Απόψε, λέω, απόψε, τι θα κάνετε απόψε;

Θα βγείτε απόψε; Κατά πού θα πάτε, με το καλό; (ή κάπως έτσι, δεν είμαι πολύ καλός, όταν μιμούμαι την Καρέζη)
Εγώ πάντως, θα πάω στη Δεξαμενή, για να δω μια από τις καλύτερες κωμωδίες στην ιστορία του σινεμά.


Και μετά την προβολή θα τρέξω στο Frame,

για να φάω σούπα και πάπια, στο πλαίσιο αυτών των θαυμάσιων προβολών μετά δείπνου, με γενικό τίτλο "Σινεμά στο Πιάτο".
Η ζωή είναι ωραία, μερικές φορές...

UPDATE (το επόμενο πρωινό): πήγα - και ήταν θαύμα. Η ταινία είναι ασφαλώς ένα αριστούργημα και είναι εντυπωσιακό το πώς μια ταινία εβδομήντα τόσων ετών μπορεί να ενθουσιάσει τόσο ένα κοινό εκπαιδευμένο αλλιώς. Το σινεμά ήταν γεμάτο και γελούσε συνέχεια. Όσο για το τραπέζι, ήταν ελαφρώς πιο ελιτίστικο από την ταινία - ενδιαφέρον πάντως. Για πρώτο πιάτο είχε ένα είδος σούπας - σε στερεή μορφή, για την ακρίβεια σε μορφή ζελέ. Φαντάσου πηχτή πάπιας και θα είσαι μέσα. Σερβιρισμένο σε ένα κολπάκι με ξηρό πάγο, ώστε να δίνει ένα εφέ κοχλάζοντος, κλείνοντας το μάτι στην σεκάνς των τίτλων. Το δεύτερο πιάτο ήταν μια παραλλαγή της πάπιας πεκίνου, τυλιγμένης με τορτίγια, να παραπέμπει σε σουβλάκι. Mix and match. Γευστικά, ευπρεπές. Το τρίτο πιάτο το περιέγραψε σαφέστατα ο Δημήτρης Αντωνόπουλος, του Αθηνοράματος, που προλόγισε την ταινία μαζί με τον Χρήστο Μήτση: μια τερίν πάπιας με σοκολάτα και πουρέ από σέλερι - ένα "βατό πιάτο" (sic), ανεξαρτήτως αν το μισό κοινό της εκδήλωσης τη βγάζει με μπριζολίκια και μακαρονάδες και πρέπει να ανοίξει λεξικό για να βρει την τερίν. Πάντως γευστικότατο. Ακολούθησε πανακότα με επίγευση πάπιας (ταού κιοξού πάπιας;) και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι - αλλά θα προτιμούσαν μεγαλύτερες μερίδες, φοβάμαι. Την άλλη εβδομάδα έχει βιετναμέζικο - αξίζει.