Cinderella - Don't Know What You've Got
Υπάρχει μια μεγαλειώδης σκηνή στον "Παλαιστή" του Αρονόφσκι, μια σκηνή δύο-τριών το πολύ λεπτών, ελάχιστα σημαντική για την ταινία -με την έννοια ότι εκεί συμβαίνει μεν κάτι που ήλπιζες να συμβεί, αλλά τίποτε δεν αλλάζει τελικά στην ροή αυτού του ωμού υπαρξιακού δράματος που από προχθές λατρεύεται στις αθηναϊκές αίθουσες-, μια σκηνή που στην ουσία δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από απόδειξη της μαεστρίας ενός κορυφαίου σκηνοθέτη. Ένα κλείσιμο ματιού στο κοινό του (το γεννημένο τη δεκαετία του '70, όχι αργότερα!) -και πάμε πάλι πίσω στη δουλειά μας...
Ο Μίκυ Ρουρκ λικνίζεται εντελώς γελοία, υποδυόμενος την Μαρίζα Τομέι (τον χαρακτήρα που παίζει η Μαρίζα Τομέι στο έργο, τέλος πάντων, μια γριά στριπτιζού δηλαδή) μέσα σε ένα ελεεινό μπαρ, υπό τον ήχο του "Round and Round" των Rat Attack. Το θέαμα είναι εντελώς θλιβερό, αλλά εκείνη εκστασιάζεται. Ταυτίζεται με όλο αυτό το εντελώς decadent '80s τοπίο, τη φθηνή και εξωφρενικά παγωμένη μπίρα (Coors ή κάτι εξίσου άνοστο...), τη φθηνή hard rock κόπια του ούτως ή άλλως όχι ιδιαιτέρως ποιοτικού hard rock πρότυπου που έθεταν εκεί γύρω στο '85 οι Motley Crue, οι Poison και οι Cinderella αυτού του κόσμου, τη φθηνή ατμόσφαιρα ρομαντίλας που θα οδηγήσει σ' ένα πεταχτό φιλί κι ένα σφίξιμο εκεί που το τζιν στενεύει απότομα... Ω ναι! Αυτή η σκηνή είναι όλη η ταινία. Δύο θλιβεροί απόκληροι, δύο τελειωμένοι ζητιάνοι του "είναι", δύο υποσημειώσεις στο περιθώριο της ζωής, βιώνουν επιτέλους κάτι: Είναι η αποφορά από τη σαπίλα τους, αλλά είναι κάτι. Είναι ό,τι έχει απομείνει από τότε που ήταν νέοι και ωραίοι, από τότε που όλα ήταν νέα και ωραία, κι ας μην ήταν ποιότητας ΑΑΑ, κι ας μην ήταν Louis Vuitton και Moncler, κι ας μην ήταν Arcade Fire και Flying Lotus.
Και ακριβώς τη στιγμή που νιώθεις ότι σε ρουφάει ο Αρονόφσκι μέσα σ' ένα θαύμα, ο Ρουρκ ξερνάει μία ακόμη ατάκα. Που κάνει το θαύμα πραγματικό θαύμα. Στον απ' έξω ίσως ακουστεί αστεία, αλλά -μαλάκα μου- πόση αλήθεια φτύνει ο μάγκας! Πόσες φορές κι αν έχουμε πει την ίδια ατάκα με το Μιχαλάκη, πόσο γελάσαμε -σφιγμένοι στην ψυχή- όταν την ακούσαμε από το ηχοσύστημα του Cinemax. "Τι γαμάτα που ήταν τα '80s. Guns n' Roses, (Motley) Crue, Cinderella... Μέχρι που ήλθε αυτό το μουνί ο Κομπέιν και τα γάμησε όλα!".
