Έχω ένα πρόβλημα (και ΔΕΝ έχει σχέση με την Εύα Λάσκαρη...)

Από τις 3 του μηνός αντιμετωπίζω ένα σοβαρό πρόβλημα. Νόμιζα ότι το είχα λύσει για πάντα, όταν το Μάρτιο του 2006 εγκατέλειπα τη θαλπωρή μιας ιστορικής και σοβαρής αθηναϊκής εφημερίδας, όπως η "Καθημερινή", για να αναζητήσω τη χαμένη μου τρέλα και την ξεχασμένη αίσθηση της περιπέτειας στο τυχοδιωκτικό και απρόβλεπτο "Πρώτο Θέμα". Μαζί με τα 50 χιλιόμετρα που έκοβα απ' το λογαρισμό τον οποίον πλήρωνα καθημερινά σ' αυτό που μπορείς και να το πεις "χαμένος χρόνος" (το τότε σπίτι μου απείχε 2 λεπτά με το ποδήλατο από το "Πρώτο Θέμα", αλλά 40 λεπτά με το αυτοκίνητο από την "Καθημερινή" -αλλά και πάλι, όταν ακούς ωραίες μουσικές στο δρόμο, μπορείς να οδηγάς για πάντα...), έκοψα και την αναγκαστική μου επαφή -ψυχαναγκαστική ή καταναγκαστική, μικρή σημασία έχει- απ' αυτό που λέμε "βαριά κουλτούρα" και "βαθειά έρευνα". Ήμουν πια ελεύθερος να ξαναγράψω για τα πράγματα που λάτρευα (τα βυζιά, το χέβι μέταλ, το σερφ) και όχι γι' αυτά που "έπρεπε" (τις πυρκαγιές, τον Έλληνα μαέστρο συμφωνικής ορχήστρας που διαπρέπει στη Μόσχα, το γιατί είναι κακό να ντοπάρονται οι αθλητές των Παραολυμπιακών...) και να ξαναπαίξω μήλα με την αμφιλεγόμενη ποπ κουλτούρα μας, αντί να την κυττάζω αφ' υψηλού και μετά να της γυρίζω την πλάτη και να ψάχνω να βρω τι ενδιαφέρει περισσότερο τους αναγνώστες του "Guardian" και της "El Pais", για να το κάνω ένεση και στους δικούς μου.

Τι συνέβη, λοιπόν, στις 3 του Ιουλίου και το πρόβλημά μου ξαναβγήκε στην επιφάνεια (πολύ πιο ήπιο, ωστόσο, και με -τουλάχιστον- απολαυστικό τρόπο); Ο "zelig" άρχισε να postάρει σ' ετούτο εδώ το blog, προσκαλώντας όλους τους αναγνώστες του "Πο Πο Culture!" σε μεθυστικά πάρτι με κοκτέιλ σοβαρού πολιτισμού και εύστοχης παρατήρησης. Και εγώ -αναγνώστης πια στο ίδιο μου το blog- σαγηνεύτηκα τόσο από το παραμύθι του που ανακάλυψα ξαφνικά τον εαυτό μου να αποζητά ξανά την "βαριά κουλτούρα" και την "βαθειά έρευνα" (μολονότι ο φίλτατος συνblogger δεν έφτασε ποτέ σε τέτοια άκρα...) και να ξεχνά τις ανάλαφρες και αφελείς πότε πότε παρατηρήσεις του στον κόσμο που τον περιβάλει. Γοητευμένος απ' όσα διάβαζα για τον Γούντι Άλεν, την Ντι Ντι Μπριτζγουότερ, τον Τεν Τεν και τον Γκλεν Μίλερ, άρχισα να οικτίρω τον εαυτό μου που το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούσε να γράψει υποφερτό κείμενο ήταν οι υπερβολές του "Lost", η μετεγγραφή του Ριβάλντο και τα βυζιά της Όλγας Φαρμάκη.

Ευτυχώς, απόψε πήρα στα χέρια μου το νέο τεύχος του 3ου πιο αγαπημένου μου περιοδικού, γύρισα στη σελίδα 150 και είδα μερικές φωτογραφίες σαν κι αυτές:


Ναι, κάτι σας θυμίζει η φωτογράφιση. Αλλά, όχι, δεν είναι η Χάιντι Κλουμ. Είναι η φαιδρή προσωπικότητα, κοσμική "πανταχοπαρούσα" και τρομακτική χαζόφατσα που ακούει στο όνομα Εύα Λάσκαρη (νικήτρια των Πελοποννησιακών Καλλιστείων με το επώνυμο Καλλιακούδα τότε, αν δεν απατώμαι). Και συνάμα, ο πιο υγρός λόγος που βρήκα για να ασχοληθώ την τελευταία μία ώρα της ζωής μου με κάτι άλλο από τη φιλμογραφία του Γκας Φαν Σαντ, που ξαφνικά έγινε το φετίχ μου για το μήνα Ιούλιο. Και που -δεδομένων των posts για τζαζ, μπλουζ, μάγους και ρατσιστές του zelig- θα στερούσε από το πάντα απαιτητικό κοινό του "Πο Πο Culture!" ένα ειλικρινές ζευγάρι γυναικεία στήθη την περίοδο που ακριβώς το χρειάζεται περισσότερο: λίγο πριν φύγει για διακοπές...

(Η φωτογράφιση έγινε για το περιοδικό Nitro από την Κατερίνα Τσατσάνη)