Θου Βου, ο Έλληνας που αφήσαμε πίσω

Όλοι βάζουν εικόνες του Βέγγου από τα ώριμά του χρόνια. Δεν ταιριάζει ο θάνατός του, μοιάζουν να λένε, με τον Θου Βου. Όταν αποδημείς για τον άλλο κόσμο, φεύγεις σοβαρός, γεμάτος εμπειρίες, σοφός, δεν φεύγεις με γκριμάτσες και καρατιές στον αέρα. Βλακείες. Εγώ θα ανεβάσω μια φωτογραφία του Θανάση Βέγγου από τον "Φανερό Πράκτορα 000". Γιατί αυτή θα είναι η εικόνα του Βέγγου που θα θυμάμαι για πάντα, ακόμη κι όταν φθάσω κι εγώ, αν φθάσω ποτέ, τα 84, τα χρόνια που έζησε ο σημαντικότερος Έλληνας ηθοποιός -για να μην πω καλλιτέχνης, γενικά- της εποχής μας. Για την ιδιοφυία της υποκριτικής του τέχνης τά 'χουν γράψει άλλοι, τα έχουν αναλύσει τόσο διεξοδικά που δεν έχει κανένα νόημα -δεν έχω εξ άλλου και όρεξη να το κάνω, μετά τα σημερινά νέα- να αναλύσω το γιατί τον θεωρώ τόσο σπουδαίο.

Το μόνο που θέλω να πω εδώ είναι ότι ο θάνατος του Βέγγου μοιάζει ξαφνικά με συμβολισμό. Αύριο - μεθαύριο, εφημερίδες και τηλεοπτικά περιοδικά θα σπεύσουν να τον εκμεταλλευθούν κομματάκι, για ν' ανεβάσουν τις υποτυπώδεις τους πια πωλήσεις, συμπληρώνοντάς τις με DVD με τις ταινίες του. Αλλά δεν θα γελάσουμε με όλη μας την ψυχή όταν ακούσουμε το "ήσυχο, ήσυχο το ποταμάκι, γοργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι", όταν ο Βέγγος ξαναουρλιάξει "Λέεεεεπουρα" πάνω στο μηχανάκι, όταν μεριάσει τα σκουπίδια για να φιλήσει το "χώμα της πατρίδας μου, χώμα ελληνικό". Θα σκάσουμε ένα χαμόγελο, αλλά το μυαλό μας θα γεμίσει μάλλον με περισσότερες έγνοιες, παρά θα καθαρίσει έστω και για λίγο. Γιατί ο Θου Βου τον είχε προβλέψει όλον αυτόν τον καημό που ζούμε τον τελευταίο καιρό -ήταν θεμελιώδες συστατικό του έργου του. Και το ότι μας άφησε τώρα, στην πιο δύσκολή μας στιγμή, είναι σαν να θέλει κάτι να μας πει. Ότι αυτόν τον Έλληνα, τον αθώο, τον φιλότιμο, τον ακέραιο, τον σκοτώσαμε εμείς. Δεν το θέλαμε ποτέ. Ή μάλλον τον θέλαμε μόνο για να διασκεδάζουμε. Για να γελάμε με τα καμώματά του. Για να του ρίχνουμε καμμιά φάπα και να ξεσπάμε. Εμείς θέλαμε να γίνουμε κάτι άλλο.