Με ρώτησε πριν λίγο μια από τις γυναίκες της ζωής μου: "Και τι γράφεις τώρα;". Της απάντησα: "Ίσως δεν το καταλάβεις. Γράφω για κάτι που γινόταν όταν εσύ γεννιόσουν ακόμη...". Γεννήθηκε το 1983. Ήταν, δηλαδή, μόλις πέντε ετών όταν οι Cinderella τραγουδούσαν αυτό το μπαλαντοειδές ροκάκι που μας έκανε να δακρύζουμε μια στο τόσο -ΟΚ, πιο πολύ τα κορίτσια, μην το κάνουμε και εντελώς γκέι το post τώρα-, ήταν τόσο μικρή, τόσο πιτσιρίκα όταν κάναμε headbanging στα μωσαϊκά των σχολικών πάρτυ με Twisted Sister και Quiet Riot, όταν ανάβαμε φωτιές στις παραλίες και παίζαμε Scorpions στις ξεκούρδιστες κιθάρες, όταν στήναμε πειρατικούς σταθμούς και πατούσαμε play για τους Firehouse στα κασετόφωνα (εννοείται ότι παίζαμε κασέτες -ΕνΝοείται!), που δεν ξέρω πώς να της το εξηγήσω.
Ο Ρουρκ και η Τομέι, ο "Κριός" και η "Παμ" του Αρονόφσκι, ακούν Rat Attack και ζουν. Εγώ ακούω Rat Attack και -γαμώ το- δεν ξέρω τι κάνω. Δεν ξέρω αν θλίβομαι πιο πολύ απ' όσο πετάω στον αέρα και ρίχνω ένα χαστούκι στο ταβάνι. Ναι, και μετά ήλθε αυτό το μουνί ο Κομπέιν και τα άλλαξε όλα. Τα έκανε πιο δύσκολα. Πιο απαιτητικά. Κάποτε ήταν ένα-δύο ακόρντα, ένα σκισμένο τζιν, λίγο πιο μακρύ μαλλί, "Every Rose Has It's Thorn" και "Living on a Prayer", κάποτε ήταν τα αγόρια στη μια γωνιά, τα κορίτσια στην άλλη, κάποτε ήταν απλά ένα κι ένα κάνουν δύο, τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα θολώνω όταν η Lily Allen τραγουδά για τον οργασμό που δεν έρχεται, πνίγομαι στον κυνισμό της, αγχώνομαι -κι ας μην είμαι εγώ ο ανίκανος εραστής της-, πικραίνομαι που η Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ δεν με καταλαβαίνει (αυτή κι αν είναι η αποκάλυψη της ταινίας, στο ρόλο της κόρης του Ρουρκ). Ρε πούστη μου, πώς τα δυσκολέψαμε τα πράγματα έτσι; Ξανακούω τους Cinderella να γκρινιάζουν πάνω σ' αυτή τη μπαλάντα που τόσο μας έγδερνε την καρδιά τότε και σχεδόν βάζω τα γέλια. Πότε έγινα τόσο σκληρός; Ο Ρουρκ και η Τομέι, ο "Κριός" και η "Παμ", ακούν Cinderella και υπάρχουν. Κουβαλάνε μαζί τους όλο το τίποτε των '80s, κουβαλάνε μαζί τους όλη την απλότητα μιας εποχής που το να μη φοράς Timberland δεν πείραζε και τόσο, κουβαλάνε μαζί τους όλη την αθωότητα του τότε που "το αγόρι αγαπούσε το κορίτσι και μετά παντρευόντουσαν κι έκαναν οικογένεια κι εκείνος -εννοείται- πουλούσε το ΧΤ και έκοβε τις σούζες".
Tρέμω στο ενδεχόμενο δεκαπέντε χρόνια από τώρα να ακούω Black Kids και να με πιάνει ρίγος. Φοβάμαι, αγχώνομαι, τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μετά από δυο δεκαετίες θα με θυμάμαι στα καλά μου και θα πνίγω την παρακμή μου σε νότες και αποκόμματα μιας τελειωμένης εποχής. Δεν θέλω "τα καλά μου" να είναι αυτά που ζω τώρα. Ο γαμημένος ο "Παλαιστής" μου γέμισε το μυαλό με ακόμη περισσότερες σκοτούρες. Άντε γαμήσου Αρονόφσκι. Άντε γαμήσου κι επειδή έχεις στο κρεββάτι σου την πιο τέλεια γυναίκα που κυκλοφορεί στον πλανήτη Γη. Και μάθε να διαλέγεις κοστούμι μαλάκα!
