Έχω ένα άγχος, που με κατατρώει: μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ότι είναι η μοίρα της ποπ κουλτούρας να ανανεώνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα κάποια έργα και πρόσωπα να σβήνουν από τη συλλογική μνήμη. Δεν μπορώ να ανεχτώ το ότι μεγαλώνουν γενιές που δεν έχουν ιδέα για τον Artie Shaw, το Mickey Rooney, το Μικρό Ήρωα, το Μπλεκ, τον Φερναντέλ, τον Τρουένο, τον Ιππότη της Ασφάλτου, τον Τζον Μπελούσι και τον Λουί Ντε Φυνές. Η αλήθεια είναι ότι η προσκόλλησή μου με τη μαζική κουλτούρα του παρελθόντος ξεπερνάει συχνά τα όρια της υγιούς ενασχόλησης, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει. Είναι ένας συνεχής αγώνας, μια μικρή σταυροφορία: η διάσωση και η διάδοση όσων περισσότερων συμβόλων της ρετρό μαζικής κουλτούρας γίνεται. Πού και πού, συναντώ και ευνοϊκές συνθήκες: η εμμονή του Χόλιγουντ να ανακυκλώνει παλιά σίριαλ επανέφερε στην επικαιρότητα διάφορα τέτοια δείγματα πολιτισμού - από τους υπέροχους Εκδικητές μέχρι τους Άγγελους του Τσάρλι, που στόλισαν το μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα του Mega, φέτος.
Έτσι, τώρα, νιώθω πανευτυχής που μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες θα βγάλει το καλοκαίρι χαρίζοντας στο κοινό της τα DVD του Χωροφύλακα Λουί Ντε Φυνές. Σκέψου το: αυτή τη στιγμή, υπάρχουν παιδιά 20-25 ετών που δεν έχουν ιδέα ποιος είναι ο θρυλικός κωμικός, καθώς δεν είχαν καμιά ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη δουλειά του. Μόνο στην αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, μπορεί καμιά φορά, κάποιο περιθωριακό κανάλι (έχω στο μυαλό μου το New Channel) να έδειχνε κανένα "Φαντομά" ή το "Χωροφύλακα στη Νέα Υόρκη" (και μόνο αυτό). Για την υπόλοιπη ιδιωτική τηλεόραση, ταινία παλαιότερη από δεκαετία και που να μη μιλάει αγγλικά, απλώς δεν υπάρχει. Τι μένει; Η ΕΡΤ, όποτε θυμάται να κάνει κανένα αφιέρωμα. Όσο για το σινεμά, από τότε που άρχισαν οι εταιρίες διανομής να σέβονται την οδηγία που τις αναγκάζει να καταστρέφουν τις κόπιες όταν περάσουν τρία χρόνια, πρέπει να γίνουν ειδικές επανεκδόσεις, για να δούμε παλιές ταινίες - στα θερινά.
Δεν είμαι σίγουρος, αλλά παλιότερα, δεν πρέπει να ήταν έτσι. Μεγάλωσα στη δεκαετία του '80 - μια εποχή που στα βίντεοκλαμπ μπορούσες να βρεις ολόκληρη τη φιλμογραφία του Αλέν Ντελόν και του Τσακ Νόρις, αλλά και το Μεγάλο Φαγοπότι του Φερέρι.
Προσωπικά, ήμουν τυχερός και σε κάτι ακόμα: ήμουν παιδί στρατιωτικού, που σημαίνει ότι περνούσα τα καλοκαίρια μου στο Θέρετρο των Αξιωματικών της Αεροπορίας, στο Ζούμπερι. Εκεί, υπήρχαν δύο θερινοί (φυσικά) κινηματογράφοι: ένας για τους ενηλίκους κι ένας για τα παιδιά. Στον ένα έβλεπα όλες τις "μεγάλες" ταινίες της χρονιάς (π.χ. το "Μάρτυρα Εγκλήματος", το "Πορφυρό Χρώμα", το "Πέρασμα στην Ινδία", το "Πέρα από την Αφρική" κ.ο.κ.) - ενώ η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να πηγαίνω κρυφά στις "ακατάλληλες" (σιγά τις ακατάλληλες: η "Προφητεία", το "Κάποτε στην Αμερική", και η "Ατέλειωτη Αγάπη" του Ζεφιρέλι, που ελπίζαμε ότι θα έχει τσόντα, αλλά πού...). Ο δε "παιδικός" κινηματογράφος ήταν η πραγματική έκπληξη, γιατί έπαιζε από το "Back to the Future", καρτούν του Ντίσνεϊ (και τις αντίστοιχες παιδικές ταινίες, όπως το "Μάγισσες και Σκουπόξυλα") μέχρι Μπαντ Σπένσερ-Τέρενς Χιλ, Λουί Ντε Φινές και Γούντι Άλεν! (ναι, για κάποιο λόγο, οι υπεύθυνοι προγράμματος θεωρούσαν τον Υπναρά παιδικό).
Σημειωτέον: πολλές από αυτές τις ταινίες, ήταν παλιότερες του '80, που σημαίνει ότι είτε τα πράγματα ήταν όντως πιο χαλαρά, είτε ότι το θέρετρο ξεχνούσε να επιστρέψει τις ταινίες. Σε κάθε περίπτωση, εγώ βγήκα κερδισμένος.
Δεν θυμάμαι πόσων ετών ήμουν, όταν είδα το Χωροφύλακα του Σεν Τροπέ, καθισμένος στο χαλίκι (οι καρέκλες ήταν όλες κατειλημμένες), θυμάμαι όμως έντονα το αίσθημα της απόλαυσης μιας ανέμελης, καλόκαρδης κωμωδίας. Θυμάμαι να κατουριέμαι από τα γέλια με τις μούτες του Ντε Φυνές και θυμάμαι να βγαίνω από το σινεμά σφυρίζοντας το τραγουδάκι* πανετυχής κι ερωτευμένος με την πρωταγωνίστρια - τη Ζενεβιέβ Γκραντ, που έπαιζε την κόρη του χωροφύλακα. Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο - και όχι η τελευταία.
Είμαι αντίθετος με την πρακτική του να μοιράζουν οι εφημερίδες DVD, CD, σπίτια, βιβλία και γενικότερα να βασίζουν τις πωλήσεις τους σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δημοσιογραφική εργασία, αλλά θα υποκύψω - θα αγοράσω όλες τις ταινίες του "Χωροφύλακα" που δίνει η "Καθημερινή", έστω κι αν ξέρω ότι δεν θα ξανανιώσω το ίδιο, όταν τις δω. Ήδη, η Ζενεβιέβ Γκραντ μου φαίνεται τρομακτικά ξενέρωτη. Απορώ τι της είχα βρει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου