Την Εκκλησία μου για έναν διάδοχο!

Ο «γαύρος» λατρεύει τον Θρύλο, όχι τον εκάστοτε Λεμονή. Ο επενδυτής πιστεύει στον ΟΤΕ, όχι στον πρόεδρό του. Ο Ελληνας πιστός, πάλι, μήπως πιστεύει λιγότερο στην Εκκλησία και λατρεύει περισσότερο τον επικεφαλής της; Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται ότι ειδικά στην περίπτωση της ασθένειας του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου όλοι έχουν φρικάρει που έξω από το «Αρεταίειο» έχουν ανοίξει τα πηγαδάκια διαδοχής; Δεν είναι η Εκκλησία της Ελλάδας άλλη μία ομάδα; Αλλος ένας οργανισμός; Όχι προσωποπαγής, αλλά ένας θεσμός που θα συνεχίζει την πορεία του ανεξαρτήτως του ποιος βρίσκεται στην κεφαλή του; Όπως και σε κάθε σύλλογο, εταιρεία ή παρέα, όταν ο «αρχηγός» τίθεται εκτός μάχης (προσωρινά ευχόμαστε, εν προκειμένω), δεν επιλέγεται πάντα κάποιος που θα την οδηγήσει, αν το «αύριο» γίνει ξαφνικά αβέβαιο; Εκτός και αν στην Ελλαδική Εκκλησία, κλήρος και ποίμνιο ανακάλυψαν στο πρόσωπο του Χριστόδουλου την υπέροχη ιδιότητα του «βασιλιά των δημοσκοπήσεων» που τόσο καιρό τους έλειπε και τώρα θεωρούν ασεβή και μόνο την ιδέα ότι θα τη χάσουν. Ισως, πάλι, να είναι απλώς υπερβολικοί και ανίκανοι όλοι αυτοί οι «εκπρόσωποί» τους, που στο όνομα των πιστών πουλάνε προσευχές και δεήσεις, αντί να ασχοληθούν με τη σοβαρή πολιτική διάσταση του ζητήματος. Και η πλάκα είναι ότι στο τέλος θα βρεθούν με έτοιμο τον διάδοχο και δεν θα έχουν καν πάρει είδηση από πού στον διάολο (συγγνώμη, στον Θεό) τους προέκυψε.

(Big Fish, 15.VII.2007)