Άντε γαμήσου κι εσύ Ρέιτσελ Βάις -με κάποιον άλλον. Να φάει κέρατο ο μαλάκας, να συνέλθει, να σταματήσει να μας γεμίζει το κεφάλι με Accept και Σπρίνγκστιν, με περασμένα μεγαλεία, πηδηχτερές φιγούρες πάνω απ' το καναβάτσο, θλίψη, κατάθλιψη και κατάντια. Άει στο διάολο.
Bruce Sprinstreen - The Wrestler
Ο Μίκυ Ρουρκ λικνίζεται εντελώς γελοία, υποδυόμενος την Μαρίζα Τομέι (τον χαρακτήρα που παίζει η Μαρίζα Τομέι στο έργο, τέλος πάντων, μια γριά στριπτιζού δηλαδή) μέσα σε ένα ελεεινό μπαρ, υπό τον ήχο του "Round and Round" των Rat Attack. Το θέαμα είναι εντελώς θλιβερό, αλλά εκείνη εκστασιάζεται. Ταυτίζεται με όλο αυτό το εντελώς decadent '80s τοπίο, τη φθηνή και εξωφρενικά παγωμένη μπίρα (Coors ή κάτι εξίσου άνοστο...), τη φθηνή hard rock κόπια του ούτως ή άλλως όχι ιδιαιτέρως ποιοτικού hard rock πρότυπου που έθεταν εκεί γύρω στο '85 οι Motley Crue, οι Poison και οι Cinderella αυτού του κόσμου, τη φθηνή ατμόσφαιρα ρομαντίλας που θα οδηγήσει σ' ένα πεταχτό φιλί κι ένα σφίξιμο εκεί που το τζιν στενεύει απότομα... Ω ναι! Αυτή η σκηνή είναι όλη η ταινία. Δύο θλιβεροί απόκληροι, δύο τελειωμένοι ζητιάνοι του "είναι", δύο υποσημειώσεις στο περιθώριο της ζωής, βιώνουν επιτέλους κάτι: Είναι η αποφορά από τη σαπίλα τους, αλλά είναι κάτι. Είναι ό,τι έχει απομείνει από τότε που ήταν νέοι και ωραίοι, από τότε που όλα ήταν νέα και ωραία, κι ας μην ήταν ποιότητας ΑΑΑ, κι ας μην ήταν Louis Vuitton και Moncler, κι ας μην ήταν Arcade Fire και Flying Lotus.
Και ακριβώς τη στιγμή που νιώθεις ότι σε ρουφάει ο Αρονόφσκι μέσα σ' ένα θαύμα, ο Ρουρκ ξερνάει μία ακόμη ατάκα. Που κάνει το θαύμα πραγματικό θαύμα. Στον απ' έξω ίσως ακουστεί αστεία, αλλά -μαλάκα μου- πόση αλήθεια φτύνει ο μάγκας! Πόσες φορές κι αν έχουμε πει την ίδια ατάκα με το Μιχαλάκη, πόσο γελάσαμε -σφιγμένοι στην ψυχή- όταν την ακούσαμε από το ηχοσύστημα του Cinemax. "Τι γαμάτα που ήταν τα '80s. Guns n' Roses, (Motley) Crue, Cinderella... Μέχρι που ήλθε αυτό το μουνί ο Κομπέιν και τα γάμησε όλα!".
Με ρώτησε πριν λίγο μια από τις γυναίκες της ζωής μου: "Και τι γράφεις τώρα;". Της απάντησα: "Ίσως δεν το καταλάβεις. Γράφω για κάτι που γινόταν όταν εσύ γεννιόσουν ακόμη...". Γεννήθηκε το 1983. Ήταν, δηλαδή, μόλις πέντε ετών όταν οι Cinderella τραγουδούσαν αυτό το μπαλαντοειδές ροκάκι που μας έκανε να δακρύζουμε μια στο τόσο -ΟΚ, πιο πολύ τα κορίτσια, μην το κάνουμε και εντελώς γκέι το post τώρα-, ήταν τόσο μικρή, τόσο πιτσιρίκα όταν κάναμε headbanging στα μωσαϊκά των σχολικών πάρτυ με Twisted Sister και Quiet Riot, όταν ανάβαμε φωτιές στις παραλίες και παίζαμε Scorpions στις ξεκούρδιστες κιθάρες, όταν στήναμε πειρατικούς σταθμούς και πατούσαμε play για τους Firehouse στα κασετόφωνα (εννοείται ότι παίζαμε κασέτες -ΕνΝοείται!), που δεν ξέρω πώς να της το εξηγήσω.
