Όταν πάμε στο κρεββάτι, απλώς είσαι χάλιας

«Το "Fuck You" είναι το τραγούδι του καλοκαιριού». Τάδε έφη mr. Arkadin σε μεταξύ μας MSNική συνομιλία. Εγώ ποντάρω στο "Not Fair", αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ούτε, φυσικά, είναι στην πολλάκις εκπεφρασμένη σε τούτο εδώ τo blog εμμονή του εταίρου μου στα «τραγούδια του καλοκαιριού» (σκέπτομαι μάλιστα να καθιερώσω και να επιλέξω το «τραγούδι της άνοιξης», «του Ιουνίου» και «του Σαββατοκύριακου 12-13/9/09» για σπάσιμο). Το θέμα μας είναι αν το νέο άλμπουμ της Λίλυ Άλεν είναι αντάξιο του ντεμπούτου της, αν θα γίνει εξίσου κόλλημα, αν θα καταφέρει να ξαναγλυκάνει την εικόνα της παραπληγικής, ελεεινής, τρισάθλιας Αγγλίας που όλοι οι σώφρονες ετούτου του κόσμου έχουμε μέσα στο κεφάλι μας...

Μουσικά είναι χειρότερο. Σχετικά ανέμπνευστο (μονοδιάστατο μάλλον, electro-pop και τίποτε άλλο, με την εξαίρεση του «καουμπόικου» "Not Fair"), ευχάριστο μεν αλλά όχι ξεσηκωτικό, ουδέν καινόν φέρον... Αλλά δεν πειράζει. Η Λίλυ Άλεν παραμένει κόλλημα. Γιατί απλά στιχουργικά δεν παίζεται. Και επειδή ήταν αυτή που έφερε νέους κανόνες στο παιχνίδι με το "Allright, Still", είναι άδικο να την κρίνεις με τους παλιούς κανόνες τώρα στο "It's not Me, It's You". Άμα το κυττάξεις ως το sequel μιας μεγάλης δισκογραφικής επιτυχίας, είσαι απλά μαλάκας. Δες το ως το νέο post στο blog μιας 24χρονης (ντυμένο με λίγη μουσικούλα). Γιατί αυτό είναι. Η Λίλυ Άλεν μας γνώρισε έναν ολόκληρο κόσμο -που τον λατρέψαμε και τον ζηλέψαμε- ψαγμένων πιτσιρικάδων που ζουν τις ζωές τους μέσα στο Internet (αλλά δεν το πολυθέλουν) και δημιουργούν ανεξάρτητα από αυτό που θέλει ο μπαμπάς και η μαμά τους, ο δάσκαλος, η κενωνία γύρω τους, η δισκογραφική τους -στο κάτω κάτω.

Και τώρα, η blogger next door, μεγαλωμένη και επιτυχημένη πια, αρχίζει την εσωστρέφεια, αλλά δεν χάνει σε τίποτε από το χιούμορ και τον κυνισμό της. Μιλά στη γλώσσα της γενιάς που τόσο μου αρέσει, γράφει στο μουνί της τα «πρέπει», περιγράφει την λατρεία της για το χρήμα (είναι αλήθεια αυτά που λέει στο "Everyone's At It", δεν είναι ειρωνίες. Η Λίλυ είναι ένα άπληστο, υπερκαταναλωτικό πλασματάκι, το παραδέχτηκε στους "New York Times" πρόσφατα, περιγράφοντας πώς ξόδεψε πάνω από 100 χιλιάρικα σε ρούχα και κοσμήματα τη χρονιά που πέρασε), κράζει τον γκόμενό της που χύνει σε χρόνο dt, ακόμη κι όταν γίνεται ρομαντική, το πλαισιώνει με τις αιτίες που είναι τόσο φακλάνα: "Θα παραγγείλουμε κινέζικο και θα δούμε τηλεόραση». Ορίστε τα αποτελέσματα:

Και μόνο για την παραπάνω φωτογραφία, η μικρή Λίλυ πρέπει να γίνει αντικείμενο λατρείας. Να κτίσουμε ναούς, δηλαδή, και τέτοια. Και να πηγαίνουμε να προσευχόμαστε κάτω από το τροφαντό της άγαλμα να μείνουν αυτοί οι Θεοί οι Αγγλάρες πάντα ίδιοι. Δηλαδή να συνεχίζουν να κατουράνε ο ένας τον άλλον στα Φαληράκια και στις Ίμπιζες, να σοκάρονται που η Εθνική τους ΔΕΝ κερδίζει το Μουντιάλ (ούτε καν προκρίνεται στο Euro πια), να διαβάζουν αυτές τις απίθανες tabloid και τα ελεεινά free press κάθε πρωί στο θλιβερό μετρό τους στον δρόμο για τη δουλειά. Και να γεννούν μια στο τόσο ένα τεράστιο ταλεντάκι, ακόμη πιο φλεγματικό και κυνικό από την υπόλοιπη ελίτ τους, που θα τα έχει ζήσει όλα αυτά και θα τα κάνει ποίηση και τραγούδια, θα τα φορά στολίδια πάνω από τις χρωματιστές της φούστες, θα τα κολλά αυτοκόλλητα στο ξεχαρβαλωμένο της ποδήλατο...

Y.Γ.: Εννοείται ότι δεν περιμένω το άστρο της να αντέξει πολλά χρόνια ακόμη. Θα σβήσει, όπως οφείλει, μαζί με τα αυθάδικα νιάτα της. Μαζί με την εποχή που εκφράζει. Και -ελπίζω- δεν θα ξαναεμφανιστεί στα σαραντατόσα της με νέο άλμπουμ σε παραγωγή του Μπράιαν Ίνο και πιο ώριμο ήχο, όπως κάνει τώρα ο Τζέισον Ντόνοβαν (όχι, δεν κάνω πλάκα!)

Lily Allen
It's Not Me, It's You
(Φεβρουάριος 2009)