Τι είναι τώρα αυτά τα Μεταλλικά;

Κάποια στιγμή, βαθειά μέσα στη νύκτα της περασμένης Τρίτης, στεκόμουν όρθιος στην άκρη σχεδόν της λαοθάλασσας, εκεί που θά 'σκαγε το κύμα, ας πούμε, αν υπήρχε κύμα -όμως άλλο θάλασσα κι άλλο λαοθάλασσα, στη λαοθάλασσα το κύμα σκάει κάπου στη μέση προς τα μπροστά και λέγεται slamdancing- και σκεπτόμουν το εξής: Το εθιστικό riff του "Seek and Destory" το πρωτοκόλλησα ένα τέταρτο του αιώνα πριν. Ένα γαμημένο, ένα ολόκληρο τέταρτο του αιώνα πριν. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς το μέγεθος, αλλά μιλάμε για πολύ χρόνο. Θα μπορούσα να είχα δακρύσει -αν δεν ήμουν γνωστό αναίσθητο γαϊδούρι- αλλά τη συγκίνησή μου την εξέφρασα ακαριαίως με ένα κούνημα της κεφαλής, φόρο τιμής στη χαμένη χαίτη της 2ης δεκαετίας της ζωής μου. 25 και βάλε χρόνια ακούω αυτό το συγκρότημα με το αφελές όνομα, που επειδή έπαιζε χέβι-μέταλ αποφάσισε να αποκαλέσει τον εαυτό του Metallica, τόσο απλά, τόσο χύμα, τόσο "πώς είναι δυνατόν να κοπανιέσαι ακόμη μ' αυτά τα Μεταλλικά" που έλεγε κι ένας παλιός συναθλητής μου...

Οι Metallica εδώ και καμμιά δεκαετία έχουν γίνει σχεδόν μισητοί. Ήταν η ιστορία με το Napster, ήταν που άλλαξαν τον ήχο τους και το look τους, ήταν που έχασαν την μπάλα τελείως -δες το αριστουργηματικό "Some Kind of Monster" και θα τους συμπονέσεις ή αντιπαθήσεις, αναλόγως του background και της ψυχολογικής σου κατάστασης εκείνη τη στιγμή. Δεν έπαψαν όμως να είναι το γκρουπ που από το 1983 μέχρι το 1991 έβγαλε 5 από τα κορυφαία μουσικά άλμπουμ όλων των εποχών -και δεν χρειάζεται να είσαι χεβιμεταλάς για να το παραδεχετείς αυτό. Στη συναυλία της 3ης Ιουλίου οι "μισητοί" Metallica του 2007 μετατράπηκαν "εν μια νυκτί" σε καυλωμένα σπυριάρικα της δεκαετίας του '80. Δεν έπαιξαν ούτε ένα τραγούδι από τα τρία τελευταία άλμπουμ τους και επί δυόμισι ώρες επιδόθηκαν σ' ένα ανελέητο "πάρε νά 'χεις" προς το κοινό των 35.000 έκπληκτων μαυροφόρων που στην άκρη του μυαλού τους το είχαν έτοιμο το κράξιμο, αν ο Χέτφιλντ και το παρεάκι του τολμούσαν να την κάνουν νωρίς νωρίς και χωρίς να έχουν θυμηθεί κάτι απ' τα παλιά -κι όλα αυτά με αντίτιμο 60, 80 και 100 ευρώ.

Στη συναυλία πήγα αργά, δεν πρόλαβα καν τους Mastodon, ήπια πολύ λίγο και κάθισα πολύ πίσω. Ο ήχος δεν ήταν και ο ικανοποιητικότερος, σίγουρα δεν ήταν ο δυνατότερος, και η μικρή κλίση του εδάφους δεν μου επέτρεπε να έχω και την καλλίτερη οπτική επαφή με τη σκηνή. Αλλά δεν ξέρω αν μου έφταιγε αυτό που το live μου φάνηκε λίγο -ή έφταιγε που οι τυπάδες μου έδωσαν την εντύπωση ότι θα μπορούσαν να παίξουν ακόμη περισσότερο κι από τις δυόμισι ώρες που μας χάρισαν τελικά. Ναι, δυόμισι ώρες και αυτό δεν είναι αστείο. Δυόμισι ώρες με τραγούδια που θεωρούσα ότι με τίποτε δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν όπως πριν 20 χρόνια τρεις μαλάκες 45άρηδες που θεωρητικά δεν νοιάζονται για τίποτε περισσότερο από το πώς θα τα κονομήσουν. Ξερνώντας κομμάτια σαν το "Whiplash", το "Disposable Heroes" ή το "Seek & Destroy", αποδίδοντας καλλίτερα κι από τότε τα "One", "Fade to Black" και "Battery", "αυτά τα Μεταλλικά" έκλεισαν στόματα και έβαλαν τους 35.000 που ήταν εκεί και τους άλλους 15.000 που δεν πήγαν λόγω κόστους ή λόγω απέχθειας προς αυτό που έχουν γίνει οι Metallica σήμερα σε δεύτερες σκέψεις. Εγώ πάλι, είχα κολλήσει με κάτι άλλο και κατηγόρησέ με για εμμονή με τα 80s: Όταν έγραφαν τραγούδια σαν το "One", όταν τραγουδούσαν "Back to the Front / You will Die / When I Say you must Die", όταν στο εξώφυλλο του "Master" ζωγράφιζαν εκείνο το νεκροταφείο, ο κόσμος αυτός ήταν πιο αθώος και κάποια από τα μηνύματά τους δεν είχαν και πολύ νόημα. Τώρα, εκείνα τα 5 άλμπουμ, από το '83 ως το '91, είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Τα είχα όλα σε κασέτες. Χθες το βράδυ τα κατέβασα απ' το eMule. Σήμερα κάθομαι και τα ακούω ξανά. Και μου φαίνονται ακόμη καλλίτερα απ' ότι μου φαίνονταν τότε...