Ο Ρουρκ και η Τομέι, ο "Κριός" και η "Παμ" του Αρονόφσκι, ακούν Rat Attack και ζουν. Εγώ ακούω Rat Attack και -γαμώ το- δεν ξέρω τι κάνω. Δεν ξέρω αν θλίβομαι πιο πολύ απ' όσο πετάω στον αέρα και ρίχνω ένα χαστούκι στο ταβάνι. Ναι, και μετά ήλθε αυτό το μουνί ο Κομπέιν και τα άλλαξε όλα. Τα έκανε πιο δύσκολα. Πιο απαιτητικά. Κάποτε ήταν ένα-δύο ακόρντα, ένα σκισμένο τζιν, λίγο πιο μακρύ μαλλί, "Every Rose Has It's Thorn" και "Living on a Prayer", κάποτε ήταν τα αγόρια στη μια γωνιά, τα κορίτσια στην άλλη, κάποτε ήταν απλά ένα κι ένα κάνουν δύο, τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα θολώνω όταν η Lily Allen τραγουδά για τον οργασμό που δεν έρχεται, πνίγομαι στον κυνισμό της, αγχώνομαι -κι ας μην είμαι εγώ ο ανίκανος εραστής της-, πικραίνομαι που η Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ δεν με καταλαβαίνει (αυτή κι αν είναι η αποκάλυψη της ταινίας, στο ρόλο της κόρης του Ρουρκ). Ρε πούστη μου, πώς τα δυσκολέψαμε τα πράγματα έτσι; Ξανακούω τους Cinderella να γκρινιάζουν πάνω σ' αυτή τη μπαλάντα που τόσο μας έγδερνε την καρδιά τότε και σχεδόν βάζω τα γέλια. Πότε έγινα τόσο σκληρός; Ο Ρουρκ και η Τομέι, ο "Κριός" και η "Παμ", ακούν Cinderella και υπάρχουν. Κουβαλάνε μαζί τους όλο το τίποτε των '80s, κουβαλάνε μαζί τους όλη την απλότητα μιας εποχής που το να μη φοράς Timberland δεν πείραζε και τόσο, κουβαλάνε μαζί τους όλη την αθωότητα του τότε που "το αγόρι αγαπούσε το κορίτσι και μετά παντρευόντουσαν κι έκαναν οικογένεια κι εκείνος -εννοείται- πουλούσε το ΧΤ και έκοβε τις σούζες".
Tρέμω στο ενδεχόμενο δεκαπέντε χρόνια από τώρα να ακούω Black Kids και να με πιάνει ρίγος. Φοβάμαι, αγχώνομαι, τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μετά από δυο δεκαετίες θα με θυμάμαι στα καλά μου και θα πνίγω την παρακμή μου σε νότες και αποκόμματα μιας τελειωμένης εποχής. Δεν θέλω "τα καλά μου" να είναι αυτά που ζω τώρα. Ο γαμημένος ο "Παλαιστής" μου γέμισε το μυαλό με ακόμη περισσότερες σκοτούρες. Άντε γαμήσου Αρονόφσκι. Άντε γαμήσου κι επειδή έχεις στο κρεββάτι σου την πιο τέλεια γυναίκα που κυκλοφορεί στον πλανήτη Γη. Και μάθε να διαλέγεις κοστούμι μαλάκα!
Άντε γαμήσου κι εσύ Ρέιτσελ Βάις -με κάποιον άλλον. Να φάει κέρατο ο μαλάκας, να συνέλθει, να σταματήσει να μας γεμίζει το κεφάλι με Accept και Σπρίνγκστιν, με περασμένα μεγαλεία, πηδηχτερές φιγούρες πάνω απ' το καναβάτσο, θλίψη, κατάθλιψη και κατάντια. Άει στο διάολο.Bruce Sprinstreen - The Wrestler
14 σχόλια:
γεια χαρά homo ludens!
