Γιε γιε γιε (να ρα ρα ρα ρα ρα)

Την Πέμπτη το βράδυ πήγα σε δύο συναυλίες. Στην πρώτη ασχολήθηκα με το DJ set του Μιχάλη Δ. Μου θύμισε εφηβικές εξορμήσεις σε μια υπαίθρια ντίσκο επτάμισι χιλιόμετρα έξω απ’ την Ερέτρια. Ναι, ήταν mid-80s και άρα, το ‘πιασε το νόημα ο Μιχαλάκης, εμείς οι υπόλοιποι δεν το πιάσαμε μάλλον την ώρα που απορούσαμε με τα “Funky Town” και τους Pet Shop Boys, αλλά στο κάτω-κάτω ποιος νοιάζεται; Λες και πήγαμε στο ΟΑΚΑ για ν’ ακούσουμε το Μιχάλη Δ… Στη συνέχεια ασχολήθηκα με την «πολυκατοικία» πίσω από τη σκηνή που φιλοξενούσε κάτι κιθαρίστες, ντράμερ και σαξοφωνίστες, με τον ιδρώτα του headliner (μα, καλά δεν έσκαγε με το κοστούμι;) και με την αγωνία του να επιβάλει τα νερόβραστα ασθενικά τραγούδια της ύστερης θητείας του στην ποπ σ’ ένα κοινό που βρισκόταν εκεί για έναν και μόνο λόγο: για να ουρλιάξει «γιε γιε γιε (να ρα ρα ρα ρα ρα)».

Ευτυχώς, εκεί γύρω στις έντεκα ξεκίνησε η δεύτερη συναυλία. Με συνθηματικό το “Faith”, με κορίτσια ανεβασμένα σε πλάτες αγοριών, αγόρια αγκαλιά με άλλα αγόρια, με τον αυτοσαρκασμό ενός συνειδητοποιημένου καλλιτέχνη και τον ενθουσιασμό του 80s παρελθόντος του, με χιλιάδες LCD οθονίτσες από ισάριθμες μίνι ψηφιακές φωτογραφικές να παίζουν το ρόλο αφηνιασμένων πυγολαμπίδων, ο Τζορτζ Μάικλ με παρέσυρε κι εμένα στο γλέντι του, στο πιο μεγάλο πάρτι που στήθηκε ποτέ στην Αθήνα, που είχε μπόλικο «γιε γιε γιε» και «να ρα ρα ρα ρα ρα» κι ένα φινάλε απελευθερωτικό, σκέτο «Freedom»…

(Για το παρακάτω βιντεάκι είμαι πολύ πολύ περήφανος και οφείλω να ομολογήσω ότι πολύ θα το 'θελα να 'κανε καριέρα στο YouTube. Είναι το πρώτο που τράβηξα με την πρώτη μου ψηφιακή φωτογραφική -λάτρης του φιλμ, γαρ- και μου φαίνεται ότι είναι και πολύ καλό! Δεν είναι;)