Λίγο πριν τα όσκαρ: μερικές σκέψεις για τον Μπέντζαμιν Μπάτον

Χθες το βράδυ διάβασα το διήγημα του (κατά τ' άλλα αγαπημένου μου) Φιτζέραλντ. Το μοναδικό κοινό που έχει η ταινία με αυτό είναι ο τίτλος και το όνομα του πρωταγωνιστή. Και η ιδέα ενός τύπου που γεννιέται γέρος και πεθαίνει μωρό. Το διήγημα - που μοιάζει με περίληψη μυθιστορήματος - είναι μια σπουδή για την ανθρώπινη φύση και το χρόνο. Η ταινία - που κυλά νεράκι παρά την τρίωρη διάρκειά της - δεν ξέρω τι είναι. Προσπάθησα να το δω σαν αλληγορία για τον 20ό αιώνα, αλλά δεν μου βγαίνει η θεωρία. Είναι ενδιαφέρον πάντως το ότι ξεκινά με μια γριά στη Νέα Ορλεάνη τη στιγμή που χτυπά ο τυφώνας Κατρίνα, που αφηγείται τα εγκαίνια ενός σιδηροδρομικού σταθμού στις αρχές του αιώνα. Υπάρχουν σ' αυτή τη σκηνή δύο αντίρροποι συμβολισμοί: αυτός της βιομηχανικής επανάστασης, των σιδηροδρόμων, των άπειρων δυνατοτήτων που άνοιξε ο 20ός αιώνας - κι αυτός του τυφώνα Κατρίνα, που έδειξε την χρεωκοπία του κόσμου, της πολιτικής και της οικονομίας που δημιούργησε ο 20ός αιώνας. Πέραν αυτού δεν έχω καμία ιδέα για την ταινία. Που σημαίνει πως ό,τι μου έμεινε από την ταινία είναι τα πρώτα δέκα λεπτά. Χμμμμμμμμμ....