Ο Bonham ζει!

Ο βασικότερος λόγος γι' αυτό το post ήταν ότι η φάτσα της Ρένας Δούρου καθόταν ήδη πάρα πολλές ώρες στην κορυφή του blog. Για άλλη μια φορά ο zelig καθυστέρησε το Django Weekend του (πιθανότατα ηθελημένα, μπας και αλιεύσει καμμιά αναποφάσιστη ψήφο για το πουλέν του). Αλλά εγώ πραγματικά δεν άντεχα να βλέπω αυτή την στριντζομούνω πάνω πάνω -ειδικά από τη στιγμή που το βασικό της προσόν είχε ήδη οριστεί ως "είναι κάτι σαν ο θηλυκός Αλέξης Τσίπρας".

Από την άλλη, ούτε οι τέσσερις φάτσες που ανέβασα εγώ μπορούν εύκολα να ξεφύγουν από τον χαρακτηρισμό "δυσοίωνες". Συνεπώς, πρέπει να έχω πολύ σοβαρό λόγο για να το κάνω. Χάλια η Ρένα Δούρου, αλλά αυτοί οι τέσσερις τυπάδες με την περμανάντ, τις δερμάτινες καμπαρτίνες και τα λευκά τζιν είναι καλλίτεροι;

Όχι δεν είναι. Απλώς παίζουν ένα διπλό ρόλο. Συμβολίζουν από τη μία μια ιδιαίτερη περίοδο της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας, στην οποία η χώρα μας μπορεί να ξαναμπεί από αύριο (αν και σπάνια πέφτω έξω στα εκλογικά προγνωστικά μου, συνεπώς το πιο πιθανό είναι αύριο να προκύψει μια ισχνή πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας): Την περίοδο της Οικουμενικής Κυβέρνησης, το αλησμόνητο '89... Από την άλλη συμβολίζουν τον φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του, το πείσμα του μικρού Αντρέα που βγήκε ζωντανός από τα συντρίμμια του σεισμού στο Αίγιο, την ψυχή των παιδιών του Παναγιώτη Γιαννάκη που γύρισαν από τα βάθη του τούνελ για να πάρουν το χθεσινό ματς με την Σλοβενία με ένα εκτυφλωτικό φινάλε...

Προφανώς σε έχω ήδη μπερδέψει πολύ και είσαι έτοιμος να παρατήσεις αυτό το post και να ψάξεις τις γυμνές φωτογραφίες της Εύας Λάσκαρη και της Όλγας Φαρμάκη που κρύβονται κάπου στα σπλάχνα αυτού του blog, γι' αυτό και εξηγούμαι πάραυτα: Το συγκρότημα της φωτογραφίας είναι οι Bonham. Το όνομα σου είναι γνωστό. Τζον Μπόναμ λεγόταν ο ντράμερ των Led Zeppelin, του οποίου ο θάνατος το 1980 (ξέρεις από τι) οδήγησε στην διάλυση του σημαντικότερου συγκροτήματος της ροκ. Το 1989, όταν πήγαινα στην Β' Γυμνασίου και οι μουσικές μου προτιμήσεις κυμαίνονταν σε ένα πολύ στενό κύκλο που ξεκινούσε από τους Bonfire και ολοκληρωνόταν στους Helloween, ο γιός του, Τζέισον, ίδρυσε τους Bonham και κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό "The Disregard of Timekeeping". Για ένα παιδί που μεγάλωνε ανάμεσα σε έννοιες όπως: ειδικό δικαστήριο, Αλευράς, πάμπερς, χρυσές μερσεντές, 24 ώρες, Μητσοτάκης, η θαλπωρή ενός άλμπουμ σαν το "Disregard..." στάθηκε καταλυτική για την μετέπειτα πορεία του και την εξέλιξη σ' αυτό που έχει γίνει σήμερα (δηλαδή, ένας στυγνός αρχισυντάκτης εβδομαδιαίου εντύπου που γράφει για βυζιά, σερφ και μπαρότσαρκες, την ίδια ώρα που απαιτεί από τους συντάκτες του να είναι πνευματώδεις και αναλυτικοί...). Χωρίς να παίζουν μουσική πολύ διαφορετική από εκείνη της μπάντας του μπαμπά, οι Bonham κατάφεραν να ξεχωρίσουν από τη μάζα των αντιγραφών των Zeppelin που έκαναν τρελλή καριέρα εκείνη την περίοδο (οι Whitesnake και οι Kingdom Come είναι τα ονόματα που μου έρχονται πιο εύκολα στο νου -υπήρχαν όμως πολλοί ακόμη).

Δυστυχώς έχω το άλμπουμ σε βινύλιο και δεν βρήκα κάτι στο eMule για να σου ανεβάσω ν' ακούσεις από εδώ και να καταλάβεις τι εννοώ. Οπότε πρέπει να στο περιγράψω. Με μια πολύ απλή φράση: Οι Bonham ήταν στυγνοί αντιγραφείς των Zeppelin, μόνο που αυτοί το έκαναν πιο καλά απ' όλους. Βάλε και τα γονίδια του Τζέισον που κοπανούσε τα ντραμς ακριβώς όπως ο πατέρας του και θα φτάσεις στο σχεδόν βέβηλο συμπέρασμα: Οι Bonham ήταν οι συνεχιστές των Zeppelin! Ίσως ακριβώς επειδή αυτή η κληρονομιά ήταν πολύ βαριά, το γκρουπ του Τζέισον διαλύθηκε πολύ γρήγορα. Έβγαλαν ένα μόνο άλμπουμ ακόμη (το ατμοσφαιρικό "Mad Hatter" το 1992).

Τα θυμήθηκα όλα αυτά λόγω του σημαντικότερου γεγονότος των ημερών (που δεν είναι, φυσικά, οι ελληνικές εκλογές): Στις 29 Νοεμβρίου οι Led Zeppelin επανενώνονται για μία και μοναδική συναυλία, στο Ο2 Arena του Λονδίνου. Τα εισιτήρια είναι κάπου 20.000, κοστίζουν 125 λίρες (περί τα 200 ευρώ) και τα διεκδικούν 25 εκατομμύρια χρήστες του Internet που μπήκαν στο www.ahmettribute.com και γράφτηκαν για την κλήρωση. Ναι, η συναυλία θα γίνει στη μνήμη του Αχμέτ Ερντεγούν και ναι, στα ντραμς θα κάθεται ο Τζέισον Μπόναμ. Κάτι που συζητιόταν για πολλά πολλά χρόνια, αλλά δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ. Τουλάχιστον επίσημα. Γιατί το 1995, όταν τα μέλη των Zeppelin μπήκαν στο Rock n' Roll Hall of Fame, ο Τζέισον έπαιξε μαζί με τους Πλαντ, Πέιτζ και Τζόουνς σε ένα σύντομο gig, στη θέση του πατέρα του...