Django Weekend: επιτέλους, φθινόπωρο

Για κάποιο λόγο, ο Σεπτέμβριος ήταν πάντα ο αγαπημένος μου μήνας (ακολουθούν: δεκέμβριος, απρίλιος, τρέχα γύρευε γιατί). Μου άρεσε ότι ερχόταν ακριβώς τη στιγμή που πια είχα βαρεθεί το καλοκαίρι (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι η εποχή μου), γεμάτος υποσχέσεις για επανένωση με τους φίλους που έχασες λόγω διακοπών, βόλτες σε δρομάκια καλυμμένα από πεσμένα φύλλα, αισιοδοξία ότι η νέα χρονιά (την υπολογίζουμε πάντα με σχολικό ημερολόγιο) θα είναι η καλύτερη. Βλακείες, με άλλα λόγια. Η αλήθεια είναι ότι ο Σεπτέμβρης που έχω στο μυαλό μου είναι ένας ρομαντικός, συννεφιασμένος, κάπως βροχερός Σεπτέμβρης - αυτός για τον οποίο τραγουδούσε ο Σινάτρα, αυτός που φωτογράφιζε ο Κάρλο Ντι Πάλμα, στις ταινίες του Γούντι Άλεν. Φθινόπωρο, κανονικό, δηλαδή. Όχι το δικό μας γαϊδουροκαλόκαιρο, που συνεχίζεται μέχρι τα τέλη του Οκτώβρη. Οπότε είμαι πανευτυχής αυτές τις μέρες, που η θερμοκρασία έχει πέσει, που χθες το βράδυ χρειαζόμουν μπουφανάκι, γιατί στις 2 ψιλοτουρτούριζαν όλοι στο τραπέζι - άλλο που δεν το φόρεσα γιατί απολαμβάνω αυτήν την κατάσταση.

Επιτέλους, φθινόπωρο: γι' αυτό και ο Django της εβδομάδας είναι λυρικός, μας χαρίζει ένα υπέροχο, ρομαντικό σόλο, έχοντας στο πλευρό του τον εξίσου λυρικό, αισθαντικό Hubert Rostaing στο κλαρινέτο. Το κομμάτι λέγεται Songe d' automne (δηλ. Φθινοπωρινό Όνειρο). Στη φωτογραφία, ο Django Reinhardt, με το γιο του, τον Babik - θέλω να φαντάζομαι ότι είναι η εποχή που ανοίγουν τα σχολεία.

Άντε, την άλλη εβδομάδα εκλογές, και μετά Νύχτες Πρεμιέρας. Τι πιο φθινοπωρινό;