καταρχήν να μιλάς καλύτερα για τους νεκρούς.
ευτυχώς που ήρθε αυτό το μουνί ο κομπέην και τα άλλαξε όλα.
[η φράση που αναφέρεις στην ταινία πρωτοειπώθηκε από τον τραγουδιστή των def leppard]
εγώ που γεννήθηκα το 1984 δεν θέλεις να ξέρεις τι γνώμη έχω για τον άξελ πόουζ και τους ομοίυς του.
ο κολλητούς μου λατρευει τα ποζεράδικα των 80's, οταν μου βάζει να ακούσω νομίζω ότι είναι το χειροτερο μαρτύριο που μπορεί να μου κάνει καποιος. [γκερλς γκερλσ γκερλσ... κοντεψα να αλλάξω φύλλο]
ευτυχώς που ήρθε ο μεσσίας.
ταινιάρα by the way. μακάρι ο μίκυ να πάρει και το όσκαρ. ο σων πεν εχει ήδη ένα, ο μίκυ πότε θα ξαναέχει τέτοια ευκαιρία?
Παραβλέπω ότι οι γυναίκες της ζωής σου γεννήθηκαν το '83(που σημαίνει ότι σου χαρίζω όλες τις Έβαν Ρέιτσελ Γουντ του κόσμου για τη Μαρίσα Τομέι)και λέω μόνο:
Respect
εκανε και σ'εμενα εντυπωση αυτη η ατακα.
την καλησπερα μου.
Κοίτα γουστάρω poser, έχουν ωραία μουσική, έτσι χαρούμενη και πολύ ωραίες μπαλάντες, αν και ουσιαστικά είναι rock με pop κουλτούρα. Αν τα συγκρίνουμε βέβαια στιχουργικά και μουσικά με καλό Metal ( δηλαδή όχι death, black και λοιπές σαβούρες )είναι αρκετά πίσω, ή ακόμα καλύτερα με blues ( άλλος νταλκάς ). Τώρα για τον Κομπέιν και την grundge τι να πω, πρέπει να μην έχει κάθολου μουσική παιδεία κανείς για να ακούει τέτοιες σαβούρες. Έβλεπα στα 100 greatest guitar solos το Smells Like Teen Spirit, μα ρε παιδιά το τραγούδι δεν έχει καν solo, μην πω για το "riff" στα κουπλέ που είναι ένα απλό "Τιν Τιν", καλά ο "στίχος"...
Συγκλονιστικό ποστ.
Δεν ήταν μόνο τα μέγιστα συγκροτήματα που αναφέρεις.
Ήταν και τα coin-op (ηλεκτρονικάδικα), στην κάνιγγος, στις συνοικίες, στις καλοκαιρινές διακοπές.Double Dragon, Out run, Arkanoid (με την κορυφαία μουσική).
Αλλά και η εποχή του VHS, τότε που γνωρίσαμε τις χόρροριες, το καράτε, την ελληνική τσόντα (κατά την γνώμη μου κορυφαία παγκοσμίως).
Τότε που θέλαμε να γίνουμε ο καράτε κιντ.
Τι να πούμε όμως και για την μπάλα - σαραβάκο, κωφίδη, μπατσινίλα, φούνες αλλά και για τις στολές της εποχής.Ο τελικός του κυπέλλου βάζελος-γαύρος με πέναλντι στο τέλος, Σαργκάνης και δημόπουλος.
Άρης στην ευρώπη στο μπάσκετ με μακάμπι.
Βαβούρα, Μινιόν.
Νιώθει κανένας σήμερα αυτό που νιώθαμε όταν γράφαμε κασέτα με ευαίσθητες μπαλάντες για να βγάλουμε γκόμενα; (θυμίζω τις ΤDK αν θυμάμαι καλά που είχαν και μικρά αυτοκόλλητα με κιθαρίτσες);
Και σιγά-σιγά όλα αυτά εξαφανίστηκαν, ήρθαν τα 90ς, η πιο αποτυχημένη δεκαετία στην ιστορία του παγκόσμιου πολιτισμού.
