"You'd better duck!/When I show up!/ The Goo-Goo-Muck!"

Όχι, το να σε προδώσει η καρδιά σου στα εξήντα δύο σου δεν είναι ο σωστός τρόπος να πεθάνεις, αν είσαι ο Lux Interior. To να βρεθείς αποκεφαλισμένος στο κρεβάτι ενός μοτέλ, έχοντας περάσει μια νύχτα πάθους με μια έφηβη νοσοκόμα που αποδείχθηκε ότι στην πραγματικότητα ήταν ζόμπι από το έξω διάστημα που τρέφεται με μυαλά ανθρώπων, αυτός ναι, είναι ο ταιριαστός θάνατος για έναν άντρα που πέρασε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ισορροπώντας σε ψηλοτάκουνα παπούτσια, τραγουδώντας με τη μπάσα φωνή του αυτό το είδος που πάντρεψε το πιο ωμό ακατέργαστο ροκ εν ρολ του '50 με τον μηδενισμό του πανκ, για να δημιουργήσει το psychobilly, κι έχοντας στο πλευρό του τη γυναίκα της ζωής του, ένα θηλυκό bigger than life, μια μαινάδα που οργώνει τη σκηνή κραδαίνοντας αγέρωχα το πιο εμβληματικό φαλλικό σύμβολο (μια κιθάρα Gibson Les Paul), σαν να την έχει μόλις ξερριζώσει, εν στύσει - σε έναν διάλογο ταυτόχρονα μακάβριο και καβλωτικό. Ναι, η κακομοίρα η Poison Ivy θα πρέπει να νιώθει τρομακτική μοναξιά αυτές τις μέρες...

• ΥΓ. Στους Cramps χρωστάω ένα μεγάλο "ευχαριστώ", όχι τόσο για τη δική τους μουσική, όσο για εκείνη τη σειρά δίσκων που έβγαλαν κάποια στιγμή, με γενικό τίτλο "Born Bad", όπου ανθολογούσαν ξεχασμένα ροκαμπίλια του '50. Ένας τεράστιος θησαυρός, όπου ανακάλυψα το αγαπημένο μου "Funnel of love" της Γουάντα Τζάκσον. Ένα τραγούδι για το οποίο έχω ξαναγράψει εδώ στο παρελθόν, και το οποίο παίζει στο repeat του ipod του μυαλού μου εδώ και μέρες, με εμμονοληπτική συχνότητα. Ένα τραγούδι που η ίδιοι οι Cramps είχαν την τύχη να ερμηνεύσουν με αυτήν την αειθαλή βασίλισσα του ροκαμπίλι, προ ετών.