James is not a Person

Νοέμβριος 2001, Μαδρίτη. Λίγο καιρό μετά τη λιτή ανακοίνωση στο site τους ότι «το διαλάνε», δύο μήνες μετά την καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ στη ζωή μου, στο Electron Nights του Λυκαβηττού, κάτι λιγότερο από 30 μέρες πριν εμφανιστούν για τελευταία φορά μαζί: έχω κουβαληθεί στην άλλη άκρη της Ευρώπης, εγώ και τρεις φίλες, τελευταία στιγμή, χωρίς εισιτήρια, χωρίς ξενοδοχείο, ο ένας πάνω στον άλλον σ’ ένα youth hostel που θυμίζει οίκο ανοχής της Γερμανίας του Μεσοπολέμου, με μπορντό βελούδινες κουρτίνες στην πόρτα και ραντζάκια για κρεβάτια. Το πρώτο βράδυ δεν είχαμε ούτε καν αυτό. Μετά τη συναυλία κοιμηθήκαμε στο δωμάτιο μιας άλλης φίλης, καμαρούλα μια σταλιά, τρεις στο πάτωμα, δυο στο κρεβάτι. Αφυδάτωση από τις ανάσες. «Γιατί τέτοια ταλαιπωρία;». Για να δω τον Τιμ Μπουθ στο προτελευταίο τραγούδι να σκαρφαλώνει πέρα από τη σκηνή, πάνω στο μπαρ, και οι υπόλοιποι να τραγουδάνε «Come home», αλλά αυτός να φεύγει πιο μακριά. Τότε ήταν που ένιωσα ότι τέλειωσε οριστικά. Κι ότι οι James, το γκρουπ που μας χάρισε το πιο ατμοσφαιρικό άλμπουμ της δεκαετίας του ’90, το «Laid», δεν υπήρχε πια. Φέτος, λέει, δεν άντεξαν άλλο χώρια. Και απόψε θα ‘ρθουν κι από ‘δω. Θα ‘ναι σαν τότε στον Λυκαβηττό; Σαν τη Μαδρίτη; Οπως και να ‘ναι, ξέρω ότι και πάλι θα πάει στα αξέχαστα.

(Big Fish, 15.VII.07)