Σάμαλι, Πετάλι, Κ.Ο.Κ.

Αν έχεις να πας καιρό στο Παρίσι, μια δεκαετία ας πούμε, αυτό που θα σου κάνει εντύπωση θα είναι οι ποδηλάτες. Είναι πάνω από ένας χρόνος τώρα που το νέο δίκτυο ποδηλατοδρόμων -που σχεδιάστηκε να καλύπτει 300 ολόκληρα χιλιόμετρα μέσα στην πόλη- έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό χρηστικότητας που οι Παριζιάνοι το έχουν αγκαλιάσει με πρωτόγνωρη για την μπλαζέ απάθειά τους θέρμη. Βέβαια, και το δίκτυο έχει τις ατέλειές του και οι ποδηλάτες που το καβαλάνε ακόμη περισσότερες. Αποτέλεσμα; Μαζί με την αύξηση των δικυκλιστών, αυξήθηκαν και οι παρανομίες τους, αυξήθηκαν και οι έλεγχοι της αστυνομίας, αυξήθηκαν και τα πρόστιμα... «Πρόστιμο σε ποδηλάτη;» θα μου πεις τώρα με εύλογη απορία. Ναι, φυσικά. Kαι σύμφωνα με τον δικό μας νέο Κ.Ο.Κ. είναι και τσουχτερό –αναλόγως βέβαια της παράβασης- άσχετα αν δεν πρόκειται ποτέ κανένας Έλληνας αστυνομικός να το επιβάλει σε Ελληνα ποδηλάτη. Εκτός κι αν κάτι αλλάξει ξαφνικά και δραστικά στην ποδηλατική μας κουλτούρα και κυρίως στις ποδηλατικές μας διαδρομές (να χαραχθούν, ας πούμε, 50 χιλιόμετρα πρακτικών ποδηλατοδρόμων στο κέντρο της Αθήνας), σενάριο επιστημονικής φαντασίας που δεν επιτρέπει την παράθεση λογικών επιχειρημάτων έχοντας μόνο αυτό σαν δεδομένο...

Για να σε ξαναπάω στο Παρίσι, το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που το ποδήλατο γίνεται mainstream μέσο μεταφοράς, ο ποδηλάτης δεν μπορεί να απαιτεί ειδικά προνόμια σε σχέση με άλλους οδηγούς. Οι Παριζιάνοι, βέβαια, διαμαρτύρονται για ατέλειες στο δίκτυο των ποδηλατοδρόμων τους. Δεν έχουν, ας πούμε, ξεχωριστά φανάρια, όπως στο Άμστερνταμ, με αποτέλεσμα όταν βγαίνει κόκκινο να περιμένουν μαζί με τα αυτοκίνητα και να τρώνε όλο το καυσαέριο. Ε, λοιπόν, οι μισοί Παριζιάνοι προτιμούν να παραβιάσουν το κόκκινο. Μόνο το 2006 έπεσαν 2.186 πρόστιμα γι’ αυτό το λόγο. Άλλη μια αγαπημένη τους συνήθεια είναι η ανάποδη οδήγηση σε μονόδρομο. 387 καμπάνες γι’ αυτό κι άλλες 153 επειδή μιλούσαν στο κινητό. Πώς; Αναγνωρίζεις παρόμοια στοιχεία στη δική σου ποδηλατική συμπεριφορά; Μα φυσικά, αφού όλη η απόλαυση του ποδηλατείν και στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό: να είσαι ο μόνος αναρχικός –και άρα πιο γρήγορος- σε ένα κολλημένο σύμπαν μηχανοκίνητων που ακολουθούν αναγκαστικά τους κανόνες. Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς. Μαζί με την μαζικοποίηση του μέσου, θα αρθούν σταδιακά και οι όποιες ασυλίες απολαμβάνεις ως ποδηλάτης. Και τότε θα αναγκαστείς να ξαναδιαβάσεις προσεκτικά τον Κ.Ο.Κ. και να μάθεις ότι πρέπει να έχεις αντανακλαστικά φώτα μπρος-πίσω, φρένα και στους δύο τροχούς, να μην κουβαλάς συνεπιβάτη (ειδικά ανήλικο), να μη μιλάς στο κινητό, να μην ακούς το iPod σου (σοβαρά τώρα) και να έχεις πάντα τα δύο χέρια στο τιμόνι. Αλλιώς κινδυνεύεις με διάφορα 40ευρα πρόστιμα. Αλλά είπαμε. Μέχρι να γίνουμε Παρίσι, όπου σε 3 μόνο χρόνια αυξήθηκαν κατά 50% οι ποδηλάτες έχουμε πολύ (ποδηλατό)δρομο ακόμη.

(Top Gear, Ιούνιος '07)