Τα 00ς πάντως κάτι είχαν να πουν - δυστυχώς όμως είναι πολύ αργά για εμάς πλέον.
@ Ανώνυμος, Snaporaz: Ώπα, για μισό λεπτό... Μάλλον παρερμηνεύθηκε το νόημα αυτών που έγραψα. (Λογικό, έτσι που μιλάω σαν αυτιστικός!)
Ποιος γαμεί το poser metal και τα μπλιμπλίκια, ποιος νοιάζεται για το τι κληροδότησε ο Κομπέιν στην παγκόσμια κουλτούρα; ΟΚ, έχω χίλια πράγματα να πω, χίλια να γράψω, χίλια να θυμηθώ για όλα αυτά, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ξαναλέω: Κυττάζοντας πίσω στα '80s δεν ξέρω αν πρέπει να με πιάσει κατάθλιψη ή να αρχίσω να πετάω στα σύννεφα. Είμαι αμήχανος. Ναι, οι μνήμες είναι τεράστιες, έντονες, μοναδικές, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να στοιχειώνει τη ζωή μου, δεν θέλω να καταντήσω ένας κατεστραμμένος Ράντι που θα εξαρτάται από το "ναι" μιας τελειωμένης στριπτιτζούς που δεν ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό που γυρεύει στη δική της. Όταν φτάσουμε στο 2025 και θα κυττάζουμε πίσω στο 2009, θα λέμε "τι γαμάτα που περνούσαμε τότε"; Σκατά.
Ο Κομπέιν σηματοδότησε μια εποχή που όλα άλλαζαν, έφερε μια μουσική απλοϊκή που ήταν όμως λύτρωση σ' όλο εκείνο το πομπώδες μπέρδεμα που επικρατούσε τότε, και στεκόταν στον αντίποδα όλων αυτών των νέων πραγμάτων που θα έκαναν τη ζωή μας τόσο σύνθετη απ' το '90 και μετά -ήταν το αναγκαίο αντίβαρο. Αλλά ήταν για καλλίτερο; Ήταν για χειρότερο; Δεν θα το απαντήσω εγώ αυτό. Δεν απαντιέται καν αυτή η ερώτηση. Το μόνο που ξέρω είναι ότι σήμερα μπορώ να ζήσω τα πάντα -και να τα ζήσω στα όριά τους. Το '80 δεν μπορούσα. Κι αν δεν είμαι ικανός να διαχειριστώ αυτή την πληθώρα ευκαιριών και δυνατοτήτων, το πρόβλημα είναι ολόδικό μου κι όχι της εποχής. Απλά, κάτι μου λέει ότι κανείς γαμιόλης δεν μπορεί πια να το διαχειριστεί. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για τόση πολλή πληροφορία...
Όλα καλά και όλα ωραία όμως καλώς ή κακώς θα πάρω Ρέητσελ ή Μαρίζα, γράφει τόσο ωραία ο χρόνος πάνω τους, και σεις καλά τα λέτε για το πέρασμα του πάνω μας.
Aυτό που έφερε άθελά του ο Cobain ήταν η απόλυτη άρση των ορίων, που είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν όλα χυλός. Στα 80s σήμαινε κάτι το alternative, σήμερα τo indy είναι μια ακόμα λέξη στα χείλη των μαλακισμένων "στελεχών" που κάνουν μυνήσεις σε κοριτσάκια 15 χρονών επειδή ανεβάζουν βίντεο στο youtube που παίζουν τραγούδια "ιδιοκτησίας" τους.
