Django Weekend: Three Little Words

Μπορεί να το έχω ξαναγράψει εδώ πέρα ή αλλού (η μνήμη μου πια δεν με βοηθάει όσο άλλοτε), αλλά, αν έχω καταφέρει να νικήσω τον (εγγενή ή επίκτητο; δεν ξέρω) κυνισμό μου και να μαλακώσω σε σχέση με τον Άγιο Βαλεντίνο, το χρωστάω στον Τσάρλι Μπράουν. Σ' αυτό που έχει πλέον αναγνωριστεί ως ένα από τα πιο σταθερά λάιτ μοτίφ στην ιστορία της τέχνης των κόμικ, ο ήρωας που εισήγαγε την υπαρξιακή αγωνία στην λαϊκή αυτή τέχνη, περνά κάθε χρόνο μια μικρή προσωπική κόλαση, παραμονεύοντας μπροστά στο γραμματοκιβώτιό του, περιμένοντας μια ερωτική κάρτα που δεν έρχεται ποτέ. Ταυτόχρονα ξεκαρδιστικός και σπαρακτικός, ο Τσάρλι Μπράουν βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο έρωτες χωρίς ανταπόκριση: εκείνον της Πέπερμιντ Πάτι για το πρόσωπό του κι εκείνον που τρέφει ο ίδιος για το (ανώνυμο) κοκκινομάλλικο κοριτσάκι. Αν υπάρχει soundtrack γι' αυτήν την κατάσταση, στο μυαλό μου δεν είναι άλλο από το Three Little Words, όπως το ερμήνευσε το 1930 η ορχήστρα του Ντιουκ Ελινγτον, με τη συνοδεία των Rhythm Boys, ένας εκ των οποίων ήταν ο άσημος ακόμη Μπινγκ Κρόσμπι. Όχι πως η cool εκτέλεση του Τζάνγκο Ράινχαρντ πάει πίσω, βέβαια...