Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να δουλεύω. Σκληρά. Έχω να προλάβω τρία deadline. To ένα έχει λήξει προ ημερών. Το άλλο λήγει αύριο στις 11.30 π.μ. Το τρίτο είναι πιο χαλαρό. Θα έπρεπε να με έχει καταβάλει το άγχος. Όμως από χθες έχω μια μόνο σκέψη. Ονειρεύομαι ότι είμαι στη Ρώμη, νωρίς το απόγευμα και απολαμβάνω την ησυχία στο Πάνθεον (ένα από τα αγαπημένα μου μέρη), βλέποντας το φως όπως μπαίνει από την περίφημη τρύπα στο θόλο.
Και μετά, λέει, βγαίνω από εκεί και πηγαίνω λίγο πιο κάτω (Via degli Orfani, 84 (Pantheon) - 00186 Roma) και μπαίνω στο παραδοσιακό καφενείο-καφεκοπτείο Tazza d' oro για να ξαναπιώ τον καλύτερο καφέ του κόσμου (με σήμα την αραπίνα - αθάνατη αποικιοκρατία!)
Και μετά, λέει, βγαίνω από εκεί και πηγαίνω λίγο πιο κάτω (Via degli Orfani, 84 (Pantheon) - 00186 Roma) και μπαίνω στο παραδοσιακό καφενείο-καφεκοπτείο Tazza d' oro για να ξαναπιώ τον καλύτερο καφέ του κόσμου (με σήμα την αραπίνα - αθάνατη αποικιοκρατία!)Εκεί πρωτοδοκίμασα "κανονικό" espresso freddo - κι όχι αυτό το πράγμα που πίνουμε εδώ, που εκείνοι το λένε "freddo shakerato", για να τονίσουν ότι χτυπούν τον καφέ με πάγο (προσοχή στη λέξη shakerato, απόδειξη ότι οι Ιταλοί είναι πάντα χαριτωμένα κιτς).
Όχι, ο κανονικός espresso freddo είναι καφές espresso, που μπαίνει σε μπουκάλια και παγώνει στο ψυγείο. Σερβίρεται σε μικρό ποτήρι σωλήνα (αυτό που εμείς έχουμε για το τσίπουρο, ας πούμε) και βγαίνει σε δύο εκδοχές: dolce και amaro. Και να μην ήμουν διαβητικός, θα διάλεγα το amaro. Με το που πίνεις μια γουλιά, νιώθεις τη γλώσσα σου να μαζεύεται ασυναίσθητα στο βάθος της στοματικής σου κοιλότητας, με τον τρόπο που το ελατήριο του φλίπερ ετοιμάζεται για να εκτοξεύσει τη μπίλια. Μόνο που στη θέση της μπίλιας, βάζεις τα μάτια σου, που πετάγονται από τις κόγχες τους, μόλις πιεις τη δεύτερη γουλιά. Tilt.
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι προτιμούν να το πιουν dolce - είναι ο μοναδικός τρόπος να κατέβει ομαλά στον οισοφάγο σου. Για capuccino freddo ούτε λόγος. Μια φορά τόλμησα να ζητήσω και με κοίταξαν περίεργα, πριν μου σερβίρουν σε ποτήρι του ουίσκι (χαμηλό), το προαναφερθέν ρόφημα με πολύ γάλα (φαντάσου baileys χωρίς αλκοόλ). Έτσι κι αλλιώς, το να παραγγείλεις καπουτσίνο μετά τις 12 το μεσημέρι σε ιταλικό καφέ είναι ένας γρήγορος τρόπος να πεις "είμαι τουρίστας".
Εν πάση περιπτώσει, και τι δεν θα έδινα τώρα για ένα τέτοιο στούκας...
Όχι, ο κανονικός espresso freddo είναι καφές espresso, που μπαίνει σε μπουκάλια και παγώνει στο ψυγείο. Σερβίρεται σε μικρό ποτήρι σωλήνα (αυτό που εμείς έχουμε για το τσίπουρο, ας πούμε) και βγαίνει σε δύο εκδοχές: dolce και amaro. Και να μην ήμουν διαβητικός, θα διάλεγα το amaro. Με το που πίνεις μια γουλιά, νιώθεις τη γλώσσα σου να μαζεύεται ασυναίσθητα στο βάθος της στοματικής σου κοιλότητας, με τον τρόπο που το ελατήριο του φλίπερ ετοιμάζεται για να εκτοξεύσει τη μπίλια. Μόνο που στη θέση της μπίλιας, βάζεις τα μάτια σου, που πετάγονται από τις κόγχες τους, μόλις πιεις τη δεύτερη γουλιά. Tilt.
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι προτιμούν να το πιουν dolce - είναι ο μοναδικός τρόπος να κατέβει ομαλά στον οισοφάγο σου. Για capuccino freddo ούτε λόγος. Μια φορά τόλμησα να ζητήσω και με κοίταξαν περίεργα, πριν μου σερβίρουν σε ποτήρι του ουίσκι (χαμηλό), το προαναφερθέν ρόφημα με πολύ γάλα (φαντάσου baileys χωρίς αλκοόλ). Έτσι κι αλλιώς, το να παραγγείλεις καπουτσίνο μετά τις 12 το μεσημέρι σε ιταλικό καφέ είναι ένας γρήγορος τρόπος να πεις "είμαι τουρίστας".
Εν πάση περιπτώσει, και τι δεν θα έδινα τώρα για ένα τέτοιο στούκας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου