ΔΙΑΒΑΣΕ - ΔΙΑΔΟΣΕ (τμήμα ξεδιάντροπης διαφήμισης)

Κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του Jazz & Τζαζ.


Ο λόγος που το αναφέρω δεν είναι μόνο επειδή έχω γράψει αρκετά κείμενα εκεί μέσα (όσα τους χρώσταγα όλη τη χρονιά), αλλά κι επειδή έχει ένα εξώφυλλο κουκλί - για να μην αναφέρω τα ενδιαφέροντα κείμενα: πού αλλού θα διαβάσεις ΚΑΙ για τους Cinematic Orchestra ΚΑΙ για τους Poll και για τη Θερινή Ακαδημία Τζαζ στην Κέρκυρα (ανέφερα ότι έκανα συνέντευξη τη Dee Dee Bridgewater;)

Όπως κάθε τεύχος περιλαμβάνει κι ένα CD κομψοτέχνημα, που το προτείνω ως αντίβαρο στα όσα περί Metallica και UNKLE γράφει ο Homo Ludens.

Οδηγίες χρήσης: γυρνάς σπίτι πτώμα από τη δουλειά - κάνεις ντους - φοράς φαρδιά λινά ρούχα - ετοιμάζεις ένα κοκτέιλ (προσωπικά προτιμώ ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί, αλλά whatever) - βάζεις το CD στο CD Player - κάθεσαι στην πιο αναπαυτική καρέκλα του μπαλκονιού σου και απολαμβάνεις την αίσθηση του να γίνεται η ραχοκοκκαλιά σου κρέμα (αν υπάρχει και κορίτσι κοντά, ακόμα καλύτερα - χορεύετε και σε ερωτεύεται για πάντα).
Αυτή είναι η επίδραση του γλυκερού, πλην ακαταμάχητου swing της ορχήστρας του Glenn Miller - όσο για το CD, περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια του που θα ήθελες ποτέ να έχεις. Εκτός από ένα - στο χαρίζω.

Είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα, το πιο χαρούμενο τραγούδι που μπορείς να φανταστείς, δεδομένου του περιεχομένου του, που συνοψίζεται στη φράση "φεύγω για την Ευρώπη, να σκοτωθώ πολεμώντας τους Ναζί, αλλά δεν πειράζει, αρκεί να μη με κερατώσεις, ροδαλή μου αγάπη".

Το τραγούδι αποκτά δραματικότερη σημασία, αν σκεφτείς ότι ο ίδιος ο Μίλερ δεν επέστρεψε ποτέ από την Ευρώπη, καθώς το αεροπλάνο του εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πάνω από τη Μάγχη. Πρόσφατα, δόθηκε στη δημοσιότητα η επίσημη εκδοχή - ότι κατερρίφθη από "φίλια πυρά". Προσωπικά, προτιμώ την ανεπίσημη εκδοχή - ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή στην αγκαλιά Γαλλίδας πουτάνας, στην κατοχική Νότια Γαλλία.

Το αστείο είναι ότι σήμερα λειτουργούν περίπου τρεις επίσημες ορχήστρες με την επωνυμία "Glenn Miller Band" - που παίζουν αυτή τη νοσταλγική μουσική. Μια από αυτές βρέθηκε πριν από δύο χρόνια στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ π.Λ. (προ Λούκου). Πήγα φυσικά, γιατί είμαι sucker για τέτοια πράγματα, αλλά κυρίως γιατί στο πρόγραμμα περιλαμβανόταν και η ορχήστρα του Duke Ellington στο όνομα του οποίου ορκίζομαι - αυτό δεν με κάνει λιγότερο sucker: ο Ellington έχει πεθάνει πάνω από 30 χρονια.

Ανάμεσα στο κοινό ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Παπούλιας και όλη η γενιά του, που άκουσε με νοσταλγία τις γλυκερές μελωδίες του Glenn Miller, παιγμένες από μια άθλια ορχήστρα, αποτελούμενη από βαριεστημένους μουσικούς, ντυμένους με κακόγουστα μπλε ελεκτρίκ κοστούμια. Σε κρουαζιερόπλοια ακούς καλύτερη μουσική.

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα, βγήκε η ορχήστρα του Ellington - η οποία έχει μια σημαντική διαφορά: δεν είναι μια ghost band, αλλά η ίδια ορχήστρα που δημιούργησε ο Έλινγκτον και η οποία βρίσκεται ακόμα σε δράση. Μετά το θάνατο του Duke, τα ηνία πήρε ο γιος του, ο Mercer Ellington, ο οποίος ήταν μέλος της ορχήστρας (τρομπετίστας) από τη δεκαετία του'40 - και που μας έχει χαρίσει κομμάτια όπως αυτό. Κι όταν πέθανε κι ο Mercer (τι να κάνεις), τη σκυτάλη πήρε ο δικός του γιος, ο Paul Mercer Ellington, ο οποίος προτιμά τη μουσική των Rolling Stones από αυτή που κληρονόμησε, αλλά έτσι είναι η ζωή. Αυτός μοιράζεται μέχρι σήμερα την καλλιτεχνική διεύθυνση της ορχήστρας με τον τρομπετίστα Barry Lee Hall Jr. - ο οποίος, μαζί με τον ντράμερ Rocky White, είναι τα μόνα μέλη της μπάντας που έχουν προσληφθεί από τον ίδιο τον Duke, μεγάλη η χάρη Του.

Τα γράφω όλα αυτά για να τονίσω ότι αυτή η μπάντα θα έκανε τον Duke περήφανο: αντί να παίζει μονότονα και βαριεστημένα τις ίδιες μελωδίες με τον ίδιο τρόπο, τις πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα, πάντα στο πνεύμα της τζαζ. Απόδειξη, αυτή η εκτέλεση του Blue Pepper - αρκετά διαφορετική, να μην πω καλύτερη από την πρώτη ηχογράφηση.

Και νομίζω ότι με αυτές τις σκέψεις και αυτούς τους ήχους κατάφερα να ξεθωριάσω όλες τις εντυπώσεις από εκείνα τα "μεταλλικά"...