Django Weekend (bonus): Belleville

Έχω ξυπνήσει και χαζεύω τις εφημερίδες και τα ένθετά τους, όταν πέφτει το μάτι μου στο πρόγραμμα της τηλεόρασης: σήμερα το απόγευμα στις 4, η καλή μας ΝΕΤ έχει προγραμματίσει το Τρίο της Μπελβίλ, μια ταινία που άρεσε σε πολλούς, όχι όμως και σε μένα. Μου αρέσουν τα "ενήλικα καρτούν", παραδέχομαι ότι το σχέδιο και το animation σ' αυτήν την ταινία είναι πολύ ατμοσφαιρικό, αλλά ομολογώ ότι βαρέθηκα θανάσιμα - και δεν κατάλαβα και τι ήθελε να μας πει. Η βασική αρετή της ταινίας, κατά τη γνώμη μου είναι η μουσική - που έκανε για λίγο ξανά επίκαιρη τη Hot Jazz του μεσοπολέμου. Για την ακρίβεια, η μοναδική σεκάνς της ταινίας που μου αρέσει είναι αυτή στην αρχή με το μουσικό πρόγραμμα της τηλεόρασης, τότε που ακούγεται το αξιολάτρευτο τραγουδάκι-σουξέ της ταινίας και που, ανάμεσα στους μουσικούς εμφανίζεται και μια καρτουνίστικη εκδοχή του Django Reinhardt.
Ο οποίος Django είχε συνθέσει ένα εξαιρετικό κομμάτι - φόρο τιμής στη λαϊκή αυτή συνοικία, και το είχε ηχογραφήσει αρκετές φορές. Η σημαντικότερη εκτέλεση, φυσικά, είναι αυτή του 1942, με το ζωηρό κλαρινέτο του Hubert Rostaing να κολακεύει την κιθάρα του Django - έχω όμως υπ' όψιν μου και μια μεταγενέστερη, πολύ λιγότερο εξωστρεφή, έναν αυτοσχεδιασμό νοσταλγίας κι ενδοσκόπησης, που ταιριάζει επίσης με το ύφος της ταινίας.
Αν ανήκεις σ' αυτούς που τους άρεσε η ταινία, και που θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να περάσει το απόγευμα της Κυριακής, θα σου αρέσουν και οι δύο εκτελέσεις.