Χμμ εντάξει παρερμήνευσα το κείμενο σου, οπότε να απαντήσω στον προβληματισμό σου. Είμαι μόλις ενήλικος και ο μόνος λόγος που πιστεύω πως μπορώ να κατανοήσω τον retro τρόπο ζωής, είναι λόγω μουσικής, αλλά και επειδή δεν μεγάλωσα στην πρωτεύουσα και πιθανότατα, έζησα αυτά τα κατάλοιπα των 80's σε κάποιο βαθμό, οπού ήταν μια πιο ρομαντική εποχή και σίγουρα πιο ανθρώπινη. Μεγάλωσα σε αλάνες, παίζοντας μπάλα, κρυφτό κλ.π. κάνοντας κόντρες με τα ποδήλατα, παίζοντας ξύλο και γυρνώντας το βράδυ με πληγιασμένους αγκώνες και γόνατα. Δεν με κυνήγαγε η μάνα μου μην κάνω μιμί ( χαχαχαχ ), σκληραγωγήθηκα παίζοντας και στο κάτω κάτω δεν έπαθα και τίποτα, ούτε ήμουν κλεισμένος όλη μέρα στο internet cafe. Μίλαγα με "τα παιδιά" και ακόμα και η μουσική δεν ήταν τόσο αρρωστημένη, ούτε βιάστηκα να μεγαλώσω τόσο σε βαθμό να λέω από τα 5 μου για γαμήσια, όπως τα ξαδέλφια μου. Απλά η φουρνιά μου έπεσε στο άκρως μεταβατικό στάδιο πιστεύω, αλλά όσο και να νοσταλγούμε τις παλιές εποχές, απλά προσαρμοζόμαστε. Όπως λένε και οι Maiden στο The Thin Line Between Love and Hate: " We all like to put the blame on society these days
But what kind of good or bad a new generation brings ".
@ gasireu: Ποια Ρέητσελ; Την Τζένιφερ Άνιστον;
@ animal: Δεν τα λες κι άσχημα, αλλά επιμένω: μην κολλάμε με τις μουσικές.
@ Ανώνυμος: Για μόλις ενήλικο και παιδί της επαρχίας σε βρίσκω πολύ δυνατό στα μουσικά. Εύγε τέκνον μου :)
Με λίγα λόγια, βρε, Homo Ludens, εξήγησε στο κοινό σου ότι αυτό που φοβάσαι είναι να γίνεις "νοσταλγός του rock n roll"... Να βλέπεις μεταμεσονύκτια τηλεόραση μετά από 20 χρόνια και να παραγγέλνεις συλλογές telemarketing γιατί σου θα σου θυμίζουν τα παλιά...Αυτό θέλεις μάλλον να μας πεις αλλά το έχεις "δέσει" αλα ματριτσιάνα με τον άμοιρο Κομπέιν...
Άντε, βάλε λίγη Monika να χαλαρώσεις!
μα τι μουνι....
αυτη η μαρισα τομεϊ......
ο κομπεϊν δυστυχως αυτοκτονησε
αν δεν το ειχε κανει θα ειχαμε γλυτωσει απ ολες αυτες τις μαλακειες
"we all love metal and whiskey" pou leei ki o hank
και λεει ο αλλος να μιλας καλυτερα για τους νεκρους ...ποιουσ νεκρουσ ρε αφου ο κομπεϊν δεν πεθαινει ποτε ...σαν τη γαμημενη την ελλαδα ....ζει και μας ταλαιπωρει ....τυχερος ειναι που ειναι πεθαμενος και δεν μπορω να του ριξω κλωτσιες στο κεφαλι ...γιατι φιλαρακι ο γαμημενος ο κομπεϊν ειναι το μεγαλυτερο ποζερι ολων των εποχων
ακομα κι αν δεν ηταν ο ιδιος ,ακομα και αθελα του να το εκανε,
ειναι υπευθυνος για ολοκληρη γαμημενη γεννια ποζεριων σαν κι εσενα
hobbit motherfuckersssssssss
καταλαβες φιλαρακι γιατι λεει ο αλλος οτι ηρθε το μουνι και τα γαμησε ολα ?
αντε και μου θυμισες τα αλλα τα γαμημενα τα ποζερια και το μαλακα το johnny rotten lydon
"μεχρι που ηρθε ο μαλκολμ μακ λαρεν και οι πιστολς και τα γαμησαν ολα "
τι τα θες αυτη ειναι η βιομηχανια ποπ και αυτα κανει ...γαμαει κεφαλια ...οι "παλαιστες" που βριζουν τα ειδωλα ειναι πταισματα μπροστα της ....αυτοι το πολυ πολυ να σου ανοιξουν το κεφαλικαι να βλεπεις καθαροτερα μετα .
απο ενα ακομα πιο παλιο. Ευγε για το ποστ.
Δημοσίευση σχολίου