Ευτυχώς που υπάρχει και ο Bruce Springsteen

Ποτέ δεν έχω χρησιμοποιήσει τον όρο "boss", όταν αναφέρομαι στον Bruce Springsteen - δεν πάει στη γλώσσα μου, πώς το λένε; Η αλήθεια όμως είναι ότι, τώρα που το σκέφτομαι, εκείνος ήταν η πρώτη μου επαφή με το ροκ, τότε που πρωτοέπεσε στα χέρια μου η κασέτα (γνήσια, κασέτα δισκογραφικής εταιρίας) του Born in the USA. Ήμουν 8-9 χρονών και μέχρι να βγάλω το δημοτικό δεν άκουγα τίποτε άλλο (εντάξει, άκουγα και Dire Straits και Scorpions - θεέ μου). Τα χρόνια που ακολούθησαν άκουσα και τα προηγούμενα αριστουργήματά του, και τα επόμενα, τσακώθηκα με τους γονείς μου για να με αφήσουν να πάω στη συναυλία για τη Διεθνή Αμνηστία (ήμουν "πολύ μικρός", αλλά από την άλλη γλίτωσα το Νταλάρα), άλλαξα μουσικά γούστα, πάντα όμως έχω μια θέση στην καρδιά μου για τον Bruce Springsteen. Πόσω μάλλον που παραμένει δημιουργικός και ακμαίος, που δεν έχει προδώσει ποτέ όσους τον σέβονται και τον αγαπάνε και γράφει ακόμα τραγούδια. Τα γράφω αυτά ενώ ακούω το Radio Nowhere, πρώτο single (πόσο '80s είναι αυτή η φράση) από το νέο του cd, που δεν θυμάμαι πώς το λένε και βαριέμαι να ψάξω. To κομμάτι κυκλοφορεί σε δεκάδες sites (ακόμα και στην ιταλική εφημερίδα Repubblica), ελεύθερο για downloading (νιώθω την ανάγκη να το επισημάνω, γιατί ο Homo Ludens, όπως όλοι οι θαυμαστές του Lars Ulrich, του ανθρώπου που έκλεισε το Napster, έχει ευαισθησίες σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας) και είναι ό,τι ακριβώς περιμένεις από τον Springsteen: ένα στιβαρό, συμπαγές πολιτικό ροκ τραγούδι, γεμάτο εικόνες καθημερινότητας και πανταχού παρούσα τη ματιά ενός μεσήλικα τραγουδοποιού που αγαπά τους ανθρώπους κι έχει θέσει τη βραχνή φωνή του στην υπηρεσία τους. Όσο έχει ακόμα όρεξη να γρατζουνά την Fender Telecaster του, είμαστε ασφαλείς.

υγ. Όποιος θέλει να βρει συνάφεια ανάμεσα σ' αυτό το κείμενο και εκείνο του Homo Ludens για τον Manson, είναι ελεύθερος να το κάνει. Εγώ πάντως δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση.