop και την funk soul, τους εξαιρετικούς στίχους, τη θεατρικότητα όλης της μπάντας που αλλάζει από κομμάτι σε κομμάτι και προσαρμόζεται στις ανάγκες του.

The Felice Brothers - Ponzi


Other Lives
Tamer Animals
(Μάιος 2011)

Nαι, ξέρω, δεν το περίμενες αυτό. Τεσσεράμισι αστεράκια από το πουθενά είναι μεγάλη υπόθεση. Ίσως να πρόσθεσα και μισό μέσα στην απελπισία μου για το μεγάλο άλμπουμ του '11 που ακόμη αρνείται να έλθει. Από την άλλη, οι Other Lives βρίσκονται ακριβώς στη μέση των φετινών O' Death και των φετινών Fleet Foxes, όσον αφορά στο τι μουσική παίζουν (τι παίζουν αυτοί οι δύο; δες εδώ...), και δεν τους λες υποδεέστερους ποιοτικά από τους πρώτους, ούτε από τo προ τριετίας ντεμπούτο των δεύτερων. Άσε που σε ψαρώνουν και με τα όργανα που ορίζουν τον ήχο τους, τα τσέλα, τα βιολιά, τα κλαρινέτα και τα υπόλοιπα πνευστά που αδυνατώ να διακρίνω. Το "Desert" είναι ένα από τα καλλίτερα τραγούδια της χρονιάς, αλλά δεν το βρίσκω στο YouTube. Όχι ότι και τα υπόλοιπα, σαν το "For 12" υστερούν, έτσι;


Other Lives - For 12

Foo Fighters
Wasting Light
(Απρίλιος 2011)

Είναι το "Wasting Light" ο καλλίτερος δίσκος στην καριέρα των Foo Fighters; Πιθανότατα ναι. Και τότε γιατί του βάζω μόνο τρία αστεράκια; Γιατί ο Γκρολ αξιώθηκε να τον γράψει εν έτει 2011, όταν πια το post grunge είναι ένα είδος μουσικής που εκτίθεται στα μουσεία, μία αίθουσα πιο πέρα από εκεί που έχουν κρεμάσει τις φωτογραφίες του μακαρίτη του Κομπέιν. Tα τραγούδια του είναι πραγματικά καλά, είναι άγρια, κιθαριστικά, γρήγορα, ωμά, γεμάτα, πιασάρικα, ροκάδικα στο έπακρο. Θυμίζουν τις καλλίτερες στιγμές των Soundgarden που ακόμη και τότε που τους έλεγες ηγέτες του grunge εκείνοι ήταν ήδη λίγο πιο post, λίγο πιο meta. Αλλά, σοβαρά τώρα, ποιος ακούει τέτοια μουσική στα '10s; Πόσο κρίμα που το Wasting Light δεν κυκλοφόρησε στο τέλος των '90s... Θα το είχαμε ως σημείο αναφοράς σήμερα. (Η πλάκα είναι ότι οι Foo Fighters κυκλοφόρησαν φέτος κι ένα δισκάκι με διασκευές, το οποίο απόλαυσα πολύ περισσότερο -να δες και πιο κάτω)

Foo Fighters - Rope

TI ΑΛΛΟ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟ ΜΑΪΟ:

Foo Fighters - Medium Rare: Kαι μόνο για την άξια αντικατάσταση του σαξοφώνου από την κοφτερή κιθάρα του Γκρολ στο εμβληματικό "Baker Street" του Τζέρι Ράφερτι, αυτό το δισκάκι μού άρεσε περισσότερο από την "κανονική" κυκλοφορία των Foo Fighters... Τριάμισι αστεράκια / Acid House Kings - Music Sounds Better With You: Δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έκαναν οι Belle & Sebastian όταν έγιναν μεγάλοι και τρανοί. Και το κάνουν καλά. Αλλά είπαμε: Πρόλαβαν άλλοι. Τριάμισι αστεράκια / CatPeople - Love Battle: Ενδιαφέρουσα indie pop κι εδώ, ντελικάτη και χαρωπή, αλλά με κάπως ενοχλητικά φωνητικά που χαλάνε τελικά τη μαγιά. Τριάμισι αστεράκια / Burial - Street Halo EP: Ένα δείγμα ότι ο μυστήριος κύριος Burial σκοπεύει να ανεβάσει ταχύτητες και να ανοιχτεί στο ευρύτερο κοινό; Το dubstep του γίνεται πια πιο Caribouδίστικο κι εμένα μ' αρέσει. Δεν ξέρω το πρώιμο κοινό του πώς θα δεχτεί αυτήν την έξοδο από την καταχνιά όμως. Τριάμισι αστεράκια / Earth - Angels of Darkness, Demons Of Light, Vol. I: Επαναλαμβανόμενο και εξαιρετικά κουραστικό post rock. Μόνο για όσους έχουν δοκιμασμένες αντοχές. Δύο αστεράκια / Tim Hecker - Ravedeath, 1972: Η νέα εμμονή του Πίτσφορκ είναι ένας μουσικός που έχει ήδη διαγράψει την πορεία του μέσα στα '00s ως μια νεότερη εκδοχή του Μπράιαν Ίνο και που σ' αυτό το άλμπουμ καταφέρνει να είναι ως και εκνευριστικός με την απουσία ζωής στον ήχο του. Δύο αστεράκια / Esben & The Witch - Violet Cries: Στον δρόμο που χάραξε η Bat For Lashes και η Zola Jesus, έρχεται να χορτάσει κι αυτό τη δίψα μας για βιολετί goth. Τριάμισι αστεράκια / Paul Simon - So Beautiful Or So What: Είναι τυπικός, παλιός Πωλ Σάιμον, αλλά ξέρει να κάνει αυτό που κάνει καλλίτερα από τοςυς περισσότερους. Εδώ μέσα έχουν χωρέσει πολύ δημιουργικά τα αφρικανικά στοιχεία και γενικά το global folk και το άλμπουμ ακούγεται τόσο ευχάριστα όσο πολύ λίγα άλλα φέτος. Τριάμισι αστεράκια.

Paul Simon - So Beautiful Or So What