Django Weekend: Minor Swing

Είναι μεσημέρι παρασκευής - δύο εβδομάδες πριν τις διακοπές. Ο εγκέφαλός μου είναι ήδη μισολιωμένος από τις θερμοκρασίες των προηγούμενων ημερών. Έχω ξυπνήσει από τις 8 με πονοκέφαλο για να τελειώσω ένα γαμοκείμενο που χρωστάω δύο εβδομάδες (έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ καθυστέρησης, αν και είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποια μελανή σελίδα στην καριέρα μου που να έχω ξεχάσει, για αυτοπροστασία). Μόλις το έδωσα, αντί για την ανακούφιση που νιώθω συνήθως, είχα την ανάγκη να ξαπλώσω σε εμβρυακή στάση, κοιτώντας το κενό.

Και σ' αυτόν τον φιλόξενο συνήθως χώρο, θεωρούμαι ως η δύναμη της συντήρησης και της βαριάς κουλτούρας, που απειλεί να καθαρίσει το blog από τις γυμνές γυναίκες (αν και χθες απέδειξα το αντίθετο).

Μόνο ένα πράγμα μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση: η μουσική του Django Reinhardt.
Και για να αποδείξω ότι δεν είμαι (μόνο) ένας στερεοτυπικός ρετρολάγνος jazzfan, ορίστε η πιο πρόσφατη εκτέλεση του Minor Swing που κυκλοφορεί, από ένα τρίο με το εξωτικό όνομα Belleruche (μια τραγουδίστρια, ένας κιθαρίστας κι ένας dj). Τους ανακάλυψα σε μια αξιόπιστη πηγή μουσικής ενημέρωσης, το aurgasm, που τους συγκρίνει με τους Moloko (υποθέτω ότι το λέει για καλό). Μου αρέσει η εκτέλεση. Μου αρέσει που δεν μένουν πιστοί στο κομμάτι, αλλά το χρησιμοποιούν σαν εφαλτήριο, μου αρέσει η φωνή της τύπισσας και o καλώς εννοούμενος ερασιτεχνισμός - τι κρίμα που τα beach bar δεν παίζουν τέτοια μουσική.

Το ότι εν έτει 2007, μια σύνθεση εβδομήντα ετών καταφέρνει να διατηρεί τόση φρεσκάδα, είναι μια ακόμη απόδειξη της ιδιοφυΐας του Django και του Quintette du Hot Club de France. Στην εποχή του δε, ήταν σοκ - δεν έμοιαζε με τίποτα. Πατούσε πάνω στη τζαζ, τις λαϊκές μουσικές της Ευρώπης, την τσιγγάνική παράδοση, αλλά διεκδικούσε το δικό του χώρο. Και ήταν ένα κομμάτι που έβγαζε φλόγες. Κι ακόμα να σβήσει.

Το σουξέ του ήταν τέτοιο που το διεκδίκησαν όλοι - από τους ακορντεονίστες της γαλλικής musette, σαν τον Jo Privat, μέχρι τους straight jazzmen του '50.

Εδώ, ένας από αυτούς, ο θρυλικός Barney Wilen, αυτοεξόριστος Αμερικανός στο Παρίσι, το ερμηνεύει με τον χαρακτηριστικό του cool τρόπο, μαζί με τα 3/4 του Modern Jazz Quartet: τον Milt Jackson (στο πιάνο, αντί για το βιμπράφωνο), τον Percy Heath (μπάσο) και τον Kenny Clarke (τύμπανα).

Σκέτη απόλαυση - αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το ενθουσιώδες "Oh, yeah!" που βγάζει ο Django στο original.

Ωραία. Άντε να δούμε τώρα αν θα περάσει ο πονοκέφαλος.