Coffy is the colour

Είναι θλιβερό, αλλά είναι αλήθεια: δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να γυρνάς πτώμα στο σπίτι, μετά από δώδεκα (και βάλε) ώρες που βολοδέρνεις, για να απλώσεις το κουρασμένο σου κορμί στον καναπέ, δίπλα στο κορίτσι σου, να βάλεις ένα ποτήρι κρασί κι ένα πιάτο φαΐ να ρημαδοφάς και να πετύχεις μια καλή ταινία στην τηλεόραση. Χθες το βράδυ μου συνέβη αυτό - όπου "καλή ταινία" εννοώ το Jackie Brown του Ταραντίνο. Φυσικά και τα standards μου ήταν χαμηλωμένα λόγω κώπωσης, αλλά στ' αλήθεια θεωρώ αυτήν την ταινία την πιο γλυκιά και χαλαρωτική ταινία του εν λόγω υπερεκτιμημένου σκηνοθέτη (η καλύτερή του είναι φυσικά το Pulp Fiction, ενώ πρέπει κάποια στιγμή να πούμε ότι τα Kill Bill ήταν βλακείες ολκής). Βλέποντάς την ξανά, διαπίστωσα ότι δεν μ' ενδιαφέρει στ' αλήθεια η πλοκή της, για την ακρίβεια ανυπομονώ να περάσουν οι διάφορες σκηνές για να εμφανιστεί η Pam Grier, η οποία είναι μια θεά. Καμιά γυναίκα σ' αυτήν την ηλικία δεν είναι τόσο θελκτική - και βρίσκω πολύ συγκινητικό το ότι μοιάζει τώρα να είναι ακόμα πιο σέξι από ότι στα '70s. Αυτό είναι άθλος, γιατί τότε δεν ήταν απλώς μια star του blaxploitation. Ήταν μια ανθρώπινη πηγή έκλυσης ακατέργαστης σεξουαλικότητας - με τα βαριά της στήθη, τις καμπύλες, τα σαρκώδη χείλη κι αυτό το ανοικονόμητο άφρο χτένισμα. Απίστευτη. Την πρωτοείδα στο Coffy κάποια στιγμή σε ένα καλωδιακό κανάλι (φιλοξενούμενος σε σπίτι που είχε καλωδιακή) κι από τότε έπαθα την πλάκα μου. Το Coffy δε, είναι απλώς η ταινία που δημιούργησε τον μύθο της Pam Grier, τον οποίο προσκυνά κι ο Ταραντίνο στο Jackie Brown) της γκόμενας που προσπαθεί να εκδικηθεί το θάνατο κάποιου δικού της, που τον σκότωσαν οι κακοί έμποροι ναρκωτικών του γκέτο και παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, χρησιμοποιώντας τα δύο βασικά της όπλα: το σεξ απίλ και τον τσαμπουκά της. Το στιλ της δηλαδή είναι περίπου το ίδιο: την πέφτει στους κακούς, τους παρασύρει στο κρεβάτι κι εκεί τους ρίχνει με μια κοντόκαννη καραμπίνα - αριστούργημα. Αυτό το αριστούργημα προβάλλεται αύριο το βράδυ στις 11μμ στο Αττικόν, στο πλαίσιο των "Νυχτών Πρεμιέρας" (πο πο, αηδία η γενική). Είχα αγχωθεί επειδή δεν έχω προλάβει να πάω να βγάλω εισιτήρια, αλλά μόλις μου χάρισε το δικό του ο καλός συνάδελφος Τάσος - η σατανική σύμπτωση είναι ότι μπήκε στο γραφείο την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές. Το γιορτάζω ακούγοντας το αριστουργηματικό soundtrack του Roy Ayers - συμμετέχει και η Dee Dee Bridgewater, έφηβη τότε. Ένα από τα κομμάτια λέγεται Coffy Sauna - και μόνο που το σκέφτομαι, η ραχοκοκαλιά μου γίνεται μέλι, που έλεγε και ο Πουλικάκος...
Update: Πήγα και διαπίστωσα ότι η ταινία ήταν χειρότερη από ό,τι περίμενα. Κακογυρισμένη, κακοπαιγμένη και με διαλόγους που κάνουν τον Φώσκολο να θυμίζει Φίλιπ Ροθ. Αριστούργημα! Που το έκανε ακόμα καλύτερο το γεγονός ότι η κόπια που βρήκε το φεστιβάλ ήταν προφανώς ιαπωνική, εξ ου και τα ιδεογράμματα-υπότιτλοι που έπεφταν κατά μήκος της οθόνης, από την πάνω δεξιά γωνία προς τα κάτω. (Πρόσεξα και μια όχι και τόσο ελαφρά ασυμμετρία στο στήθος της Pam Grier που την έκανε ακόμα πιο σέξι στα μάτια μου...)