Όταν ο ήλιος δύει στο Chamonix...

Το καλοκαίρι έκανα τις καλλίτερες διακοπές της ζωής μου. Δεν έγραψα ποτέ κάτι γι' αυτό. Τι να γράψεις; Στη δουλειά μας, τέτοιες τέλειες φάσεις είναι απλά η ένεση που χρειάζεσαι για να συνεχίζεις να τα περιγράφεις όλα όμορφα και υπέροχα (πολύ πιο όμορφα και υπέροχα απ' ότι στην πραγματικότητα είναι) τον υπόλοιπο χρόνο. Δεν χρειάζεται να γράψεις κάτι ακριβώς για τις τρεις βδομάδες σερφ στον Κουρεμένο, γιατί αυτό είναι δικό σου. Ακόμη κι αυτοί που θα το καταλάβουν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να το ζήσουν ίδιο. Οπότε τους γράφεις για τα 10 καλλίτερα spa στον κόσμο, το πώς κερδίζει ο Ρούπερτ Μέρντοχ απ' την κρίση και το γιατί ο Παναθηναϊκός περνάει τη μεγαλύτερη κρίση του, τώρα που έκλεισε τα 100, μπας και ταυτιστούν με κάτι.

Η συνταγή για το Chamonix δανείστηκε πολλά στοιχεία από τον καλοκαιρινό Κουρεμένο. Στην παρέα μόνο δύο κολλητοί, το σπορ περιείχε μεγάλη σανίδα, το επίπεδο ήταν αρκετά challenging. Συν το ότι τις χειμερινές διακοπές στις Άλπεις τις έχουμε καθιερώσει εδώ και πολλά χρόνια, οπότε δεν υπήρχαν και πολλά απρόοπτα που θα μπορούσαν να συμβούν. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το προβληματικό σύστημα καθαρισμού του χιονιού από τα φτερά των αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Γενεύης, μια ίωση που αμφισβήτησε το περίφημο «άτρωτον» του οργανισμού μου (και συνεχίζει, σχεδόν δέκα μέρες μετά, να το αμφισβητεί), ένα ξύλινο τελάρο γύρω από την TFT που έκλεινε την δίοδο των καλωδίων του Xbox... Η εβδομάδα απόδρασης μετατράπηκε σε εφιάλτη που μετριόταν με βαθμούς κελσίου πάνω από τα 38, ο ταπεινός σας blogger επέστρεψε πίσω (ακόμη πιο) ισχνός και χλωμός και ακόμη κι ελάχιστες όμορφες στιγμές σαν την παραπάνω (σιγά την όμορφη στιγμή, εδώ που τα λέμε) πάνε να ξεχαστούν μέσα στο γενικότερο κλίμα μιζέριας.

Και είχα ποντάρει πολλά, ρε γαμώτο...